პაპარაცის რედაქციის მიერ მომზადებულ დღევანდელ სტატიაში – ახალგაზრდა ქალი საკუთარი ისტორიას გვიამბობს.მე ელენე მქვია. 26 წლის ვარ. მე და დედაჩემი ყოველთვის კარგი მეგობრები ვიყავით. როდესაც გავთხოვდი, მე და ჩემი ქმარი დედაჩემის ბინაში ვცხოვრობდით. ყველაფერი შესანიშნავად იყო. ალექსანდრეს მოსწონდა კიდეც სიდედრთან ერთად ცხოვრება. სახლი ყოველთვის დალაგებული იყო და სახლში ყოველთვის იყო ახალი და გემრიელი საჭმელი.
მე ძალიან მიხაროდა. ვფიქრობდი, რომ როდესაც შვილები შეგვეძინებოდა, დეკრეტულში ყოფნა დიდხანს არ მომიწევდა – მე ხომ ასეთი შესანიშნავი დედა მყავს.ნაჩქარევი დასკვნები გამომიტანია…მე და ალექსანდრე ბინის შესაძენ ფულს ვაგროვებდით, მაგრამ ძალიან მალე მივხვდით, რომ ასეთი ტემპით, საკუთარი სახლი მხოლოდ სიბერეში გვექნებოდა. დედაჩემმა ასეთი ვარიანტი შემოგვთავაზა: იგი გაყიდიდა თავის ბინას, ჩვენ დავამატებდით ფულს და ვიყიდიდით სახლს. დედას მხოლოდ ერთი პირობა ჰქონდა: მას ყოველთვის ჩვენთან ერთად უნდა ეცხოვრა.
მე სიხარულით დავეთანხმე. მე ძალიან მომწონდა დედაჩემთან ერთად ცხოვრება. ის ყოველთვის კარგად მეხმარებოდა. შემდეგ, ამის შესახებ ალექსანდრეს მოვუყევი. მასაც გაუხარდა. თუმცა, ცოტა დაღონდა, როდესაც გაიგო, რომ დედაჩემს მუდმივად ჩვენთან ერთად უნდა ეცხოვრა, მაგრამ არაფერი უთქვამს.
ისე გავაკეთეთ, როგორც გვინდოდა. დედაჩემის ბინა გავყიდეთ და სასურველი სახლი მოვძებნეთ. და, რა თქმა უნდა, ვიყიდეთ. ძალიან სწრაფად გადავედით. სახლში ადგილი ყველასთვის იყო: დედაჩემისთვის, ჩვენთვის და ჩვენი მომავალი შვილებისთვის.
მე და დედამ მაშინვე რემონტის გაკეთება გადავწყვიტეთ. შპალერისა და ავეჯის შერჩევა დავიწყეთ. ძალიან გვახარებდა თითოეული შენაძენი! ბავშვებივით გვიხაროდა! მაგრამ, ალექსანდრეს ეს რატომღაც დიდად არ უხაროდა. ვერ ვიგებდი, რით იყო უკმაყოფილო.
მე და დედამ ავარჩიეთ ლამინატიც, პლინტუსებიც, ავეჯიც – რომ ყველაფერი შესაფერისი ყოფილიყო. გვინდოდა, რომ ყველაფერი საუკეთესოდ გაგვეკეთებინა, რომ ყოფილიყო მოსახერხებელი, ლამაზი და ტრენდული.მე ძალიან ბედნიერი ვიყავი, ალექსანდრე კი მოწყენილი და განერვიულებული დადიოდა. ვერაფრით ვერ ვიგებდი, რა არ მოსწონდა მას.როდესაც ვკითხე, მან მიპასუხა, რომ სიდედრთან ერთად ცხოვრება არ უნდოდა, რომ მას მეგობრები დასცინოდნენ.და აქამდე ვისთან ერთად ცხოვრობდა? სიდედრთან ერთად არ ცხოვრობდა, ერთ ბინაში?
ქმარს ვუთხარი, რომ ახლა ბინის ყიდვა ძალიან რთულია და ამიტომ ბევრი წყვილი მშობლებთან ერთად ცხოვრობს. თუმცა, ალექსანდრეს საკუთარი აზრი არ შეუცვლია.რემონტის დამთავრების შემდეგ, მე და დედაჩემმა ახალმოსახლეობის აღნიშვნა გადავწყვიტეთ. მე ყველა მეგობარი დავპატიჟე, ისინი სიხარულით მოვიდნენ.როდესაც ჩვენი ლამაზი სახლი დაინახეს, მაშინვე ვიგრძენი, რომ მათგან რაღაცნაირი ნეგატივი მოდიოდა. ერთ-ერთმა ჩემმა მეგობარმა თქვა, რომ სახლი ძალიან ლამაზია, მაგრამ ეს ჩვენი სახლი არ არის, მისი საყიდელი ფული ჩვენ არ გვიშოვნია. ყველა მეგობარი დაეთანხმა. მე ძალიან მეწყინა, მაგრამ გავჩუმდი.
მე და დედაჩემმა ყველაფერი თანამედროვედ გავაკეთეთ. მაგრამ, ჩემი მეგობრები ამბობდნენ, რომ ყველაფერი არ იყო თანამედროვედ გაკეთებული და ალბათ დედაჩემმა მოინდომა ასე. და მას ამის უფლება აქვს, რადგან ამ სახლის საყიდლად სწორედ მან მოგვცა დიდი თანხა. ყველა დედაჩემს დასცინოდა, ჩემი მეგობრებიც და ალექსანდრეც. მეგონა, რომ დღესასწაული კარგად ჩაივლიდა და მეგობრები ჩვენს სიხარულს გაიზიარებდნენ, მაგრამ შევცდი.
დედაჩემის მისმართით თქმული მორიგი სულელური ხუმრობის შემდეგ, ვეღარ მოვითმინე და სტუმრებს ვთხოვე, რომ წასულიყვნენ. მე ჩემს მეგობრებთან ურთიერთობა შევწყვიტე.დედამ ამიხსნა, რომ მათ უბრალოდ ჩემი ძალიან შეშურდათ. სულ ეს არის. დავფიქრდი და მივხვდი, რომ დედაჩემი მართალი იყო, როგორც ყოველთვის. ჩემს მეგობრებს საკუთარი სახლები არ აქვთ, მათ არაფერს მიაღწიეს. ამიტომაც შურთ ჩემი ასე ძალიან. ასე რომ, ნამდვილი მეგობრები მე არ მყავს. ისინი კი – ყალბები იყვნენ.
