პაპარაცის რედაქციის მიერ მომზადებულ დღევანდელ სტატიაში – ქალი საკუთარი ოჯახის სიტუციაზე საუბრობს.ირაკლის, ჩემს ქმარს ძალიან უყვარს დედამისი. მე ყველაფერი მესმის – დედა ყველაზე ძვირფასი და ახლობელი ადამიანია და მას ვერავინ შეცვლის.მეც ასევე ძალიან მიყვარს დედაჩემი.
ირაკლი დედამისს სულ უფრთხილდება, იცავს მას ყველა სირთულისგან, მუდმივად წყვეტს მის პრობლემებს. მოკლედ, ის მზადაა, დედა ხელის გულზე ატაროს და ცივი ნიავი არ მიაკაროს.როგორც კი ქალბატონი მანანა ირაკლის შესჩივლებს, რომ აგარაკზე ღობე ქანაობს, ის მაშინვე ტოვებს ყველაფერს და აგარაკზე გარბის ღობის შესაკეთებლად. როგორც კი დედას რაიმე შეაწუხებს, მაშინვე მიჰყავს გამოკვლევებზე ფასიან კლინიკაში.
ამ ყველაფერს ის დიდი სიხარულით და დიდი სიამოვნებით აკეთებს.მოკლედ, ქალბატონი მანანა ჩვენთვის ბროლის ლარანივითაა: შეგიძლია მისით დატკბე, მაგრამ შეხება არ შეიძლება.ჩემი დედამთილი კარგ ბინაში ცხოვრობდა, ქმარი ხუთი წლის წინ გარდაეცვალა. მაშინ დედამთილი ჯერ კიდევ მუშაობდა, აგარაკზე შაბათ-კვირას მიდიოდა დასასვენებლად. სილამაზის სალონებს სტუმრობდა ხშირად და დასასვენებლად დადიოდა. ზოგადად, ცხოვრობდა და ცხოვრებით ტკბებოდა.
დედაჩემი, სულ სხვაგვარად ცხოვრობდა. ის ქალბატონ მანანაზე 15 წლით უფროსი იყო, ამიტომ პენსიაზე იყო. დედა საკუთარ სახლში ცხოვრობდა, მას ჰქონდა საკმაოდ დიდი ბაღი, სადაც, რაც შეიძლება მეტი ბოსტნეულის და ხილის მოყვანას ცდილობდა.დედაჩემი ყოველთვის გვეხმარებოდა ჩვენი ორი შვილის მოვლაში, ირაკლის დედა კი მხოლოდ ნახევარი საათით შემოირბენდა, სილამაზის სალონში მორიგი ვიზიტის წინ.მე და ირაკლის ორი შვილი გვყავს: გიორგი, უფროსი ვაჟი, მაშინ უკვე პირველკლასელი იყო. ანა, უმცროსი შვილი, მხოლოდ სამი წლის იყო და საბავშვო ბაღში დადიოდა.ჩვენს შვილებზე მუდმივად დედაჩემი ზრუნავდა.
მე ძალიან კარგი სამსახური მაქვს, ამიტომ წელიწადზე მეტს დეკრეტულში არ ვჩერდები, ადგილს დაკარგვა არ მინდა.დედამთილი შვილიშვილებთან ერთად არასოდეს დარჩენილა: ხან ცუდად არის, ხან დაკავებულია, ხან სამსახურშია, ხან სილამაზის სალონშია წასასვლელი.ამ საშინელი ვირუსის გამოჩენის შემდეგ, ჩემი დედამთილი აგარაკზე გადავიდა საცხოვრებლად. სრულ იზოლაციაში იმყოფებოდა. ირაკლის მასთან მუდმივად მიჰქონდა პროდუქტები. ის მას კარსაც კი არ უღებდა. ირაკლი პროდუქტებს კართან ტოვებდა, მერე დედამთილი გამოდიოდა და სახლში შეჰქონდა.
