მე მანანა მქვია. მე და ჩემმა მეუღლემ სამი შვილი გავზარდეთ: გვყავს ორი ქალიშვილი – ეკა და ლიკა და ერთი ვაჟი – ირაკლი.მყავს კარგი მეგობარი ლელა. ერთმანეთი დიდი ხანია არ გვინახავს. ლელას ფეხები სტკივა ძალიან და ძალიან ცუდად დადის. მე მასთან სტუმრად მისვლა არ შემიძლია: მას ჰყავს ძალიან ბრაზიანი და ბოროტი რძალი.
ჩემი კოტე დიდი ხნის წინ გარდაიცვალა. მარტოს შვილების გაზრდა ძალიან მიჭირდა, მაგრამ მე შევძელი მათთვის კარგი განათლების მიცემა.ეკა მრავალი წლის წინ დაშორდა თავის ქმარს და ქალიშვილი თავად გაზარდა. ახლა ანა უკვე ინსტიტუტში სწავლობს.ლიკა თავის ოჯახთან ერთად ჩემს სამოთახიან ბინაში ცხოვრობს. მე მათთან ერთად ვცხოვრობდი, მაგრამ ახლა ცალკე ვცხოვრობ.
ჩემი სიძე გამუდმებით მიყვიროდა, რომ მათ ქალიშვილს, ანუ ჩემს შვილიშვილს, ელენეს, ვათამამებდი. მე მას ყველაფრის უფლებას ვაძლევდი და ყოველთვის ვიცავდი. სიძეს ეჩვენებოდა, რომ მისი ქალიშვილი ჩემს გამო არ უჯერებდა. ის ჩემზე გამუდმებით ბრაზდებოდა და ხმამაღლა მიყვიროდა.
ირაკლი თავის ოჯახთან ერთად ცხოვრობს თავის სახლში. ეს სახლი მემკვიდრეობით მიიღო ირაკლის ცოლმა. სახლი პატარა იყო და საშინელ მდგომარეობაში. ჩემმა შვილმა თითქმის ხელახლა ააშენა. ახლა ამ სახლს ვეღარც იცნობთ: ბევრი ოთახია, სახლში არის ყველანაირი კომფორტი. ირაკლიმ ფანჩატურიც კი ააშენა და დასასვენებელი ზონაც მოაწყო. დღესასწაულებზე ჩავდიოდით და იქ მწვადს ვწვავდით, მაგრამ ეს არ მოსწონდა ირაკლის ცოლს, ნანას. მათთან სიარული შევწყვიტეთ, რათა ჩვენს გამო ჩემი შვილის ოჯახში სკანდალები არ მომხდარიყო.
ნანა თვლის, რომ ამ სახლის პატრონი თვითონ არის, თუმცა ჩემმა ირაკლიმ ის თავად ააშენა. ირაკლის ორი ვაჟი ჰყავს.ძალიან არ მიყვარს მარტოობა. შეიძლება ითქვას, რომ მე მისი მეშინია.ჩემი შვილიშვილი ელენე თითქმის მარტომ გავზარდე. შეიძლება ცოტა გავათამამე, მაგრამ მე ის უბრალოდ ძალიან მიყვარს. ჩემი სიძე ამის გამო გამუდმებით მეჩხუბება.
ერთხელ ელენემ მეგობრები დაპატიჟა დაბადების დღეზე. ისინი ხუმრობდნენ და ცელქობდნენ. ისე მოხდა, რომ მათ შემთხვევით ლამაზი და ძვირადღირებული ჭაღი გატეხეს. ამის შემდეგ ჩემს სიძეს უნდოდა, რომ ელენე ქამრით ეცემა, მაგრამ მე არ გავუშვი. ჩემი სიძე ძალიან გაბრაზდა და ჩემს ქალიშვილს უთხრა, რომ ჩემთან ერთ ბინაში აღარ იცხოვრებდა. თავისი ნივთები შეაგროვა და წავიდა. ლიკა ბევრს ტიროდა და ნერვიულობდა.
გადავწყვიტე ეკასთან გადავსულიყავი საცხოვრებლად. ეკა დამთანხმდა. ნივთები ჩავალაგე და გადავედი. ჩემი სიძე, ლიკას ქმარი ორი დღის შემდეგ სახლში დაბრუნდა.ეკას ოროთახიანი ბინა ჰქონდა. საწოლი ჩემი შვილიშვილის, ანას ოთახში დამიდგეს. ჩემს შვილიშვილს ეს არ მოეწონა. ამბობდა, რომ სუნი ამდის და დიდ ადგილს ვიკავებ. არავითარი სუნი არ ამდის! მე ყოველდღე ვბანაობ.მოკლედ, ეკასთან მხოლოდ ორი თვე ვიცხოვრე. მერე ნივთები ჩავალაგე და ბიჭთან გადავედი საცხოვრებლად. მას დიდი სახლი აქვს – იქ ხუთი ოთახია. ნუთუ ჩემთვის ადგილი არ მოიძებნება?
