მარტოხელა მრავალშვილიანი დედა ცალფეხა ჯარისკაცზე ზრუნავდა, რადგან მას სხვა არავინ ჰყავდა. ბარბარეს სანაცვლოდ არასდროს არაფერი უთხოვია. ამას უანგაროდ აკეთებდა. სხვაგვარად მოქცევა არ შეეძლო. ერთხელ მისი სიკეთე ანაზღაურდა. მის სახლთან ჯიპი გაჩერდა. Paparazzi–ის სტატიაში წაიკითხეთ, თუ როგორ დასრულდა ეს ამბავი.
„მარტოხელა მრავალშვილიანი დედა ვარ და ამაზე საჯაროდ ლაპარაკის არ მრცხვენია. დიახ, ქმარმა მიმატოვა, როცა გაიგო სამტყუპს ველოდი. მიჭირდა, მაგრამ გავუმკლავდი, რადგან მესმოდა, რისთვის იყო ეს ყველაფერი. შვილები უზუმოდ მიყვარს. მათში ჩემს გაგრძელებას ვხედავ. ყველაფერს ვაკეთებ, რომ ბედნიერები იყვნენ. ახლა დიტო, ვანო და ნატალი 6 წლის არიან. წელს პირველ კლასში შევიდნენ. უფრო მეტი მუშაობა მიწევს, რომ ყველა გამოვკვებო და საჭირო ნივთები ვუყიდო. არ ვწუწუნებ. როცა მათ ღიმილს ვხედავ, ჩემს სულში ცეცხლი ინთება და გზას ვაგრძელებ.
ბავშვებთან ერთად პარკში ხშირად ვსეირნობ. ორცხობილებს წინასწარმეტყველებით ვაცხობ, ისინი მათ გამვლელებს ურიგებენ. მათთვის ეს გართობაა, მაგრამ ხალხის რეაქციაზე დაკვირვება მომწონს. ერთხელ სეირნობისას ჯარისკაცი დავინახე. შორს სკამზე იჯდა. გარშემო არავინ იყო. იმ დარიან დღეს კომპანიას მხოლოდ ყავარჯნები უწევდა. ახალგაზრდულად არ გამოიყურებოდა. სიტყვებით ვერ აღვწერ, ისე შემეცოდა. ჩემს გოგონას დავუძახე და ერთი ორცხობილის მიტანა ვთხოვე. თავად ნელა მივყვებოდი.
ჯარისკაცს სახე გაუნათდა, როცა ქალიშვილი მიუახლოვდა და ორცხობილა გაუწოდა. წინასწარმეტყველებამ საერთოდ გული აუჩუყა. „რა ეწერა?“ – მორცხვად ვკითხე. ნატალი ჩემს ზურგსუკან ქურდულად იყურებოდა. „ნუ გეშინია. გვირაბის ბოლოს სინათლე უკვე ჩანს. ბედნიერება შორს არაა“ – მიპასუხა კაცმა. შემდეგ გააგრძელა: „მადლობა, ეს სწორედ ის სიტყვებია, რომელიც ახლა მჭირდებოდა. ძალიან საყვარელი შვილები გყავთ!“
ბედის უკუღმართობა – ვკითხე, თუ შემეძლო სკამზე დავმჯდარიყავი. უცნობმა თავი დამიქნია და ერთმანეთს გამოველაპარაკეთ. პაატამ მიამბო, როგორ დაკარგა ფეხი ბრძოლაში, მაგრამ ექიმებმა მისი გადარჩენა შეძლეს. როცა სახლში დაბრუნდა, გაიგო, რომ შეყვარებულმა მიატოვა, არადა უკვე ნიშნობის ბეჭედი უყიდა. მისი მხარდაჭერა მსურდა, ამიტომ ჩემი ტრაგიკული ამბავი მოვუყევი. იმ დღიდან ერთმანეთს ხშირად ვხვდებოდით. მისთვის სახლის საჭმელი, ტკბილეული მიმქონდა. თავად ბავშვებს სხვადასხვა პატარა საჩუქარს ჩუქნიდა. როცა აცივდა, შეხვედრები ჩვენთან სახლში გადავიტანეთ. „ვიწროდ, მაგრამ არა უშავს!“ – ვუთხარი, როცა ბინაში შესვლაში ვეხმარებოდი. როგორღაც ერთოთახიან ბინაში ცხოვრებას ვახერხებთ, მეტის იმედი არც მაქვს. მთელი ხელფასი ქირაზე, კომუნალურზე და პროდუქტებზე იხარჯება. პაატასთან ურთიერთობა მომწონდა. მასში ვხედავდი უმცროს ძმას, რომელიც გარდაიცვალა, როცა 20 წლის ვიყავი. ცალფეხა ჯარისკაცზე ზრუნვა მსურდა. ვგრძნობდი, რომ ეს სჭირდებოდა.
ერთხელ პაატამ მითხრა, რომ დედაქალაქში გადასვლას აპირებს. მშობლიურ ქალაქში არაფერი აკავებს. მადლიერების ნიშნად ჩემთვის რაღაცის მოცემას აპირებდა. კონკრეტულად რა, არ უთქვამს. მეორე დღეს სახლთან ჯიპი გაჩერდა. დამირეკეს და მითხრეს, რომ გავსულიყავი. თითქოს, ეს პაატასგან არის. დიდი სამოთახიანი ბინის დოკუმენტები მომიტანეს. პაატას წერილიც იყო. მწერდა, რომ მე და ჩემი შვილები უკეთეს ცხოვრებას ვიმსახურებდით. ეს მცირედია, რაც შეუძლია გააკეთოს ჩვენთვის.
ახალი თავი ცხოვრებაში – თვალებს ვერ ვუჯერებდი. იურისტმა, რომელიც მანქანაში იჯდა, ყველაფერი ამიხსნა. წარმოდგენაც არ შემეძლო, რომ პაატას ამდენი ფული ჰქონდა. ამაზე არ გვილაპარაკია. აღმოჩნდა, რომ მდიდარი ოჯახიდან არის. მისი მშობლები უძრავი ქონების ბიზნესში არიან. მოგვიანებით, ისინი გავიცანი და ურთიერთობა გავაგრძელეთ. პაატა ზოგჯერ ჩამოდის და ჩაიზე ვიკრიბებით. მის საყვარელ ვაშლის ღვეზელს ვაცხობ და ორცხობილას წინასწარმეტყველებით ვაკეთებ. „სიკეთე გააკეთე და ასმაგად დაგიბრუნდება“ – მითხრა პაატამ. ნამდვილად ასეა!“
ეს ამბავი საბედისწერო შეხვედრების ძალას მახსენებს. სასწაულები ხდება. ზოგჯერ მათი შემოქმედი თავად ვართ. ვინ იცის, როგორ წარიმართებოდა პაატას და ბარბარეს ცხოვრება, ქალს პარკში მჯდომარე სევდიანი ცალფეხა ჯარისკაცი რომ არ დაენახა. ახლა ცხადია, რომ ორივემ ნამდვილი მეგობარი იპოვა. ეს მშვენიერია!
