პაპარაცის რედაქციის მიერ მომზადებულ დღევანდელ სტატიაში – ქალი საკუთარ ისტორიას მოგვითხრობს.მე ლალი მქვია. მყავს ვაჟი, რომელიც დაქორწინებულია და ორი შვილი ჰყავს. გოგონა – 9 წლისაა, ბიჭი კი – ექვსის ხდება.
ბავშვებთან კარგი ურთიერთობა მაინცდამაინც არ გამომდის. საქმე ისაა, რომ ძალიან ლამაზი არასოდეს ვყოფილვარ. თაყვანისმცემლები არ მყავდა. უკვე 22 წლის ვიყავი, როდესაც ერთ ბიჭს შევუყვარდი და მისგან დავორსულდი. როდესაც მას ორსულობის შესახებ ვუთხარი, მაშინვე მიმატოვა. ცოტა ხანში ცოლად სხვა გოგო მოიყვანა.მშობლებმა აბორტის გაკეთება ამიკრძალეს. ბიჭი მეყოლა, მასზე მთლიანად ჩემი მშობლები ზრუნავდნენ. ამ დროს მე ვმუშაობდი და პირადი ცხოვრების მოწესრიგებას ვცდილობდი.
ჩემს შვილთან დიდ დროს არ ვატარებდი. ბავშვები დიდად არასოდეს მომწონდა. მას მაშინ უფრო დავუახლოვდი, როდესაც მოზარდი გახდა.იმ პერიოდისთვის მშობლები ბინის ყიდვაში დამეხმარნენ. გიორგიმ სკოლა დაამთავრა და ჯარში წავიდა. ჯარიდან ჩამოვიდა და 6 თვის შემდეგ დაქორწინდა.
დედაჩემი რომ გარდაიცვალა, გიორგი ჯერ კიდევ ჯარში მსახურობდა. ჩემს რძალს ჯერ გოგო შეეძინა, შემდეგ – ბიჭი. მამაჩემს ბავშვები ძალიან უყვარდა. დედაჩემის გარდაცვალების შემდეგ, ის საცხოვრებლად აგარაკზე გადავიდა. იქაურობა ძალიან მოსწონდა და გიორგის მუდმივად სთხოვდა, რომ შვილთაშვილები მასთან წაეყვანა. ასე რომ, ბავშვები მთელ ზაფხულს აგარაკზე ატარებდნენ, მამაჩემთან.ერთი წლის წინ მამაჩემი გარდაიცვალა. თავისი ბინა და აგარაკი მე დამიტოვა.აგარაკზე ყოფნა მეც მიყვარს, მაგრამ როდესაც მარტო ვარ. მე ძალიან მიყვარს სიჩუმე.
მაისში ჩემმა შვილმა და რძალმა მთხოვეს, რომ შვილიშვილები ჩემთან წამეყვანა. მითხრეს, რომ ისინი აგარაკზე ყოფნას მიჩვეულნი არიან, მე კი უკვე პენსიაზე ვარ და სრულიად თავისუფალი ვარ. უარის თქმას ვცდილობდი, მაგრამ მათ შეძლეს ჩემი დათანხმება.მხოლოდ ორ კვირას გავუძელი. ბავშვები საერთოდ არ მიჯერებდნენ, მუდმივად რაღაცას მთხოვდნენ, ყვიროდნენ, ტიროდნენ. ვცდილობდი მშვიდად დავლაპარაკებოდი, მაგრამ საერთოდ არ მისმენდნენ. ყვირილი კი – მე არ შემიძლია. ამ დროს ჩემი შვილი და რძალი დასასვენებლად გაემგზავრნენ, მთელი თვენახევრით. ვიმედოვნებდი, რომ მათ ჩამოსვლამდე გაუძლებდი.
ვერ შევძელი. კიდევ ერთი კვირა ვითმინე, ეს იყო ყველაზე საშინელი კვირა ჩემს ცხოვრებაში. გოგო მუდმივად სადღაც გარბოდა აქაურ ბიჭებთან ერთად. მე ძალიან ვნერვიულობდი, ის კი ტელეფონს თიშავდა. მთელ სოფელში დავრბოდი და მას ვეძებდი. არც ბიჭი იქცეოდა უკეთესად. ის მუდმივად ტიროდა, ნებისმიერი მიზეზით. არ ჭამდა იმას, რასაც მე ვამზადებდი, პეპსის, ორცხობილას და ჩიფსებს მთხოვდა.
მასთან საბრძოლველად ძალა აღარ მყოფნიდა. მივხვდი, რომ ბებიის როლს სრულიად ვერ ვუმკლავდებოდი. მძახლებს დავურეკე და ვთხოვე, რომ ბავშვები თავიანთთან წაეყვანათ. უარი მითხრეს. თქვეს, რომ სიმამრი მუშაობდა, სიდედრი კი – ცუდად იყო. მათ უბრალოდ მირჩიეს, რომ ცოტა უფრო მკაცრი ვყოფილიყავი.აღარ ვიცოდი, რა მექნა. გადავწყვიტე, ცოტაც მომეთმინა. მხოლოდ 5 დღეს გავუძელი და შემდეგ ბავშვები მძახლებთან წავიყვანე.შვილიშვილები მათთან დავტოვე და სახლში დავბრუნდი. მძახლები ძალიან გამინაწყენდნენ.
შვილიშვილებს დიდხანს ვერც ჩემმა მძახალმა ვერ გაუძლო. მან თავის შვილს დაურეკა და სთხოვა, რომ შვებულებიდან უფრო ადრე დაბრუნებულიყვნენ.მათი ჩამოსვლის შემდეგ მაგრად ვიჩხუბეთ. ყველაფერში მე დამადანაშაულეს. მითხრეს, რომ ბავშვები მძახლებთან არ უნდა წამეყვანა. თუმცა, მე ძალიან დიდი ხნის წინ მყავდა გაფრთხილებული ჩემი შვილი და რძალიც, რომ ჩემგან კარგი ბებია არასოდეს დადგებოდა. მე ძალიან რბილი ადამიანი ვარ და მკაცრად მოქცევა არ შემიძლია. ამიტომაც, შვილიშვილები თავზე დამაჯდნენ.
ახლა ყველა ჩემზეა ნაწყენი: მძახლებიც, ბიჭიც და რძალიც. ნუთუ, მხოლოდ მე ვარ ყველაფერში დამნაშავე და დანარჩენები სწორად იქცევიან?
