ადამიანის ცხოვრებაში სირთულეები ჩვეულებრივი მოვლენაა, მაგრამ ზოგჯერ ნამდვილი შავი პერიოდი დგება, როცა ხელიდან ყველაფერი გეცლებათ, ხოლო ახლობლები ცეცხლში ნავთს ასხამენ. ასეთ სიტუაციაში აღმოჩნდა უკრაინელი ლტოლვილი. ნადია არა საკუთარი ნებით საზღვარგარეთ აღმოჩნდა. შეგუების სირთულემ და სამსახურის ხანგრძლივმა ძიებამ მთელი ძალა წაართვა. შემდეგ სამშობლოდან ამბავი მოვიდა. Paparazzi გიამბობთ, რატომ ვეღარ ხედავს ნადია სახლში დაბრუნების აზრს.
„სამშობლოს დატოვება არ მინდოდა, მაგრამ გარემოებამ მაიძულა. დედა დაჟინებით მთხოვდა, რომ შვილი საზღვარგარეთ წამეყვანა. ეშინოდა, რომ ადრე თუ გვიან რაკეტა ჩვენს სახლში ჩამოფრინდებოდა. ჩვენს ქალაქში შედარებით სიმშვიდე იყო, მაგრამ ზეწოლას დავნებდი და პოლონეთში წავედი. იქ არც ნათესავი ან ნაცნობი არ მყავდა. თავად შორს არასდროს მიმოგზაურია. სირთულეები ვარშავაში ჩასვლამდე დაიწყო. გადავწყვიტე, რომ დედაქალაქში მოწყობა უფრო ადვილი იქნებოდა. თითქოს, მეტი შესაძლებლობაა. როგორ ვცდებოდი!
ჩემსავით ჭკვიანი ბევრი ჩამოვიდა. რომელიღაც ჰოსტელში ძლივს მოვეწყვეთ. დოკუმენტების გაფორმება დავიწყეთ. მაშინვე სამსახურის ძებნა გადავწყვიტე. პარალელურად ენას ვსწავლობდი. ეს ძალიან რთული აღმოჩნდა. თან ბავშვიც სკოლაში უნდა მომეწყო. როცა ნათესავებს გულის გადასაშლელად ვურეკავდი, მხოლოდ აღშფოთებას გამოთქვამდნენ. თითქოს, რა მაქვს საწუწუნო, რადგან საზღვარგარეთ და უსაფრთხოდ ვარ. გულწრფელად, გული დამწყდა. დედას არ ესმის, რომ აქ ყოფნა წარმოუდგენლად რთულია. მე და ჩემს შვილს ფინანსური მხარდაჭერა არ გვაქვს. მილიონი მეთოდი უნდა მოვიფიქრო, რომ გამოვძვრე.
დამატებით, მუდმივ სტრესში ვცხოვრობთ. ბავშვს გადაადგილება ძალიან გაუჭირდა. არ ესმის, რატომ არ შეგვიძლია დაბრუნება. უცხო სკოლაში სიარული არ სურს. პოლონურს ერთად ვსწავლობთ, მაგრამ მეწინააღმდეგება. ისტერიკამდე მიდის. უკვე უფასო ფსიქოლოგის მოძებნაზე ვფიქრობ. უბრალოდ ვეღარ ვუძლებ!
მეუღლე საერთოდ არ მეხმარება. ჩვენი წასვლიდან ერთ თვეში შემატყობინა, რომ სამსახურიდან გაათავისუფლეს. ვიცი, რომ მასაც ძალიან უჭირს. ნებისმიერ სამსახურზე თანახმაა, რომ გადარჩეს. სწორედ ამიტომ, მასზე ზეწოლას არ ვახდენდი, მისი თითოეული სიტყვის მჯეროდა. რაღაც მომენტში ქმარმა დაიწყო საუბრები, რომ იქით უნდა დავეხმარო. საზღვარგარეთ ვარ და ყველაფერი კარგად მაქვს. როგორ არ ესმის, რომ ფულში არ ვცურავ, არამედ ყოველდღე ახალ მეთოდს ვეძებ, რომ ცხოვრება შევიმსუბუქო. მაინც გამიმართლა. ერთი პოლონელი გავიცანი. უკრაინული ფესვები აქვს და ძლიერ თანამიგრძნობს. მასთან ერთად პოლონურს ვსწავლობ. მუშაობაშიც მეხმარება.
შემდეგ ყველაფერი თავის ადგილზე დადგა. ბიძიამ დამირეკა და მითხრა, რომ ქმარი მღალატობს. ამ ზარმა გამომაფხიზლა. მიამბო, რომ რაღაც ხელსაწყოს სათხოვნელად ჩვენთან სახლში მისვლა სურდა. სახლთან ახლოს დაინახა, როგორ შედიოდა სადარბაზოში ჩემი ქმარი ვიღაც ქალთან ერთად ჩახუტებული. ბიძიამ დაურეკა და ჰკითხა, სახლში იყო თუ არა. ჩემმა ქმარმა მოატყუა, რომ სამსახურში იყო. ბიძაჩემი გადასამოწმებლად ბინაში ავიდა და კარზე დააკაკუნა. შიგნიდან ჩემი ქმრის ხმა გაისმა „ვინ არის?“. ბიძაჩემი დარწმუნდა, რომ არ შეცდა და წავიდა. რამდენიმე დღე ფიქრობდა, ღირდა თუ არა ჩემთვის ამის თქმა. მაინც გადაწყვიტა, რომ ასე სწორი იქნებოდა.
არ ვიცი, რა გავაკეთო. ქმარი ყველაფერს უარყოფს, ამბობს, რომ ბიძაჩემს პრობლემები აქვს. თითქოს, იმ დღეს მასთან საერთოდ არ ულაპარაკია. მაგრამ ბიძაჩემმა გამავალ ზარს ფოტო გადაუღო და მაჩვენა. ქმარი თვლის, რომ საზღვარგარეთ უსაქმურობისგან გავგიჟდი. როცა ვამბობ, რომ დაბრუნება მინდა, დაჟინებით ითხოვს, რომ შვილთან ერთად პოლონეთში დავრჩე. თითქოს, ასე უფრო უსაფრთხოა.“
ჩვენთვის ყველაზე ძვირფას ადამიანსაც ღალატი შეუძლია. ამას, როგორც ნებისმიერ სირთულეს, წინასწარ მომზადებული ვერ შეხვდებით. როგორც წესი, სირთულე მოულოდნელად ხდება. ცხოვრებისეული განსაცდელი ტყუილად არ გვეძლევა. დარწმუნებული ვართ, რომ ნადია ყველაფერს გაუმკლავდება.
