პაპარაცის რედაქციის მიერ მომზადებულ დღევანდელ სტატიაში – ქალი საკუთარ ისტორიას გვიამბობს.
ერთდროულად უამრავი პრობლემა დამატყდა თავს. ქმარი საყვარელთან წავიდა, მე მოვბეზრდი. ჩემი ქალიშვილი, ანა, ცუდად დაეცა და ფეხი მოიტეხა. ახლა მას სარეაბილიტაციო კურსი სჭირდება და სპეციალიზებულ სანატორიუმში უნდა გაემგზავროს. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ანა შეიძლება დაკოჭლდეს.
არ ვიცოდი მკურნალობისთვის ფული სად მეშოვნა. ყველაზე საწყენი ის იყო, რომ ორ სამსახურში ვმუშაობდი, მაგრამ ფული მაინც არ მქონდა. ორივეგან ძალიან ცოტას მიხდიდნენ. ვეძებდი ახალ სამსახურს, მაგრამ ჯერჯერობით უშედეგოდ.
ანასთვის საგზურის ყიდვას ვერ ვახერხებდი. ან ბანკი უნდა გამეძარცვა, ან თირკმელი უნდა გამეყიდა. უბრალოდ არ ვიცოდი რა მექნა. დახმარებას ვერავის ვთხოვდი.
ექიმის კაბინეტიდან ძალიან დაღონებული გამოვედი და პარკში სკამზე დავჯექი, ვფიქრობდი რა მექნა. პარკში ახალგაზრდა დედები დავინახე ეტლებით. დამებადა იდეა, რომ სუროგატი დედა გავმხდარიყავი.
სახლში რომ მივედი, ინტერნეტში მაშინვე მოვძებნე შესაბამისი ცენტრი. მეორე დღეს ცენტრში მივედი და გამოკვლევები ჩავიტარე. მალე კლინიკის საიტზე ჩემი ანკეტა განთავსდა.
გავიდა ორი კვირა. მალე ჩემი ქალიშვილი საავადმყოფოდან უნდა გამოსულიყო, მაგრამ სუროგატ დედად ჯერ არავინ ამირჩია. დავიწყე ნერვიულობა. მე საჩქაროდ მჭირდებოდა ფული ანას მკურნალობის გასაგრძელებლად.
– ნანა, შეგიძლიათ ახლა ჩვენს კლინიკაში მოსვლა? მოვიდნენ ადამიანები, რომლებმაც საკუთარი შვილის სუროგატ დედად აგირჩიეს.
სასწრაფოდ წავედი საავადმყოფოში. შემომთავაზეს, რომ უშვილო წყვილისთვის შვილი გამეჩინა. მაგრამ, ერთი მნიშვნელოვანი ნიუანსი იყო: მომავალი დედა უკვე აღარ იყო რეპროდუქციულ ასაკში და ვერ იძლეოდა ჩასახვისთვის საჭირო ბიომასალას.
ამიტომ, ერთდროულად უნდა გავმხდარიყავი სუროგატი დედაც და გენეტიკურიც. ეს ძალიან არ მომეწონა: საკუთარი შვილი სხვისთვის უნდა დამეთმო.
არ ვიცოდი რა მექნა, მაგრამ როდესაც ლელას შევხვდი, მივხვდი, რომ უნდა დავხმარებოდი. შემდეგ ლელას მეუღლე გავიცანი. ის მასზე ბევრად ახალგაზრდა იყო. აშკარა იყო, რომ მას ცოლის იდეა არ მოსწონდა, მაგრამ იძულებული იყო დათანხმებულიყო.
ჩვენ ხელი მოვაწერეთ ხელშეკრულებას. შემდეგ იყო განაყოფიერება და ექოსკოპია. ჩემი შანსების გასაზრდელად ექიმმა რამდენიმე ემბრიონი გადაიტანა. ცოტა ხანში ექოსკოპიის შედეგებმა აჩვენა, რომ სამი ტყუპი მეყოლებოდა. ლელამ რომ გაიგო ძალიან გაუხარდა და საფასური მაშინვე გამიზარდა.
ლელა ყოველდღე მირეკავდა. მამოწმებდა, რომ კარგ კვებაზე ვყოფილიყავი და ძალიან არ დავღლილიყავი.
ანა ამ დროს სანატორიუმში იმყოფებოდა. მას იქაურობა ძალიან მოსწონდა.
ორსულობა რთულად მიმდინარეობდა. შეშუპებული ვიყავი და ტოქსიკოზი მქონდა, მაგრამ ვუძლებდი. ორსულობის უმეტესი ნაწილი საავადმყოფოში გავატარე.
ანა დაბრუნდა და მიხვდა, რომ ორსულად ვიყავი. მას ეს ძალიან გაუხარდა. ანას ყოველთვის ძალიან უნდოდა ძმა ან და. მე ავუხსენი, რომ უბრალოდ ძალიან კარგ ადამიანებს ვეხმარებოდი, რომლებსაც არ შეეძლოთ ბავშვის დამოუკიდებლად გაჩენა.
მშობიარობის დრო ახლოვდებოდა. ყველაფერი კარგად იყო, შემდეგ კი მოულოდნელად ლელა დაიკარგა. ის აღარ მირეკავდა. ეს ძალიან გამიკვირდა. მასთან სახლში მივედი, მაგრამ სახლი დაკეტილი დამხვდა.
