პაპარაცის რედაქციის მიერ მომზადებულ დღევანდელ სტატიაში – ახალგაზრდა ქალი საკუთარ ისტორიას გვიამბობს.მე თამუნა მქვია. ახლა ოცი წლის ვარ და ორი შვილი მყავს. გათხოვილი არ ვარ. ჩემს შვილებს ბებიაჩემი და დედაჩემი ზრდიან. ამასობაში, მე პირადი ცხოვრების მოწესრიგებას ვცდილობ, მაგრამ ჯერჯერობით უშედეგოდ.
პირველი შვილი მაშინ შემეძინა, როდესაც მეცხრე კლასს ვამთავრებდი. ჩემი ქალიშვილის მამა არის ჩემი თანაკლასელი, ბაჩო. მე ის ძალიან მიყვარდა და მჯეროდა, რომ დავქორწინდებოდით, ტექნიკუმს დავამთავრებდით, მუშაობას დავიწყებდით და ბედნიერად ვიცხოვრებდით.ყველა ჩემი ოცნება ბაჩოს დედამ გაანადგურა. მან დაქორწინება აგვიკრძალა. მან თქვა, რომ ბაჩო სკოლაში სწავლას გააგრძელებდა, შემდეგ კი უნივერსიტეტში ჩააბარებდა.
ორსულობის შესახებ დედაჩემს ძალიან დიდი ხნის განმავლობაში ვერ ვეუბნებოდი, მეშინოდა. ამიტომ, ბავშვის გაჩენა მომიწია. დედამ მითხრა, რომ სკოლაში სწავლას მეც გავაგრძელებდი. ტექნიკუმში ვეღარ ვისწავლიდი, რადგან ის სხვა ქალაქში იყო და ბავშვს დიდი ხნით ვერ დავტოვებდი.
გოგო შემეძინა, ლიკა დავარქვი. ორი წლის შემდეგ ისევ დავორსულდი და ისევ ბაჩოსგან. მთელი ამ ორი წლის მანძილზე ჩვენ ერთმანეთს ფარულად ვხვდებოდით. დარწმუნებული ვიყავი, რომ ახლა ნამდვილად დავქორწინდებოდით და ბედნიერები ვიქნებოდით.
ისევ შევცდი. ბაჩოს დედა სახლში მოგვივარდა და საშინელი ჩხუბი ატეხა. მან მითხრა, რომ ბაჩო სასწავლებლად ქალაქში მიდიოდა და იქ კარგ გოგოზე დაქორწინდებოდა.
ბევრი ვიტირე, მაგრამ ვერაფერის შეცვლა ვერ შევძელი.
ბიჭი შემეძინა. ჩემს შვილს ირაკლი დავარქვი. ბაჩო გაემგზავრა და ჩემთან ყველანაირი ურთიერთობა შეწყვიტა. არც მე და არც ჩვენი შვილები მას არ ვჭირდებით.
ჩვენ სამივე ჩემს შვილებს ვზრდით. ბებიაჩემის პენსია და დედაჩემის ხელფასი საერთოდ არ გვყოფნის. მუშაობას ვერ ვიწყებ, რადგან განათლება არ მაქვს. ტექნიკუმში ჩაბარება ვცადე, მაგრამ გამოცდები ნორმალურად ვერ ჩავაბარე.
ასე რომ, ოცი წლის ასაკში დავრჩი მარტო და ორი შვილით ხელში. არავითარი პირადი ცხოვრება არ მაქვს. ბიჭები გამირბიან, როდესაც იგებენ, რომ უკვე ორი შვილი მყავს.
შურით ვუყურებ ჩემს კლასელებს, რომლებიც ქალაქში სწავლობენ და მშობლების მოსანახულებლად ჩამოდიან.
მხოლოდ ახლა მივხვდი, რომ საკუთარ თავს ყველაფერი თავად მოვაკელი: ნორმალური განათლება, კარგი ტანსაცმელი, ნორმალური ცხოვრება.
ძალიან მინდა თავისუფლება, მაგრამ ის აღარასოდეს მექნება. თავად წავართვი საკუთარ თავს ყველაფერი კარგი, რაც შეიძლებოდა, რომ ჩემს ცხოვრებაში ყოფილიყო.
მე არასოდეს მივატოვებ ჩემს შვილებს და ამიტომ არასოდეს ვიქნები თავისუფალი. ყველაფერში მე თვითონ ვარ დამნაშავე.
