მამის დაბრუნება ის არ იყო, რასაც 37 წლის ნელი ელოდა. 7 წლის იყო, მამამ ოჯახი რომ მიატოვა. დედა–შვილს ნამდვილად რთული პერიოდის გავლა მოუწია. მთელი ამ ხნის განმავლობაში მამა არასდროს დახმარებიათ. Paparazzi გიამბობთ, რატომ მოხდა ასე და რა მიზნით გამოჩნდა უძღები მამა ჰორიზონტზე.
„7 წლის ვიყავი, მამამ რომ მიგვატოვა. ის საღამო ძალიან კარგად მახსოვს. სამზარეულოდან ყვირილი, დედის ტირილი ისმოდა. მალულად ვუყურებდი, როგორ ალაგებდა მამა ნივთებს. ჩემთვის ერთი სიტყვაც არ უთქვამს. უბრალოდ შემომხედა და სახლიდან გავიდა. მას შემდეგ 30 წელი გავიდა.
თავიდან დედა ძალიან დარდობდა. არ ჭამდა, სამსახურში არ დადიოდა. საჭმლის მომზადება მე მიწევდა. კვერცხის შეწვა, მაკარონის მოხარშვა და შვრიის ფაფის გაკეთება ვიცოდი. უკვე ვხვდებოდი, რომ დედას გადარჩენა სჭირდებოდა. 1 კვირის შემდეგ დედას მისმა დამ ტელეფონზე დაურეკა. დეიდა ნათია იმ დღესვე ჩამოვიდა. არ ვიცი, რა დაგვემართებოდა, რომ არა ის. დედის გონზე მოყვანას ცდილობდა, გამუდმებით ეუბნებოდა, რომ არ დავიწყებოდა, რომ ქალიშვილი ჰყავდა და ჩემზე პასუხისმგებელია.
როგორღაც ამ ორმოდან ერთად ამოვბობღდით. სკოლაში კარგად ვსწავლობდი, რომ უნივერსიტეტში უფასოდ მოვწყობილიყავი. ეს შევძელი, მაგრამ მე-3 კურსზე სწავლის მიტოვება მომიწია. დედაჩემის დასახმარებლად სრულ განაკვეთზე სამუშაო უნდა მომეძებნა. მაშინ მძიმედ დაავადდა. მკურნალობის ფული არ გვქონდა. გამიმართლა, რომ სწორედ მაშინ ჩემი მომავალი მეუღლე გავიცანი. დედაჩემის ფეხზე წამოდგომაში ძალიან დამეხმარა. 6 თვის შემდეგ რეციდივი მოხდა. დედა ჩემს თვალწინ დნებოდა.
მამას ხშირად ვიხსენებდი. ვცდილობდი გამეგო, რატომ გაქრა და აღარ დაბრუნებულა. მჭირდებოდა. ამავდროულად, ვაცნობიერებდი, რომ ასეთი ისტორიები ასობით და ათასობითაა. უბრალოდ ერთ–ერთი მათგანის გმირი გავხდი. მას შემდეგ რაც წავიდა, დედასთან მასზე არასდროს მიფიქრია. ვიცოდი, რომ გული ძალიან სტკიოდა. მის შემდეგ არავის შეხვედრია. მარტოობა მიიღო და ასე გაქრა. ერთ საღამოს, როცა საავადმყოფოში იყო, უბრალოდ არ გაიღვიძა.
მაშინ 27 წლის და უკვე რამდენიმე წელია დაოჯახებული ვიყავი. დედის გარდაცვალებიდან რამდენიმე თვეში გავიგე, რომ ორსულად ვიყავი. ცხოვრება მიედინებოდა. უდედოდ მიჭირდა. ის ყოველთვის მეუბნებოდა, რომ ადამიანები ცოცხლები არიან, სანამ ახსოვთ. დედის ხსოვნისთვის მის საყვარელ კერძს ხშირად ვამზადებ. ესაა ბლინები შესქელებული რძით და არ დაიჯერებთ, ლაბა ღორის ფეხებით. ბავშვობაში მხოლოდ მის სახელზეც ვაფურთხებდი, მაგრამ გავიზარდე და შემიყვარდა.
სწორედ ამ კერძს ვამზადებდი, როცა კარზე ვიღაც დაჟინებით რეკავდა. მაშინვე ვიცანი, თუმცა 30 წელი ნანახი არ მყავდა. მამაჩემი იყო. მითხრა, რომ ჩემთან საუბარი სურს, მაგრამ გამიგებს, თუ არ შევუშვებ. ჩემში მცხოვრები ბავშვი ხარობდა. მამას არ დავვიწყებივარ. ზრდასრული მე გაბრაზებული იყო. რატომ უნდა დაველაპარაკო ადამიანს, რომელიც 30 წელი არ გამოჩენილა? ამ ფიქრების მიუხედავად, მამა ბინაში შევუშვი.
თავისი ამბავი მიამბო. მისი თქმით, დედა ჩვენი ურთიერთობის წინააღმდეგი იყო. მის გამო ყველა ჩემი დაბადების დღე გამოტოვა, დასვენების დღეებში არ მოდიოდა და საჩუქრებს არ მჩუქნიდა. თუმცა იფიცებდა, რომ საჩუქრებს აგზავნიდა, მაგრამ ჩემამდე არ მოდიოდა. ისევ დედაჩემის გამო. აღიარა, რომ დედას აწყენინა. უღალატა და სხვასთან წავიდა. ეს იმას არ ნიშნავდა, რომ ჩემთან ურთიერთობა არ სურდა. დედის გონზე მოყვანას ცდილობდა, მაგრამ ის ურყევი იყო. შემდეგ მასთან კონტაქტი უბრალოდ შეწყვიტა.
საზღვარგარეთ წავიდა, რადგან აქ სამსახური ვერ იშოვა. მთელი ეს წლები იქ ცხოვრობდა, ახლახანს გაიგო, რომ დედა უკვე 10 წელია ცოცხალი არაა. ძველი ნაიარევი ახალი ძალით ატკივდა, ჩემი მოძებნა გადაწყვიტა. ამის გაკეთება რთული არ იყო, რადგან ჩვენს ძველ ბინაში ვცხოვრობ. მე და ჩემმა მეუღლემ რემონტი გავაკეთეთ. ეს ადგილი ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია. არ ვიცი, როგორ მოვიქცე. მამას ურთიერთობა სურს, დანაშაულის გამოსყიდვას ცდილობს. როგორ გავაკეთო ეს, თუ 30 წელი გავიდა?“
ძალიან მინდა ვთქვა, რომ ეს ამბავი პატიებას გვასწავლის, მაგრამ დარწმუნებული არ ვარ, რომ ნელი თვალის დახუჭვას შეძლებს. ვფიქრობთ, თუ მამასთან ურთიერთობის გაუმჯობესება ნამდვილად სურს, ფსიქოთერაპიის გავლა მოუწევს. ეს მამისთვისაც კარგი იქნება.