გიორგი, ჩვენი შვილი, სკოლის დამთავრების შემდეგ ყოველთვის დედაჩემს მიჰყავს თავისთან სახლში. აჭმევს მას და შემდეგ ამეცადინებს. ის ხშირად ღამითაც დარჩენილა მასთან. დედაჩემთან ანასაც ვტოვებთ ხშირად. ის ხშირად ავადმყოფობს და სამსახური რომ არ გავაცდინოთ, ჩვენ ის დედაჩემთან მიგვყავს. ის მას მკურნალობს.ბებიის ნამცხვრებისა და ღვეზელების ჭამით ჩვენი შვილები მოსუქდნენ. ჩემმა ქმარმა დედაჩემს საჩივარი უთხრა: ჩვენს შვილებს ამდენს რატომ აჭმევთო?
- მაშ რა ვქნა? საჭმელს ხომ ვერ წავართმევ? – თავი იმართლა დედაჩემმა.
დედაჩემს თავისი შვილიშვილები ძალიან უყვარს, ის ხომ მათ დაბადების დღიდანვე უვლის. თუმცა მას ძალიან უჭირს, როდესაც ორივე მასთანაა. გიორგი და ანა ძალიან ხმაურიანები არიან, ხშირად კამათობენ და ჩხუბობენ.ცოტა ხნის წინ, ასეთი უსიამოვნო ისტორია მოხდა. მე და ჩემმა ქმარმა გადავწყვიტეთ, რომ უქმეებზე ჩვენს საძინებელში რემონტი გაგვეკეთებინა. ბავშვებს ხელი რომ არ შეეშალათ, გადავწყვიტეთ დედაჩემთან წაგვეყვანა.
დედას დავურეკე. მან მითხრა, რომ თავს ძალიან ცუდად გრძნობდა – წნევა აწია და საწოლიდან ადგომაც კი არ შეეძლო. ასე რომ, ის ბავშვებს ვერ დაიტოვებდა.გადავწყვიტე, რომ ბავშვებს ერთი დღით ჩემი დედამთილი დაიტოვებდა. მას არაფერი დაემართებოდა.ამის შესახებ ჩემს ქმარს ვუთხარი, მან კი საშინელი ჩხუბი ატეხა. ჩემი ქმარი ყვიროდა, რომ დედამისი სამსახურში ძალიან იღლებოდა, რომ მას არ შევხებოდი, რადგან მას ჯანმრთელობის პრობლემები ჰქონდა.მერე კი უცებ გამომიცხადა, რომ ძალიან ცუდი დედა მყავს და მის გამო ახლა უსახლკაროებივით ვიცხოვრებთ გაურემონტებელ ოთახში.
ამის გაგონებაზე გავოგნდი! დედაჩემი ხომ ამდენი წლის მანძილზე გვეხმარებოდა, მაშინ როდესაც ჩემი დედამთილი თავისი სიამოვნებისთვის ცხოვრობდა! ასეთი რამის თქმა როგორ შეიძლება.ქმარს არ დავუჯერე და დედამთილს დავურეკე. ყველაფერი ვუამბე. მან მითხრა, რომ იზოლაციაში იმყოფებოდა და ბავშვები რომც მიგვეყვანა, ის კარს მაინც არ გააღებდა. აი, ასე!მეტყველების უნარი წამერთვა. ამდენი წლის მანძილზე პირველად ვთხოვეთ დედამთილს დახმარება და მან უარი გვითხრა. მოკლედ, საშინლად ვიჩხუბეთ.
გავიდა ორი კვირა. დედამ საავადმყოფოში იმკურნალა და ისევ მიჰყავს ჩვენი შვილები, დედამთილი კი, ძველებურად, თავისი სიამოვნებისთვის ცხოვრობს.ასე როგორ შეიძლება? სად არის სინდისი და შვილიშვილების სიყვარული? ალბათ, ჩემს დედამთილს თავის ცხოვრებაში არც ერთის და არც მეორის შესახებ არ სმენია.
