პაპარაცის რედაქციის მიერ მომზადებულ დღევანდელ სტატიაში – ქალი საკუთარ ისტორიას მოგვითხრობს.ძალიან სამწუხაროდ ჟღერს, მაგრამ ასეა. ბევრ ადამიანს ნამდვილად არ სურს გახდეს მშობელი, მაგრამ ამას იმიტომ აკეთებს, რომ ეშინია სიბერეში მარტო დარჩენის.მეც უკვე იმ ასაკში ვარ, როცა ამაზე ფიქრის დროა, მაგრამ რამდენად დიდია შანსი იმისა, რომ ჩემი ქმარი ან შვილები მომხედავენ? სამწუხაროდ, ამის შანსი არც ისე დიდია.
ეს უკვე ბევრჯერ მინახავს პრაქტიკაში. ჩემს მეზობელს სამი შვილი ჰყავს. ის მათ ყოველთვის ეხმარებოდა, შვილიშვილები გაზარდა. როდესაც თავად გახდა ავად და თვითონაც დასჭირდა დახმარება, ბავშვებმა მასზე უარი თქვეს. არავის დრო არ ჰქონდა, ყველას საქმე ჰქონდა და ყველა დაკავებული იყო.
მე მყავს მეგობარი, რომელიც მუშაობს ერთ-ერთ საქველმოქმედო ორგანიზაციაში, რომელიც სწორედ ასეთ მოხუცებს ეხმარება. ასე რომ, ის ამბობს, რომ ბავშვებისა და მათი დახმარების იმედი საერთოდ არ უნდა ვიქონიოთ. ხშირად ხდება, რომ ბავშვებს უბრალოდ არ აქვთ ფული მშობლების დასახმარებლად – ისინი ძლივს ინახავენ საკუთარ თავს.
დამეთანხმებით, რომ როდესაც ნამდვილი უბედურება ხდება – ადამიანი ძალიან ავადმყოფობს და ნამდვილად სჭირდება დახმარება, რეალურად ძალიან ცოტა ადამიანს შეუძლია დაეხმაროს მას. შვილებს, მეგობრებს, ნაცნობებს შეუძლიათ მხოლოდ უთანაგრძნონ და უთხრან: ”ძლიერი იყავი! გაუძელი! შენ დაამარცხებ დაავადებას!” რატომ ხდება ასე? იმიტომ, რომ ამ ადამიანებს თავად სჭირდებათ დახმარება და თანადგომა: მათ არც საჭირო ნაცნობობა ჰყავთ და არც ფული აქვთ.
როგორ მოვიქცეთ? ნუთუ მართლა არ არსებობს გამოსავალი ამ სიტუაციიდან? არსებობს! თქვენ უნდა შეაგროვოთ ფული, იზრუნოთ თქვენს ჯანმრთელობაზე და მოძებნოთ თქვენთვის კარგი ორგანიზაცია, სადაც ბოლო წლების გატარებას შეძლებთ.
ახლახან, ერთ-ერთ ასეთ დაწესებულებაში ვიყავი. ვნახე, როგორ ცხოვრობდნენ ხანშიშესული ადამიანები. მათთვის იქ შემოქმედებითი საღამოები იმართება, ფილმებს უჩვენებენ. მათ აქვთ თანატოლებთან ურთიერთობის შესაძლებლობა. ეს ბევრად უკეთესია, ვიდრე მარტო იჯდე ბინაში, გენატრებოდეს და გესმოდეს, რომ შენს საკუთარ შვილებსაც კი არ სჭირდები.
