ყველა შეყვარებულს საკუთარი წარმოდგენა აქვს იმაზე, რა არის იდეალური ქორწილი. მართალია, ამაზე ხშირად მსჯელობს ახალგაზრდა წყვილი, რომელსაც მთელი ცხოვრება წინ აქვს. ისინი, რომლებმაც სიყვარული ზრდასრულ ასაკში იპოვეს, როგორც წესი, საჯარო რეესტრში წასვლას არ ჩქარობენ. ამ ისტორიაში ასე არაა. ინგა 60 წლისაა. ბოლო 10 წელია ქალიშვილთან, სიძესთან და შვილიშვილთან ერთად ცხოვრობს. დაქვრივების შემდეგ ახალ ურთიერთობაზე არც უფიქრია, თუმცა ბედმა მეორე შანსი აჩუქა. Paparazzi–ის სტატიაში ნახეთ, რა რეაქცია ჰქონდა ქალიშვილს.
იდეალური ქორწილი – „როცა ჩემი მეუღლე გარდაიცვალა, ქალიშვილმა საცხოვრებლად მასთან გადასვლა შემომთავაზა. თავს ცუდად ვგრძნობდი და გამიხარდა, რომ ახლობელმა მხარი დამიჭირა. ჩემი ბინის გაქირავებაზე შევთანხმდით. ქალიშვილთან და სიძესთან გადავედი. მედეა ორსულად იყო და ჩემი დახმარება სჭირდებოდა. შვილიშვილის დაბადების შემდეგ ქალიშვილს არ ვშორდებოდი. ყველაფერს ვაკეთებდი, რომ ძალები მალე აღედგინა. გასაგებია, რომ შვილიშვილთან მუდმივად ძიძობა მიწევდა. ამის გაკეთება ადვილი იყო, რადგან ერთად ვცხოვრობდით.
ჩემი დახმარებით მედეამ სამსახურში დაგეგმილზე ადრე გასვლა შეძლო. შვილიშვილზე ვზრუნავდი და სახლს ვუვლიდი. საწუწუნო არაფერი მქონდა: ქალიშვილი დახმარებისთვის მადლიერი იყო, ხოლო სიძესთან კარგი ურთიერთობა მქონდა. გარდა ამისა, პატარასთან ურთიერთობა ენერგიას მმატებდა. დრო გავიდა და ამ ბინაში თავი ზედმეტად ვიგრძენი. თითქოს შინამოსამსახურის როლს ვასრულებდი და სანაცვლოდ არაფერს ვიღებდი. ამის შესახებ ქალიშვილს ვუთხარი და სახლში მოვალეობების განაწილებაზე შევთანხმდით. ასე ქუჩაში უფრო ხშირად გავდიოდი და საკუთარი საქმით დაკავებული ვიყავი.
ცხოვრება ახალი ფურცლიდან – პარკში ერთ–ერთი ასეთი სეირნობისას ჩემი ასაკის სასიამოვნო მამაკაცი გავიცანი. ვისაუბრეთ და მალე მივხვდი, რომ ჩემი ადამიანი იყო. ხშირად ვხვდებოდით, ვსეირნობდით, კაფეში დავდიოდით. მიშა ჩემზე ლამაზად ზრუნავდა. წარმოდგენაც არ შემეძლო, რომ ოდესმე ისევ შემიყვარდებოდა. ვაღიარებ, სინდისი მაწუხებდა. ვფიქრობდი, რომ ჩემი გარდაცვლილი მეუღლის ხსოვნას ვღალატობდი, დიდხანს ვყოყმანობდი, ღირდა თუ არა მიშასთან ურთიერთობა. ახლო მეგობარმა დამარწმუნა, რომ ცხოვრება ზედმეტად ხანმოკლეა, რომ გრძნობების გამო დავიტანჯოთ. მით უფრო, როცა გრძნობა გულწრფელია.
გაცნობიდან 6 თვეში მიშამ ხელი მთხოვა. გავოგნდი, არ ვიცოდი, რა მეთქვა. მაინც ახალგაზრდები აღარ ვართ: რაში გვჭირდება? მაგრამ მითხრა „სწორედ ამიტომ მინდა, რომ იდეალური ქორწილი გვქონდეს. ამას იმსახურებ!“ გავაცნობიერე, რამდენად გამიმართლა და ავტირდი. ქალიშვილს ყველაფერი ვუამბე. გაგონილით გაოცებული იყო. არ მოსწონდა, რომ ბოლო დროს სახლიდან უფრო ხშირად გავდიოდი. შესაბამისად, ყოველდღე ახალ საჭმელს არავინ ამზადებს და არ ალაგებს. შვილიშვილზე ჩუმად ვარ. მედეას თქმით, საერთოდ დავივიწყე.
ასე არაა! დიახ, ერთად ნაკლებ დროს ვატარებთ, მაგრამ ანა ჯერ პატარაა. 10 წლისაა და ბებია 24 საათით არ სჭირდება. გარდა ამისა, რატომ უნდა გავაკეთო ეს? ქალიშვილისა და სიძის წინაშე თითის წვერებზე სიარულმა დამღალა. მოკლედ, ძალიან ვიჩხუბეთ. მდგმურების გაშვებას და იქ მიშასთან ერთად გადასვლას ვაპირებ. მედეამ საქმე თავის ქმართან ერთად მოაგვაროს. შვილიშვილი მთელი გულით მიყვარს, მაგრამ დედამისი არ ვარ. დროა, მედეამ შვილის აღზრდაზე და საჭმლის მომზადებაზე პასუხისმგებლობა აიღოს. ჩემთვის კმარა!“
როგორი ურთიერთობაც არ უნდა იყოს ოჯახი, კისერზე არავინ უნდა დაისვათ. ნათელია, რომ მედეა დედის სიკეთით წლები სარგებლობდა. ხოლო როცა მან ცხოვრების შეცვლა და ბედნიერად ყოფნა გადაწყვიტა, ეს არ მოეწონა. ასაკის გამო დაქორწინების აკრძალვა ეგოისტობაა. ინგას უფლება აქვს ისე იცხოვროს, როგორც სურს და იყოს იმ ადამიანთან, ვინც უყვარს.
