პაპარაცის რედაქციის მიერ მომზადებულ დღევანდელ სტატიაში – ქალი საკუთარ ისტორიას გვიამბობს.7 წლის წინ ჩემს მეუღლეს, ზურას გავშორდი. მასთან ერთად 22 წელი ვიცხოვრე. ახლა მე ჩემი ცხოვრება ძალიან მომწონს. ჩემს მეგობრებს კი უჭირთ იმის დაჯერება, რომ მარტოც კარგად ვარ და არავის გაცნობა არ მინდა.
სწორედ ამიტომ, მუდმივად ცდილობენ, რომ ვინმე გამაცნონ.ცოტა ხნის წინ ერთმა ჩემმა ნათესავმა დაბადების დღეზე დამპატიჟა. იქ ძირითადად ჩვენი ნათესავები იყვნენ, მაგრამ იყვნენ უცხო ადამიანებიც. იქ ერთი საინტერესო მამაკაცი გავიცანი. ჩვენ ცოტა ვისაუბრეთ, შემდეგ კი ერთმანეთს ტელეფონის ნომრები გავუცვალეთ.
ერთი კვირის შემდეგ ნიკოლოზმა დამირეკა და პაემანზე მიმიწვია პარკში. ჩვენ პარკში ვსეირნობდით და ვსაუბრობდით.დაახლოებით 15 წუთის შემდეგ – ნიკოლოზმა საკუთარ ცხოვრებაზე წუწუნი დაიწყო. აღმოჩნდა, რომ ის უმუშევარია და დიდი ხანია ვერ უპოვია ისეთი სამსახური, რომელსაც ის გულს დაუდებდა.
დროდადრო ის იწყებს სადმე მუშაობას, მაგრამ დიდხანს ვერსად ჩერდება. ხან გუნდი არ ვარგა, ხან უფროსობა არ აფასებს და ავიწროებს მას. მცირე ხელფასზე მას მუშაობა არ უნდა და ამიტომ, მიდის სამსახურიდან.
მერე ნიკოლოზმა საკუთარ შვილებზე დაიწყო წუწუნი. ვითომდა, ისინი უკვე დიდები არიან, მაგრამ არაფრით არ ეხმარებიან მამას. ყოფილმა ცოლმა განქორწინებისას ყველაფერი წაართვა და ახლა ის იძულებულია პატარა, ერთოთახიან ბინაში იცხოვროს.ნიკოლოზი ყველაფრით უკმაყოფილო იყო და გაბრაზებული იყო მთელს სამყაროზე.ის მე ერთი სიტყვის თქმის საშუალებასაც კი არ მაძლევდა. მან მე არც ერთი კითხვა არ დამისვა.
დავდიოდი პარკში და ვფიქრობდი: “რანაირი კაცია! 47 წლის არის და თავის ცხოვრებაზე წუწუნებს უცნობ ქალთან. რაში მჭირდება ასეთ მამაკაცთან ურთიერთობა?! ჯობს მარტო ვიყო, ვიდრე ასეთ მამაკაცთან ერთად ვიცხოვრო! ასეთი ახლახან მოვიშორე განქორწინების შემდეგ! საკმარისია! აღარ მჭირდება!”
მე სწრაფად დავემშვიდობე და წამოვედი. ნიკოლოზმა რამდენჯერმე კიდევ დამირეკა, მაგრამ მე ვეუბნებოდი, რომ საქმეები მქონდა. მალე ნიკოლოზი ყველაფერს მიხვდა და რეკვა შეწყვიტა.მსგავსი სიტუაცია აქვს ჩემს მეგობარს. ის უმუშევარ მამაკაცთან ერთად ცხოვრობს. თავიდან ის ძალიან მოსიყვარულე და მზრუნველი იყო. პირველ ხანებში სამსახურს ეძებდა, შემდეგ კი დეპრესიაში ჩავარდა და დივანზე დაწვა. ასე წევს დივანზე უკვე მეხუთე წელია. ჩემი მეგობარი მას ინახავს და მასზე ზრუნავს. მას უხარია, რომ მარტო არ არის და სახლში მამაკაცი ჰყავს.
რაში სჭირდება ასეთი მამაკაცი? მე ასეთი ბედნიერება არ მჭირდება. მირჩევნია მარტო ვიყო.
