პაპარაცის რედაქციის მიერ მომზადებულ დღევანდელ სტატიაში – ახალგაზრდა ქალი საკუთარი ოჯახის ისტორიას მოგვითხრობს.მე ანა მქვია. თავიდან ოჯახი მყავდა, მაგრამ ოთხი წლის რომ ვიყავი, ჩემი მშობლები გარდაიცვალნენ და ბავშვთა სახლში აღმოვჩნდი. იქ მხოლოდ ექვსი თვე ვიცხოვრე, შემდეგ კი მიშვილეს.ბავშვთა სახლში ცხოვრების პერიოდი საერთოდ არ მახსოვს და ეს ძალიან მიხარია.
ჩემი ახალი მშობლები ძალიან კარგები იყვნენ, მაგრამ ძალიან დაკავებულები. მამა უნივერსიტეტში მუშაობდა, დედა კი მთავარ ბუღალტრად ჩვენი ქალაქის უდიდეს ქარხანაში. მათ ძალიან ვუყვარდი, ჩემთვის ყველაფერს ყიდულობდნენ, მაგრამ ჩემს აღსაზრდელად საერთოდ ვერ იცლიდნენ. ამიტომ, ეს მნიშვნელოვანი და საპასუხისმგებლო საქმე ბებიას – დედაჩემის დედას დაევალა.
ბებიაჩემი, ბარბარე, საოცარი და ძალიან ბრძენი ქალი იყო. ჩვენ განსაკუთრებული ურთიერთობა გვქონდა: ის არ იყო ბებიაჩემი, ის ჩემი საუკეთესო მეგობარი იყო. მან ჩემი ყველა საიდუმლო იცოდა. ჩვენ საერთოდ არ გვიჩხუბია.ბებია ხშირად მიყვებოდა ისტორიებს მისი ცხოვრებიდან თუ მისი მეგობრების ცხოვრებიდან. ყველა მათგანი დამრიგებლური იყო და მათი წყალობით ბევრი რამ ვისწავლე. ბებია მზრდიდა და ცხოვრებას მასწავლიდა.
გავიზარდე, საშუალო სკოლა დავამთავრე და სასწავლებლად სხვა ქალაქში წავედი. სახლში ძალიან იშვიათად ჩამოვდიოდი. ეს ძალიან მწყინდა მეც და ჩემს მშობლებსაც. ყველაზე მეტად ჩემი საყვარელი ბებია მენატრებოდა.სახლში რომ ჩამოვდიოდი, დღესასწაული იყო. ბებიაჩემი ჩემს დასახვედრად უამრავ საჭმელს ამზადებდა. მას ეგონა, რომ ძალიან გამხდარი ვიყავი, ამიტომ ბევრს მაჭმევდა და ტანსაცმელს მყიდულობდა, რათა ნახვრეტებიანი ჯინსებით არ მევლო.
მე ვცდილობ ბებიას ყველანაირი სიახლე გავაცნო. მას ძალიან აკვირვებს ვიდეო კომუნიკაციის შესაძლებლობა და ინტერნეტის შესაძლებლობები.ცოტა ხნის წინ სტუმრად ჩამოვედი და გადავწყვიტე, რომ ბებიაჩემი რაღაც ახალი და უჩვეულოთი გამენებივრა. ცოტა ვიფიქრე და სუში შევუკვეთე. მე შევუკვეთე ორი სხვადასხვა სუშის ნაკრები, ვასაბი და ჯანჯაფილიც არ დამვიწყებია.გადავწყვიტე, რომ პირველ ჯერზე ეს საკმარისი იყო.
ბებიამ მაშინვე მკითხა, როგორ უნდა მოემზადებინა: მოეხარშა თუ შეეწვა? მას არ სურდა იმის დაჯერება, რომ კერძი უკვე მზად იყო და უკვე შეიძლებოდა მისი ჭამა. დიდხანს მომიწია მისი დარწმუნება, რომ ეს ნორმალური საკვები იყო და ჩვენ არ მოვიწამლებოდით.დიდი გაჭირვებით მოვახერხე მისი დარწმუნება, რომ მისი მოწამვლა არ მინდოდა და არ ვცდილობდი მისი სიკვდილის დაჩქარებას. მერე დიდხანს ვუხსნიდი, თუ რა იყო ეს
“ვარდისფერი და მწვანე საზიზღრობა“ – ასე ეძახდა ბებიაჩემი ჯანჯაფილს და ვასაბის.
ერთი წუთით გავედი სამზარეულოდან და როცა დავბრუნდი, უბრალოდ ზღურბლზე გავიყინე: ბებია პურს ჭრიდა.
- როგორ შეიძლება ამის პურის გარეშე ჭამა? მშივრები დავრჩებით!გამეცინა, მაგრამ გადავწყვიტე არ მეკამათა და ვუთხარი:
- თუ პურთან ერთად გინდა ჭამა – კი ბატონო, მიირთვი.
ბებიას ჩხირების გამოყენებაც არ შევთავაზე. გადავწყვიტე, რომ ჯობდა ჩვეულებრივი ჩანგლები გამოგვეყენებინა. გადავწყვიტე, ნერვებს გავფრთხილებოდი.დავიწყეთ ჭამა. ორიოდე წუთის შემდეგ ბებია წამოხტა და მაცივრისკენ გაეშურა.
- ამას ეძახიან მწარე სანელებლებს! სისულელეა და არა მწარე სანელებლები! აი, ნამდვილი სანელებელი! – თქვა ბებიამ და გამომიწოდა მდოგვი, რომელსაც თავად ამზადებს.
ჩვენ გავსინჯეთ სუში ბებიას მდოგვთან ერთად. უნდა გითხრათ, რომ ძალიან გემრიელი და უჩვეულოა!ასე შესანიშნავად ვატარებთ დროს მე და ბებიაჩემი.მე მას სხვადასხვა სამზარეულოს ვაცნობ, მას ყველაფერში ახალი გემოები შემოაქვს. ყოველთვის ძალიან გემრიელი და უჩვეულო გამოდის.ძალიან მიყვარს ბებიაჩემი! უზომოდ მიყვარს!
ჩემი მშობლებიც ძალიან მიყვარს, მაგრამ ისინი, ისევე როგორც ადრე, ყოველთვის ძალიან დაკავებულები არიან. სამაგიეროდ, ბებიაჩემი ჩემთვის ყველაზე ახლობელი ადამიანია ამქვეყნად. ის სინათლეა ჩემს ფანჯარაში, ჩემი საუკეთესო მეგობარი და მრჩეველი!ბებიაჩემს დიდხანს სიცოცხლეს და ჯანმრთელობას ვუსურვებ! ძალიან გამიმართლა, რომ ცხოვრებაში ასეთი ადამიანი მყავს!
