„ბებიის ძიძობა ფული ღირს“ – ამბობს შორენა. ქალიშვილს სურს, რომ დედა მასთან დედაქალაქში გადავიდეს. ოღონდ მოხუც ქალს რაიონში ცხოვრების ასე უბრალოდ დათმობა არ სურს. მოხუცი ქალი მზადაა, სამსახურსა და სახლზე უარი თქვას. სანაცვლოდ, შვილიშვილებზე ზრუნვისთვის საფასურს ითხოვს.
„ქმართან და შვილებთან ერთად დედაქალაქში ვცხოვრობ. ჩემი მშობლები ყოველთვის რაიონში ცხოვრობდნენ. როგორ არ ვთხოვე, რომ ჩვენთან ახლოს გადმოსვლა, მაგრამ ყოველთვის უარს ამბობდნენ. მეუღლის მშობლები ავტოკატასტროფაში დაიღუპნენ, როცა ჯერ კიდევ პატარა იყო. ერთადერთი ნათესავები, რომელთაც შვილებთან ერთად ვსტუმრობთ, დედაჩემი და მამაჩემია. 1 წლის წინ მამაჩემი გარდაიცვალა. დედა დიდხანს დარდობდა, მთლად მოიშალა. ცოტა ხნით მასთან ცხოვრებაც მომიწია, რაც ძალიან დაეხმარა. თავი ხელში აიყვანა და მუშაობა გააგრძელა. საპატიო ასაკის მიუხედავად დღემდე სკოლაში ნახევარ განაკვეთზე მუშაობს. მოზარდებთან ურთიერთობა ძალიან მოსწონს.
ამავე მიზეზით დედას ძალიან უხარია, როცა შვილიშვილები სტუმრობენ. ორი შვილი გვყავს: ვაჟიშვილი თედო და ქალიშვილი ელენე. ორივე ბებიაზე გიჟდება. მუდმივად მეკითხებიან, როდის ჩავალთ მათთან. გულწრფელად, ამაზე გული მწყდება. საქმე იმაშია, რომ აქეთ–იქით სიარული ძალიან რთულია. საკუთარი მანქანა გვაქვს, მაგრამ მგზავრობას დიდი ფული სჭირდება. მე და ჩემმა ქმარმა მოვილაპარაკეთ და დედას ჩვენთან ცხოვრება შევთავაზეთ. თავისუფალი ოთახი გვაქვს, თან დედას სიძესთან კარგი ურთიერთობა აქვს.
ვწუხვარ, რომ დედა მარტო ცხოვრობს. მინდა, რომ თავი უსაფრთხოდ იგრძნოს და ჩვენი იმედი ყოველთვის ჰქონდეს. რამდენიმე თვის წინ ამ წინადადებით ვესტუმრე. ოღონდ დედის ასეთ რეაქციას არ ველოდი. ვიფიქრე, რომ გაუხარდებოდა და მაშინვე დათანხმდებოდა. დედაქალაქში ბედნიერი ცხოვრებისთვის ყველა პირობა გვაქვს, მაგრამ დედამ დასაფიქრებლად დრო ითხოვა. მხოლოდ 1 კვირის შემდეგ ტელეფონით მიპასუხა.
მითხრა, რომ მზადაა ყველაფერი მიატოვოს და ჩვენთან გადმოვიდეს, მაგრამ მე და ჩემმა ქმარმა ერთი პირობა უნდა შევასრულოთ. პირველ რიგში, არ სურს, რომ მოსამსახურე გახდეს, ამიტომ საოჯახო საქმეებს არ გააკეთებს. მეორეც, შვილიშვილებზე ზრუნვისთვის ხელფასი გადახდას ითხოვს. „ბებიის აღზრდა ფული ღირს“ – მითხრა დედამ და ჩაიცინა.
თვლის, რომ მშობლიური სახლიდან წასვლისას ბევრ რამეზე უარის თქმა მოუწევს. სამსახურიდან უნდა გათავისუფლდეს, ამიტომ ფულს ვეღარ მიიღებს. ჩვენს კისერზე დაწოლა არ სურს, ამიტომ მუდმივი ხელფასი სჭირდება. ახსნა საჭირო არაა, როგორ შოკში ვიყავი. გესმით, დედაჩემს გარანტია სჭირდება. როცა ქმარმა ამის შესახებ გაიგო, სკანდალი მოაწყო. მითხრა, რომ სიდედრზე უკეთეს აზრზე იყო, ის კი მერკანტილური და მეწვრილმანე აღმოჩნდა.
რა თქმა უნდა, რთულია არ დავეთანხმო. დედისგან ამას არ მოველოდი. ვფიქრობდი, რომ შვილიშვილები უყვარდა და მათთვის ყველაფერს გააკეთებდა. მაგრამ ასე არაა. არადა კარგი მინდოდა. ოთახის მომზადებავ დავიწყე, ახალი თეთრეული შევიძინე. ახლა რა აზრი აქვს. უკვე 2 თვეა ერთმანეთს არ ველაპარაკებით. შვილები გამუდმებით მეკითხებიან, როდის ჩავალთ ბებიასთან. რა ვუპასუხო, არ ვიცი.“
ყველა ბებია ვერ გაბედავს, რომ საკუთარი შრომისთვის ანაზღაურება ითხოვოს. აბა რა შეიძლება უწოდოთ შვილიშვილებთან მუდმივად ურთიერთობას სხვაგვარად. ნათელია, რომ თვითკმარი მოხუცი ქალია. ზრდასრულ ასაკშიც მუშაობას აგრძელებს. რატომ უნდა მიატოვოს ყველაფერი და სხვა ქალაქში ასე უბრალოდ გადავიდეს. ვფიქრობთ, რომ მისი მოთხოვნები უსაფუძვლო არაა. პრობლემა იმაშია, რომ შორენას ქალიშვილი თვლის, რომ დედა მის წინაშე ვალდებულია. სანამ რამეს ითხოვთ, უნდა გახსოვდეთ, რომ სანაცვლოდ რაღაც უნდა გასცეთ.
