პაპარაცის რედაქციის მიერ მომზადებულ დღევანდელ სტატიაში – ახალგაზრდა ქალი თავისი მეგობრის ისტორიას გვიზიარებს.რატომ ვფიქრობ ასე? უბრალოდ იმიტომ, რომ ამას რეალურ ცხოვრებაში შევეჯახე.
მეგობარი მყავს, მას ნათია ჰქვია.ცოტა ხნის წინ მე და ნათია კაფეში შევხვდით ერთმანეთს. ის იყო ძალიან ჩაფიქრებული და უფრო მეტად ჩუმად იყო. ძალიან გამიკვირდა, რადგან ნათია ძალიან მოლაპარაკე და კომუნიკაბელური ადამიანია.ვკითხე, რა დაემართა მას და ნათიამ აი რა მიამბო:
- ხომ იცი, ნიკამ შარშან დაბადების დღეზე ლეკვი მაჩუქა. რატომ გადაწყვიტა ასეთი უცნაური საჩუქრის გაკეთება, არ ვიცი. მან იცის, რომ მე ძაღლებზე მეტად კატები მიყვარს. მაგრამ ჩემს ლორდს ძალიან მალე მივეჯაჭვე და ძალიან მიყვარს. მაგრამ ძალიან მიჭირს დილაობით მისი გარეთ გამოყვანა. ხომ იცი, როგორ მიყვარს დილით ძილი. საღამოსაც არ მაქვს მისი გარეთ გამოყვანის დიდი სურვილი. მაგრამ, რა ვქნა! მე ხომ ძალიან დიდხანს ვასწავლიდი მას, რომ მოეთმინა და სახლში არაფერი გაეკეთებინა.
ზოგადად, ძალიან მომწონს ჩემი ოთხფეხა მეგობარი. ხშირად ველაპარაკები კიდეც და მგონია, რომ მას ყოველთვის ესმის ჩემი.დაახლოებით ექვსი თვეა, ყოველ საღამოს იგივე ამბავი მეორდება. მე ლორდს ვასეირნებ პარკში, რომელიც ჩვენს სახლთან ახლოსაა. იქ შედარებით მყუდრო ადგილი ვნახე და ჩვენ არავის არ ვუშლით. უკვე ნახევარი წელია, ერთ სკამზე მოხუც ქალს ვხედავ. ის ხელჯოხით დადის, მაგრამ ნებისმიერ ამინდში მაინც პარკში ზის სკამზე. თავიდან ამ ბებოსთვის არავითარი ყურადღება არ მიმიქცევია, მაგრამ მერე შევამჩნიე, რომ ძალიან უცნაურად მიყურებდა: თითქოს სიყვარულით და რაღაცნაირი სინაზით, რაც ჩემთვის გაუგებარი იყო. ისე მიყურებდა, თითქოს მის ძალიან ახლობელ ადამიანს.
გასულ კვირას კი, როდესაც ლორდს ვასეირნებდი, ეს ქალი ისევ შევნიშნე. ის სკამზე იჯდა და ტიროდა. შემდეგ მე შემამჩნია და გაიღიმა. საერთოდ ვერაფერი გავიგე. გადავწყვიტე მივსულიყავი და გამერკვია რაში იყო საქმე: იქნებ რაიმე დახმარება სჭირდება? და ზოგადად, რატომ მიყურებს ასე უცნაურად? იქნებ რაღაცის კითხვა უნდა?მივედი და ვკითხე. შოკში ჩამაგდო იმან, რაც ამ ქალისგან მოვისმინე.
- ნუ გამიბრაზდები პატარავ. შენ უბრალოდ ძალიან გავხარ ჩემს ქალიშვილს. ჩემს ნათიას. ის 27 წლის წინ გარდაიცვალა. ავარიაში მოყვა და დაიღუპა. ყოველ საღამოს აქ იმისთვის მოვდივარ, რომ შენ დაგინახო. თითქოს ჩემს ქალიშვილს ვხედავ. დღეს მისი დაბადების დღეა.
ქალი ატირდა, ჯოხი აიღო და პარკის გასასვლელისკენ წავიდა.მერე მე და ლორდიც სახლში წავედით. იქ კი უკვე ნიკა მელოდა საჩუქრით, ჩემი საყვარელი თეთრი შროშანების თაიგულით, მდიდრული ვახშმით და სანთლებით. იმ დღეს მეც დაბადების დღე მქონდა.ახლა კი ვფიქრობ: იქნებ რეინკარნაცია მართლა არსებობს? ასეთი დამთხვევები არ არსებობს! ასე არ არის?შენ რას ფიქრობ ამაზე, ლელა?
ნათიას მონაყოლით ძალიან გაოცებული ვიყავი და არც ვიცოდი რა მეპასუხა. თუმცა, სიმართლე გითხრათ, მე რეინკარნაციის მჯერა.
