პაპარაცის რედაქციის მიერ მომზადებულ დღევანდელ სტატიაში – ქალი დედამისის შესახებ საუბრობს.
მინდა მოგითხროთ ერთი დიდი პრობლემის შესახებ, რომელსაც დედაჩემი მიქმნის.მე მქვია ელენე. ვარ ოცდათვრამეტი წლის. ქმარს ორი წლის წინ დავშორდი. ახლა ვქირაობ პატარა ერთოთახიან ბინას, სადაც ჩემს ქალიშვილთან ერთად ვცხოვრობ. ქალაქში სახლის დაქირავება ძალიან ძვირია, ჩემი შემოსავლით კი ბინის ყიდვა უბრალოდ არარეალური ოცნებაა.
ხელფასი დიდი არ მაქვს. ყველაფერზე ვზოგავ. ტანსაცმელს ძალიან აკურატულად ვიცვამ, ხილს და ხორცს მხოლოდ ჩემი ქალიშვილისთვის ვყიდულობ. კარგია, რომ ცოტას ვჭამთ, წინააღმდეგ შემთხვევაში, არ ვიცი რა იქნებოდა.ჩემი ყოფილი ქმარი თავის ქალიშვილს ძალიან მცირე ალიმენტს უხდის.
დედაჩემი უკვე ექვსი თვეა მშვიდად ცხოვრების საშუალებას არ მაძლევს. ის ითხოვს, რომ ქალაქში წამოვიყვანო ჩემთან. სად წამოვიყვანო? ჩვენს პატარა ერთოთახიან ბინაში? აქ, მე და ჩემი ქალიშვილიც ვიწროდ ვართ! დედაჩემი კი გამუდმებით წუწუნებს, რომ ძალიან შორს ვართ ერთმანეთისგან, რომ ის მარტოა და ძალიან მარტოსულია, რომ ძალიან ავად არის.ჩემი აზრით, უნდა ვეცადოთ არ გავხდეთ ავად და უკეთესის გვჯეროდეს, არ შეიძლება ხელების ჩამოშვება – და მაშინ ყველაფერი კარგად იქნება.დედაჩემი, ნანა, მხოლოდ 62 წლისაა. ქალაქში მისი ასაკის ქალები ჯერ კიდევ მუშაობენ და მოხუცებულებად არ ითვლებიან.
დედაჩემს ამის შესახებ ვერ ვეტყვი, ის თავს ძალიან მოხუცად თვლის. ის პენსიაზეა და მუდმივად უყურებს ტელევიზორს. განსაკუთრებით უყვარს სხვადასხვა სკანდალური შოუს ყურება. სწორედ ამის გამოა დარწმუნებული, რომ ჩვენს სამყაროში ყველაფერი უბრალოდ საშინელებაა და ყველაფერი კიდევ უფრო გაუარესდება.დედა გამუდმებით მირეკავს და ჩივის, რომ მცირე პენსია აქვს და ფული არ ჰყოფნის. ის მუდმივად ჩივის, რომ ყველაფერი სტკივა.მას არ სჯერა, რომ მეც მაქვს ჯანმრთელობის პრობლემები. ძალიან ახალგაზრდა ვარ და ამიტომ, არც წნევა უნდა მქონდეს და არც თავი უნდა მტკიოდეს.
დედაჩემს არავითარი გატაცება არ აქვს და არც ბევრი მეგობარი ჰყავს. ის უბრალოდ მოწყენილია, ამიტომ მთხოვს, რომ ქალაქში წამოვიყვანო.ის თანახმაა, რომ სამზარეულოში დაიძინოს, გასაშლელ ლოგინზე.ვფიქრობ, ეს სრულიად არასწორი იქნება.საცხოვრებლის პრობლემა რომც არ მქონოდა, მაინც არ მომინდებოდა დედაჩემის ჩემთან წამოყვანა. საქმე იმაშია, რომ დედაჩემი ძალიან თავისებური ადამიანია – მასთან ძალიან ძნელია, გამუდმებით უკმაყოფილოა ყველაფრით და მუდმივად ზედმეტ და სულელურ რჩევებს მაძლევს.
დედას უნდოდა თავისი სახლის გაყიდვა და ჩემთან გადმოსვლა. ის თავისი სახლის გაქირავებასაც კი ფიქრობდა. მაგრამ ეს გამოსავალი არ არის. ამ ბინაში ყველა ვართ დარეგისტრირებული: დედაჩემი, მე და ჩემი ქალიშვილი. ბინა რომ გაიყიდოს, მაშინ უსახლკაროებად გადავიქცევით.დედას სჭირდება ექიმები და წამლები, ასევე საკვები. თუ პენსია სოფელში არ ჰყოფნის, მაშინ ქალაქში მისი პენსია საერთოდ არ იქნება საკმარისი. მე ხომ ჩემს ქალიშვილზეც უნდა ვიფიქრო: უნდა გავზარდო და ვასწავლო.
დედაჩემი კი დამატებით პრობლემებს მიქმნის. ახლა ვცდილობ მინიმუმამდე დავიყვანო დედაჩემთან საუბრები.შემეძლო ბინა იპოთეკით მეყიდა, მაგრამ მეშინია, რომ ვერ მოვახერხებ გადახდას. ფული ისედაც ძლივს გვყოფნის. იპოთეკის გადახდაც თუ მომიწევს, მაშინ საერთოდ მშვრები ვიქნებით.ეს გამოსავალი არ არის. უბრალოდ არ ვიცი როგორ დავარწმუნო დედაჩემი იმაში, რომ არ შემიძლია მისი ჩემთან წამოყვანა.
უბრალოდ არ ვიცი რა გავაკეთო და როგორ ვიპოვო ამისთვის შესაფერისი სიტყვები.
