პაპარაცის რედაქციის მიერ მომზადებულ დღევანდელ სტატიაში – ქალი საკუთარი ოჯახის ისტორიას მოგვითხრობს.
ეს ამბავი ერთი კვირის წინ მოხდა. მე, ჩვეულებისამებრ, სახლში პროდუქტებით სავსე უზარმაზარი ჩანთებს მივათრევდი. დაგეგმილი მქონდა პეროგის გამოცხობა და ქათმის და კარტოფილის კერძის მომზადება. ჩემს ოჯახში ჭამა ყველას უყვარდა და ამიტომ, ბევრის მომზადება მიწევდა.
ბინაში შევედი, პროდუქტები სამზარეულოში გავიტანე და საძინებელში გავედი.
ადგილზევე გავიყინე, როდესაც ვნახე, რა ხდებოდა საძინებელში. ჩემ ქმარს ყველა კარადა გამოეღო. საწოლზე ღია ჩემოდანი იდო. ყველგან ტანსაცმელი იყო მიმოფანტული.
- აქ რა ხდება? რამე ხომ არ დაკარგე? მითხარი, დაგეხმარები პოვნაში! რატომ შექმენი ასეთი არეულობა?
- დაჯექი ნანა. სერიოზული დალაპარაკება მჭირდება. მოკლედ, ასე ცხოვრება აღარ შემიძლია და შენგან მივდივარ. სამუდამოდ მივდივარ.
ამის გაგონება ჩემთვის იმდენად მოულოდნელი იყო, რომ მეტყველების უნარი დავკარგე. ჩემი ქმარი კი აგრძელებდა თავისი ნივთების ჩაყრას დიდ ჩემოდანში.
- სერიოზულად ამბობ?
- სერიოზულად! მე და შენ თითქმის ოცი წელია ერთად ვცხოვრობთ, მაგრამ არანაირი აზრი არა აქვს!
- როგორ თუ არანაირი? სამი შვილი არ ითვლება?
- ბავშვები უკვე დიდები არიან!
- ყველა არა! ნინი მხოლოდ წელს წავა პირველ კლასში!
- საშიში არაფერია! მას აღარ სჭირდება საფენების გამოცვლა და ღამით უკვე გაძლევს ძილის საშუალებას.
- ოდესღაც, ღამით მის გამო ამდგარხარ ან საფენები გამოგიცვლია?
- კარგი, გეყოფა. ჩემით მუდმივად უკმაყოფილო ხარ! ხან ჩემი ჭუჭყიანი წინდები დავდე არასწორ ადგილას, ხან ფინჯანი არ გავრეცხე. მორჩა! სამყაროს დასასრულია! მსოფლიო კატასტროფა!
- ნუთუ ძალიან ბევრს ვითხოვ? ეს ასე რთულია? მე ხომ არ შემიძლია ყველას დაყრილი დავალაგო!
- მე ძალიან ბევრს ვმუშაობ და ძალიან ვიღლები. სამსახურის მერე მინდა სახლში მოვიდე, ვჭამო და დასასვენებლად წამოვწვე.
- სწორედ ასე აკეთებ მუდმივად.
- და შენ ისე მიყურებ, თითქოს ხალხის მტერი ვიყო! მე კი საერთოდ არ მომწონს როგორ ხარჯავ შენ ფულს! ჩვენ არასდროს ვყოფილვართ ზღვაზე! აი, თუნდაც დღეს! რატომ იყიდე ამდენი პროდუქტი?
- ეს ყველაფერი იმისთვის ვიყიდე, რომ საჭმელი გქონდეს! და მე ამაში ჩემი ფული დავხარჯე!
- ისევ ფულს მაყვედრი! მე არასოდეს მინახავს შენი ხელფასი! სად ხარჯავ?
- პროდუქტებს ვყიდულობ და გადასახადებს ვიხდი. მაგრამ შენ სად ხარჯავ ხელფასს ჩვენი ქორწინების მთელი ამ წლების განმავლობაში, ეს უკვე სხვა საკითხია. სხვათა შორის, ძალიან დიდი ხანია მინდოდა ამის გაგება! გარდა ამისა, ჩემი ხელფასით მეც ვიცვამ და ჩემს შვილებსაც ვაცმევ! შენ რა იყიდე ჩვენთვის მთელი ამ წლების განმავლობაში? ორი დივანი! და საშინლად ამაყობ საკუთარი თავით! ერთხელ მაინც გიყიდია პროდუქტები? თუ გგონია, რომ ჩვენს მაცივარში თავისთავად ჩნდებიან. იძულებული ვიქნები, იმედები გაგიცრუო – ასე არ არის. პროდუქტებს მე ვყიდულობ და მომაქვს. მახსოვს, როგორ გამიხარდა, მორიგი დეკრეტულის შემდეგ სამსახურში გასვლა. დავიღალე შენგან თითოეული გროშის მათხოვრობით!
შემოვბრუნდი და სამზარეულოში გავედი.დავჯექი და უცებ გავიფიქრე: იქნებ კარგია, კოტე რომ მიდის? იქნებ ეს ყველა ჩვენგანისთვის უკეთესი იყოს?ჩემი ქმარი ჩემოდნით სამზარეულოში შემოვიდა და თქვა:
ნივთები ჩავალაგე და მივდივარ. თუ რამე დამავიწყდა, მერე მოვალ და წავიღებ.მე უბრალოდ თავი დავუქნიე და კოტე წავიდა.ალბათ უნდა მეტირა და თმა დამეგლიჯა, მაგრამ რატომღაც არ მინდოდა არც ერთის და არც მეორის გაკეთება. რატომღაც სრულიად არ მქონდა ძალა.ვინ შეასრულებს მამაკაცის მთელ საქმეს სახლში? შემდეგ გამახსენდა, რომ მე თვითონ ვუმკლავდებოდი ყველაფერს მრავალი წლის განმავლობაში. ასე რომ, პრინციპში, ჩემი ცხოვრება საერთოდ არ შეიცვლება. უბრალოდ, ახლა აღარ მეყოლება ქმარი, რომელიც არაფერში მეხმარება, მხოლოდ ჭამს და წევს დივანზე.
ნახევარი საათი ვიჯექი და მერე ნინის მოსაყვანად წავედი საბავშვო ბაღში.მივდიოდი და ჩემს ცხოვრებაზე ვფიქრობდი.მე ყოველთვის ვახერხებდი ყველაფერი თავად გამეკეთებინა. სამ შვილს და ზარმაც ქმარს ვუვლიდი, სამსახურშიც ყველაფერს ვასწრებდი. ენერგია და ძალა ყველაფრისთვის მყოფნიდა. იმ დავალებების შესრულებასაც კი ვახერხებდი, რომლებსაც საბავშვო ბაღში მაძლევდნენ.
არც კი ვიცოდი, როგორ ამეხსნა ჩემი შვილებისთვის, რომ მათი მამა წავიდა. მაგრამ რატომღაც მეჩვენებოდა, რომ მის გარეშე ბევრად უკეთ ვიცხოვრებდით. კატო უკვე ინსტიტუტში სწავლობდა, მას საკუთარი ცხოვრება ჰქონდა. ერეკლე სპორტით იყო გატაცებული და მუდმივად სხვადასხვა შეჯიბრებებზე დადიოდა. ნინისთან კი არ გამიჭირდება. მით უმეტეს, რომ ქმარი დიდად არასდროს მეხმარებოდა ბავშვებთან დაკავშირებით.
იქნებ, კოტეს წასვლა უკეთესიც კი იყოს? ტირილს ამის გამო ნამდვილად არ დავიწყებ!
