პატიების უნარი ადვილი საქმე არაა. ზოგჯერ ამის სასწავლებლად მთელი ცხოვრება უნდა გაიაროთ. არჩილმა თავისი შეცდომა გააცნობიერა, თუმცა ეს მხოლოდ 30 წლის შემდეგ მოხდა. ასეთ საქმეში სჯობს გვიან, ვიდრე არასდროს. Paparazzi მამაკაცის და მისი მოხუცი დედის გულისამაჩუყებელ ისტორიას გიზიარებთ.
„დედასთან ყოველთვის კარგი ურთიერთობა მქონდა. ზუსტად მანამდე, სანამ არ მითხრა, რომ სახლს ჩემს დაზე აფორმებს. მაშინ 28 წლის და უკვე 4 წელი დაოჯახებული ვიყავი. ცხადია, ცალკე ვცხოვრობდი. მაგრამ ეს რამეს ცვლის? ვერ ვიტყვი, რომ მშობლების სახლი მჭირდებოდა, მაგრამ ვფიქრობდი, რომ სახლის შუაზე გაყოფა უფრო სამართლიანი იქნებოდა. დედამ სხვაგვარად გადაწყვიტა. მითხრა, რომ ახლა ოჯახის უფროსი ვარ და თავისუფალი ვარ. თავად სურს სიბერე მშობლიურ სახლში საყვარელ ქალიშვილთან ერთად გაატაროს. თითქოს ჩემი და, ტასო მასთან უფრო ახლოსაა, ვიდრე რძალი.
გული დამწყდა. გადავწყვიტე, რომ დედასთან ურთიერთობა აღარ მინდოდა. მას შემდეგ 30 წელი გავიდა. ჩემი ერთადერთი ქალიშვილი გაიზარდა, უნივერსიტეტი დაამთავრა და საკუთარი ოჯახი შექმნა. როგორც შემიძლია ყველაფრით ვეხმარები. მე და ჩემი ცოლი დიდხანს მის მშობლებთან ვცხოვრობდით. საოცარი ხალხია. არ მახსოვს, რომ ოდესმე გვეჩხუბა. მათი გარდაცვალება ისე მწარედ განვიცადე, როგორც ჩემმა საყვარელმა მეუღლემ. ახლა მარტო ვცხოვრობთ და როგორღაც სევდის მომგვრელია.
შობი ახლოვდებოდა და იმ წელს მე და ჩემს მეუღლეს მარტო უნდა აღგვენიშნა. ქალიშვილი შვილიშვილებთან ერთად საზღვარგარეთ იყვნენ. ერთ დღეს მეუღლემ მითხრა, რომ სერიოზულად უნდა გვესაუბრა. ცოტა შემეშინდა. ისეთი ასაკი არ გვაქვს, რომ წინასწარ მომზადება გვჭირდებოდეს. საყვარელმა მეუღლემ ხელი მომკიდა და მითხრა: „არჩილ, კმარა დედაზე გაბრაზება. ამას არ იმსახურებს. პატიების უნარი ისაა, რისკენაც უნდა ვისწრაფოდეთ. მოდი, სოფელში ვესტუმროთ, ვნახოთ, როგორაა“.
გავოცდი. ამ წლების განმავლობაში ერთი დღეც არ ყოფილა დედაზე რომ არ მეფიქრა. სიამაყე ყოველთვის იმარჯვებდა. უკვე დიდი ხანია მასზე აღარ ვბრაზობ, მაგრამ რაღაც ხელს მიშლიდა, გაბედულობა მაკლდა. ცოლის წინადადებამ ძლიერი სტიმული მომცა. მისი მადლიერი ვარ. მეორე დღეს სოფელში წავედით. დავაკაკუნე, მაგრამ კარი უცნობმა ქალმა გამიღო. „სად არის ქალბატონი მარიამი“ – ვიკითხე დაბნეულმა. ალბათ, სახეზე დამეტყო, რომ ძალიან შემეშინდა.
უცნობმა სახლში შემიპატიჟა და მიამბო, რაც მოხდა. როცა ჩემი და სახლის სრულფასოვანი მფლობელი გახდა, თითქმის მაშინვე გაყიდა, თავად საზღვარგარეთ წავიდა. დედას მეზობლად პატარა შენობაში ცხოვრება მოუწია, სადაც 30 წლის წინ ყოფნა შეუძლებელი იყო. მით უმეტეს ახლა! ქალი, რომელმაც სახლი იყიდა, მთელი ეს დრო მასზე ზრუნავდა. ისიც, თავის მხრივ, მთელ პენსიას მას აძლევდა. ამ ფულით პროდუქტებს და სხვა ნივთებს ყიდულობდა. ყურებს ვერ ვუჯერებდი. რატომ მოიქცა ჩემი და ასე და რატომ არავინ მითხრა?
როცა დედაჩემის საცხოვრებელში შევედით (სახლსაც ვერ უწოდებთ), მეტყველების უნარი დავკარგე. საშინელება იყო. ჩემი დანახვისას ატირდა. მუხლებზე ვიდექი და ამ საბედისწერო შეცდომისთვის ბოდიშს ვუხდიდი. „პატიების უნარი მთავარია, რისკენაც უნდა ვისწრაფოდეთ. მიყვარხარ, შვილო“ – მითხრა დედამ. მაშინვე ჩვენთან საცხოვრებლად წავიყვანეთ. შობას ერთად შევხვდით“.
თითოეულ ჩვენგანს მეორე შანსის უფლება აქვს. არჩილმა ეს გონივრულად გამოიყენა და შეგვიძლია მხოლოდ მივულოცოთ. ალბათ, დედა ნანობს, რომ ასე მოიქცა. უმადურმა ქალიშვილმა ხომ დედის კეთილი ნება არ დააფასა და უბრალოდ სიტუაციით ისარგებლა. და მაინც, ისტორიას ბედნიერი დასასრული აქვს. ნამდვილი საშობაო სასწაული!
