მშობლებსა და შვილებს შორის ურთიერთობა მარადიული პრობლემაა. ხშირად ერთმანეთს ვერ უგებენ. განსაკუთრებით მაშინ, როცა მშობლები შვილების ცხოვრებაში წლები არ მონაწილეობენ. ასეთ სიტუაციაში აღმოჩნდა ჩვენი მკითხველი, რომელიც მრავალწლიანი განშორების შემდეგ დედასთან საერთო ენას ვერ პოულობს. Paparazzi მის ისტორიას გიზიარებთ.
დედისა და ქალიშვილის შესახებ – „დედა სამზარეულოში შემოვარდა, სპაგეტის ქვაბი ხელიდან გამომტაცა ყვირილით: „ვინ ხარშავს სპაგეტს ასე? გაჩვენებ, როგორც უნდა. 25 წელი იტალიაში ტყუილად ხომ არ მიცხოვრია!“ ვუყურებ, რასაც ამ მაკარონით აკეთებს და ვხვდები, რომ არც ქმარი, არც შვილი არ შეჭამს. ეს სიტუაცია ჩემი ცხოვრების ბოლო 6 თვეს მოკლედ აღწერს.
დედაჩემი სამუშაოდ საზღვარგარეთ მაშინ წავიდა, როცა 7 წლის ვიყავი. დედამისთან დამტოვა. ბებიამ სიყვარულსა და ზრუნვაში გამზარდა, თუმცა მკაცრი იყო. მან მასწავლა ყველაფერი, რაც ვიცი. ბებიამ მასწავლა, როგორ მოვხარშო მაკარონი, რომელიც ჩემს ოჯახს ასე ძალიან უყვარს. მას მერე 25 წელი გავიდა. ამდენი წლის შემდეგ დედამ სახლში დაბრუნება გადაწყვიტა. ჩვენთან დროებით დარჩა, მაგრამ ეს 6 თვე გაიწელა. მთელი ეს პერიოდი ჩემს სახლში საკუთარი წესების დამკვიდრებას ცდილობს. იტალიაში მდიდარ ოჯახში მუშაობდა. იქ მათ სახლს უვლიდა და ბავშვებს ასწავლიდა. ფიქრობს, რომ ყველაფერი იცის. ოღონდ ჩემს სახლში ჩემი წესებია.
ვერ ვიტყვი, რომ დედა არ მიყვარს. არა, ძალიან მიყვარს. მადლიერი ვარ, რომ განათლების მიღებაში და ბინაში პირველი ნაწილის შეტანაში დამეხმარა. მთელი ამ 6 თვის განმავლობაში მივხვდი, რომ ერთმანეთისთვის უცხოები ვართ. ვბრაზობ, როცა რაღაცის სწავლას ცდილობს. ამ დრომ უკვე ჩაიარა. ცდილობს, ჩემს შვილს რაღაც აუკრძალოს და ეუბნება, როგორ მოიქცეს. ის თავს აქნევს, შემდეგ მეკითხება, რატომ ელაპარაკება ბებია ასე. დედა ბრაზობს, რომ შვილი ჩემს დედამთილს ურეკავს და უყვება ახლა ამბებს, მაგრამ მას არაფერს ეუბნება. რა ვუთხრა? რა თქმა უნდა, მეორე ბებიას ურეკავს, რადგან პატარაობიდან მასთან იყო. დედაჩემს მხოლოდ სმარტფონის ეკრანიდან ხედავდა.
სამწუხარო სიმართლე – სანამ დედა საზღვარგარეთ იყო, ვფიქრობდი, რომ კარგი ურთიერთობა გვქონდა. მასთან ტელეფონით საუბარი, ხოლო შემდეგ ჩვეულ ცხოვრებაში დაბრუნება მოსახერხებელი იყო. ამ 6 თვემ აჩვენა, რომ ასე არაა. არ ვიცი, მისი ჩვევების არ მესმის. როგორც მას ჩემი. ჩვენს სახლში ცხოვრებისას ჩვენს გაგებას არც ცდილობს. უყვარს იმის ახსნა, როგორ ვიცხოვროთ სწორად. ამის გაცნობიერება მადარდიანებს. დედაც მუდმივად წუხს და ჩივის, რომ უკვე უნდა იფიქროს, სად მოეწყობა. ამბობს, რომ შეიძლება სოფელში დაბრუნდეს. შემდეგ იმედის თვალით მიყურებს. ფიქრობს, რომ სამუდამოდ დარჩენას შევთავაზებ. მაგრამ მასთან ერთად ცხოვრება არ შემიძლია. ეს ჩემთვის გამოცდაა. როგორ ვუთხრა ამის შესახებ? იქნებ, მართალი არ ვარ, მაგრამ იმედი მაქვს, ბევრი გამიგებს“.
ძალიან სამწუხარო ისტორიაა დედისა და ქალიშვილის შესახებ, რომლებიც ერთმანეთისთვის უცხოები გახდნენ. ეს გასაკვირი არაა, უკვე დიდი დრო გავიდა, რომლის დაბრუნება შეუძლებელია. უნდა ეძებონ მეთოდები, რომ ყველამ კომფორტულად იცხოვროს. თუ ქალიშვილისთვის დედასთან ცხოვრება დისკომფორტია, ამის შესახებ პირდაპირ უნდა უთხრას.
