პაპარაცის დღევანდელ სტატიაში – ახალგაზრდა ქალი საკუთარ ისტორიას გვიამბობს.
ჩემმა მშობლებმა გადაწყვიტეს, რომ საკუთარი თავი ხელოვნებისთვის მიეძღვნათ. ისინი მთელი ცხოვრება ხალხურ გუნდში მღეროდნენ და გასტროლებზე დადიოდნენ. ჩემთვის დრო არ ჰქონდათ, ამიტომ გასაზრდელად ბებიაჩემთან დამტოვეს. ოთხი წლიდან ბებია მზრდიდა. მე და ბებია ბებიაჩემის მცირე პენსიით ვცხოვრობდით. ჩემი მშობლები ჩვენთან წელიწადში ერთხელ ან ორჯერ ჩამოდიოდნენ. ჩემთვის ისინი უკვე სრულიად უცხო ადამიანები იყვნენ.
გავიზარდე, საშუალო სკოლა დავამთავრე, სამედიცინო ინსტიტუტში ჩავაბარე. მერე გავთხოვდი. ახლა მე და ჩემს მეუღლეს კერძო სტომატოლოგიური კლინიკა გვაქვს.
ძალიან კარგად ვართ. ახლახან ჩემს მშობლებს გავახსენდი. იცი რისთვის? იმისთვის, რომ ჩემგან ალიმენტები მოეთხოვათ!
დედამ წუწუნი დაიწყო, რომ ცხოვრება ძალიან უჭირთ. მე მათ დახმარებაზე უარი განვაცხადე. შევახსენე, თუ როგორ არ ვჭირდებოდი მათ, როდესაც პატარა ვიყავი, როგორ ავიწყდებოდათ ჩემთვის ფულის გამოგზავნა და როგორ ვზოგავდით მე და ბებია თითოეულ თეთრს. სწავლის პერიოდში სანიტრად ვმუშაობდი ღამის სმენაში.
ახლა კი, როდესაც ყველა სირთულემ ჩაიარა, ჩემს მშობლებს გავახსენდი.
არა! ახლა თავად მოაგვარონ საკუთარი პრობლემები.
ჩემს მშობლებს ეწყინათ და სასამართლოთი დამემუქრნენ. წარმატებებს გისურვებთ, ჩემო ძვირფასო მშობლებო! ჩვენ სხვადასხვა ქვეყნებში ვცხოვრობთ. ვერაფერს მიაღწევთ! მე არ დავეხმარები მათ, ვისაც წლების მანძილზე არ ვჭირდებოდი!