ოთახი მოიძებნა, მაგრამ ამით ჩემი რძალი იყო ძალიან უკმაყოფილო. ჩემს შვილიშვილებს ძალიან ვუყვარდი. გამუდმებით ვაცხობდი მათთვის ღვეზელებს, ვაკეთებდი ბლინებს და პელმენებს. მათ ძალიან მოსწონდათ ჩემი პელმენები. რძალი კი ჩემით მუდმივად უკმაყოფილო იყო. ამბობდა, რომ ჩემს მერე ყველაფერი ფქვილიანი იყო.ერთხელ გავიგე, როგორ ეუბნებოდა ნანა ირაკლის:
- არ მინდა, რომ დედაშენმა ჩემს სახლში იცხოვროს! მე აღარ ვარ დიასახლისი საკუთარ სახლში! ყველგან ცხვირს ყოფს. ნაკვეთზე ათასი სისულელე დათესა! მუდმივად სამზარეულოშია! ამ ბლინების მთების დანახვა აღარ მინდა! წავიდეს!
ეს რომ მოვისმინე, ავტირდი. ისევ ჩავალაგე ნივთები. როგორ მეცხოვრა სახლში, სადაც ჩემი რძალი ცხოვრობდა, რომელსაც უბრალოდ ვძულდი?ჩემს სამოთახიან ბინაში დავბრუნდი. არც ჩემს სიძეს და არც ჩემს ქალიშვილს, ლიკას, ჩემი დაბრუნება არ გაუხარდათ. ისინი ძალიან კარგად ცხოვრობდნენ ჩემს გარეშე. მხოლოდ ელენეს გაუხარდა ჩემი დაბრუნება: მისი დამცველი დაბრუნდა.უბრალოდ, წასასვლელი არსად მქონდა. ქუჩაში ხომ არ ვიცხოვრებდი.
წელიწადნახევრის წინ ჩემმა შვილებმა ფული შეაგროვეს და პატარა ერთოთახიანი ბინა მიყიდეს. ლიკას ამისთვის ბანკიდან სესხის აღებაც კი მოუწია. ძალიან მეწყინა, როდესაც მივხვდი, რომ ჩემთვის ადგილი არ იყო არც ჩემი ქალიშვილების და არც ჩემი ვაჟის სახლში.
მარტოსული და მოწყენილი რომ არ ვყოფილიყავი, ბავშვებმა სახლის ახალმოსახლეობაზე ფუმფულა და ძალიან ლამაზი კნუტი მაჩუქეს. ჩემი ფისო გაიზარდა და ლამაზი და დიდი კატა გახდა.სახლში, სადაც ახლა ვცხოვრობ, ბევრი ჩემნაირი ბებია ცხოვრობს. მე ხანდახან გავდივარ მათთან სკამზე, როდესაც ძალიან მოვიწყენ. ტელევიზორში ვუყურებ ყველა სერიალს, ზოგს ორჯერაც კი. ყველა მსახიობს და ტელეწამყვანს სახელით ვიცნობ.ხანდახან ლელას ვურეკავ, ჩემს მეგობარს. ძალიან მენატრება. მაგრამ სტუმრად არ მივდივარ: მეშინია მისი რძალი არ გავაბრაზო.
სტუმრად შვილებთანაც არ მივდივარ. როდესაც მისვლის ნებართვას ვითხოვ, მაშინვე მოიფიქრებენ რამეს, რომ არ მივიდე. ჩემს ბიჭთან არის რძალი, რომელსაც ვეზიზღები, ლიკასთან არის სიძე, რომელიც ვერ მიტანს. ეკასთან კი არის ორსული ანა, რომელსაც ყველაფერი აღიზიანებს და მუდმივად ნერვიულობს.თავად ჩემი შვილებიც ძალიან იშვიათად მსტუმრობენ.ხანდახან მხოლოდ ელენე მოდის ჩემთან. მაგრამ, უბრალოდ ისე არა. ის ყოველთვის მაშინ მოდის, როცა პენსიას ვიღებ. მამა არასოდეს აძლევს ფულს, მაგრამ მე კი ცოტას ვაძლევ. ისიც მოდის ჩემთან – თვეში ერთხელ მაინც. მე ესეც ძალიან მახარებს. ოჯახის ერთ წევრს მაინც ვახსოვარ.
სამი შვილი გავზარდე და ახლა ზედმეტი ვარ. ჩემს შვილებს საერთოდ არ ვჭირდები, მე მათ ვუშლი…ეს ძალიან საწყენი და მტკივნეულია!