ლელას ვერც კლინიკიდან ვერ უკავშირდებოდნენ. გარკვეული პერიოდის შემდეგ მათ შეძლეს მის ქმართან დაკავშირება. მან თქვა, რომ ცოლს დაშორდა და შვილები საერთოდ არ სჭირდებოდა.
მე გაოგნებული ვიყავი. ძალიან ვღელავდი და მშობიარობა დამეწყო. სამი ტყუპი შემეძინა: ორი გოგო და ბიჭი.
არც კი ვიცოდი, როგორ მოვქცეულიყავი. ლელა არ გამოჩენილა. ექიმებმა მირჩიეს, რომ ბავშვებზე უარი მეთქვა. იყვნენ ადამიანები, რომლებსაც მათი შვილად აყვანა სურდათ. მე კი მივხვდი, რომ ჩემს შვილებს ვერავის მივცემდი.
სხვაგვარად როგორ მოვიქცეოდი? ეს ბავშვები ჩემი შვილები არიან!
სახლში რომ დავბრუნდი, ანა ძალიან ბედნიერი იყო: მას ერთდროულად ორი და და ერთი ძმა შეიძინა. შემთხვევით ძალიან კარგი ძიძა მოვნახე, რომელიც ძალიან მცირე ხელფასზე დამთანხმდა. გოგონას თიკო ერქვა, მას ძალიან სჭირდებოდა ფული და ამიტომ დამთანხმდა.
ცხოვრება თავისი გზით გაგრძელდა, მაგრამ მე არ მასვენებდა ფიქრი: სად გაქრა ლელა?
ხშირად მივდიოდი მის სახლთან. ჩვეულებრივ იქ ბნელოდა, გასაგები იყო, რომ სახლში არავინ იყო.
ასე გავიდა ექვსი თვე.
ერთ დღეს კი გამიმართლა: სახლის ფანჯრებში სინათლე დავინახე. სახლში შევედი. იქ ლაშა დამხვდა, ლელას ქმარი. ლაშა ძალიან უცნაურად დამხვდა. მან მითხრა:
– კართან რატომ დგახარ? რადგან მოხვედი, შემოდი!
– ლელა სად არის?
– რაში გჭირდება ეგ ბებრუხანა? ის საავადმყოფოშია. იქ სადაც მოხუცი ქალი უნდა იყოს!
– ვერ გავიგე, რა ხდება? რა დაემართა ლელას? – ვიკითხე გაკვირვებულმა.
შემდეგ კი ლაშამ მოულოდნელად თავში რაღაც მძიმე ჩამარტყა. გონს რომ მოვედი, დაბმული ვიყავი, პირი წებოვანი ლენტით მქონდა შეკრული. ლაშა გვერდით მეჯდა და გაღიმებული მიყურებდა.
– გონს მოხვედი? ძალიან კარგი! ნუთუ ჯერ კიდევ ვერ მიცანი? ლაშა ვარ. შენი თანაკლასელი ვიყავი და წლების მანძილზე სიგიჟემდე მიყვარდი. შენ კი ვერ მამჩნევდი, ვერ ხედავდი, როგორ გექცეოდი. სკოლის შემდეგ საკუთარი თავის მოვლა დავიწყე და ამიტომაც შეიცვალე ასე. ლელას შევუყვარდი, მაგრამ მე ის არ მჭირდებოდა, მე მხოლოდ მისი ფული მჭირდებოდა. ყველაფერი კარგად იყო, სანამ დედობას არ მოინდომებდა. თავის ასაკში ეს რისთვის დასჭირდა, დღემდე ვერ გამიგია. შემდეგ კლინიკაში შენი ანკეტა ვნახე და ჩემი შვილების დედად აგირჩიე. ვიცოდი, რომ ეს ჩემთვის შენთან ყოფნის შესაძლებლობა იყო. ლელა სულაც არ მაინტერესებდა. ერთ დღეს დიდი ჩხუბი მოგვივიდა. ის მიყვიროდა, რომ პოლიციაში დარეკავდა. ძალის გამოყენება მომიწია, რათა ცოტათი დამემშვიდებინა. მას ნერვიულობისაგან ინსულტი დაემართა. ახლა ის საავადმყოფოშია. არ კვდება. გადავწყვიტე, რომ დავეხმარო. მალე ის ხელს მოაწერს ყველა საჭირო საბუთს, რათა ყველაფრის მემკვიდრე მე გავხდე და მე მას კარგ ინექციას გავუკეთებ. ამის შემდეგ ჩვენ ერთად ყოფნას შევძლებთ.
ლაშამ ეს ყველაფერი მითხრა და წავიდა.
ცოტა ხნის შემდეგ დივანიდან წამოდგომა მოვახერხე და გარეთ გავედი. გამვლელებმა დამინახეს და პოლიცია გამოიძახეს. ლაშა დააკავეს. ლელა გამოჯანმრთელდა და ის საავადმყოფოდან გაწერეს.
მას ძალიან გაუხარდა, რომ შვილებზე უარი არ ვთქვი. ლელამ შემომთავაზა, რომ საცხოვრებლად მასთან გადავსულიყავი. მე დავეთანხმე. ახლა მე ლელას ბიზნესით ვარ დაკავებული, ანა სკოლაში დადის. ლელა და თიკო ბავშვებს უვლიან.
ჩვენ ყველანი ძალიან ბედნიერები ვართ. მართალია, ამის მისაღწევად ბევრი სირთულის გადატანა მოგვიწია, მაგრამ არაუშავს. მთავარია, რომ ახლა ყველაფერი კარგადაა.
ყველამ ის მიიღო, რაც დაიმსახურა.
