– ელენე, დედამ სანატორიუმის საგზურის შეძენა შეძლო ფასდაკლებით. ორი დღის შემდეგ მიემგზავრება. მან გვთხოვა, რომ მის ყვავილებს მოვუაროთ, შენ ხომ შეძლებ ამის გაკეთებას? პირდაპირ ბაღის გზაზეა.
– ბაღის გზაზე რანაირად არის? სამი გაჩერებით იქითაა.
– კი, მაგრამ, დედას უარს ხომ ვერ ვეტყოდი!
– რა თქმა უნდა, ვერ ეტყოდი. შენ უარს ვერ ეტყოდი და ყვავილების მოსარწყავად მე უნდა ვიარო!
– კარგი რაა! ამის გაკეთება კვირაში მხოლოდ ერთხელ მოგიწევს. უქმეებზე კი მათ მოსარწყავად მე ვივლი! – დამამშვიდა ნიკამ.
ჩემს დედამთილთან მაინცდამაინც კარგი ურთიერთობა არ მაქვს. უბრალოდ ერთმანეთს ვუთმენთ. ღიად არ ვჩხუბობთ, მაგრამ ერთმანეთის დანახვა საერთოდ არ გვიხარია.
მე და ჩემი ქმარი ჩემს ბინაში ვცხოვრობთ, რომელიც ბებიაჩემისგან მერგო მემკვიდრეობით. გვყავს ქალიშვილი, რომელიც ახლა 5 წლისაა.
ჩემი დედამთილი ჩემს ბინაში საკუთარ წესებს არ ადგენს, მაგრამ მუდმივად მაძლევს რჩევებს იმასთან დაკავშირებით, თუ რა უნდა ვაჭამო მის შვილს და როგორ უნდა გავუძღვე საოჯახო საქმეებს.
აი, მე არასოდეს ვუკეთებ მის შვილს შვრიის ფაფას და ამის გამო, მას აუცილებლად დაეწყება კუჭთან დაკავშირებული პრობლემები. ნინი პამპერსით დიდხანს დადიოდა. ეს ჩემი დედამთილის აზრით კატასტროფა იყო.
ჩემი დედამთილის რჩევებს ჩუმად ვუსმენდი, მაგრამ ისე ვაკეთებდი, როგორც თავად ვთვლიდი საჭიროდ. ჩემი დედამთილი მაშინაც კი არ დარჩენილა ნინისთან, როდესაც ის ავად იყო.
– როდესაც ნინი გაიზრდება, ის სახლში მარტოც კარგად დარჩება! – ვეუბნებოდი მე ნიკას.
ჩემს ნათქვამს ის დედამისს არ გადასცემდა, მის ნერვებსა და ფსიქიკას უფრთხილდებოდა.
ასე რომ, სამი კვირის მანძილზე მის სახლში უნდა მევლო და მისი ყვავილები მომერწყა.
ერთხელ ამის გამო სამსახურში დამაგვიანდა. ჩემს უფროს ძალიან არ უყვარს, როდესაც ვიგვიანებთ.
– შენს დედამთილს სანატორიუმის ფული საიდან აქვს? – მკითხა ჩემმა ჩემმა თანამშრომელმა.
– ნიკამ მითხრა, რომ საგზური ფასდაკლებით შეიძინა. გზის ფული კი მეგობრისგან ისესხა. მას ხომ მცირე პენსია აქვს, ასეთი პენსიით სანატორიუმებს ვერ მოივლი. თუმცა, მე ზოგჯერ მეჩვენება, რომ ჩემს დედამთილს მდიდარი თაყვანისმცემელი გამოუჩნდა. თითქმის ყოველ თვე ყიდულობს თავისთვის ახალ ტანსაცმელს. ჩვენგან კი მოთხოვს, რომ მისი კომუნალური გადასახადები გადავიხადოთ.
ცოტა ხნის წინ ჩექმაზე ელვა გამიფუჭდა. არც შეკეთების ფული მქონდა და არც ახალი ჩექმის.
ნიკას ვუთხარი:
– რამე უნდა მოვიფიქროთ. ასე ცხოვრება არ შეიძლება. დანაზოგი საერთოდ არ გვაქვს. მე და შენ ერთნაირი ხელფასი გვაქვს. შენი ხელფასიდან დედაშენის კომუნალურ გადასახადებს იხდი, ჯობს თავად გადაიხადოს ყველაფერი. ეს ფული ჩვენთვის ზედმეტი ნამდვილად არ იქნება.
– რას ამბობ! დედას ამას როგორ ვეტყვი?
– და ის რომ ზამთარში ყინვაში სპორტული ფეხსაცმლით დავდივარ, ეს ნორმალურად მიგაჩნია?
ნიკა გაჩუმდა. ისეთი სახე მიიღო, ვითომ არაფერი გაუგია.
ჩემი დედამთილი სანატორიუმიდან დაბრუნდა: დასვენებული და მხიარული.
ერთი თვის შემდეგ ნიკამ მითხრა:
– დედამ მანქანა უნდა მიყიდოს! ახალი არა, მაგრამ ძალიან კარგი!
ეს რომ გავიგე, კინაღამ წავიქეცი. ნიკა დიდი ხანია მანქანაზე ოცნებობს, მაგრამ მის საყიდლად ფული ვერაფრით ვერ მოვაგროვეთ.
ვინ არის ჩემი დედამთილის ასეთი მდიდარი დამფინანსებელი?
– ელენე, უფროსი თუ მოვა უთხარი, რომ ლეპტოპი წავიღე შესაკეთებლად. ერთი კარგი ხელოსანი მირჩიეს. ამბობენ, რომ ძვირს იღებს, მაგრამ ძალიან კარგად აკეთებს! – მითხრა ირმამ, ჩემმა თანამშრომელმა.
– რა თქმა უნდა! წადი! ყველაფერი კარგად იქნება!
– ფრთხილად! – იყვირა ნიკამ, როდესაც ნინიმ შემთხვევით მისი ჩანთა გადმოაგდო. – მანდ მნიშვნელოვანი საბუთები მაქვს!
ჩანთა ავიღე, რათა უფრო მოხერხებულად დამედო. ის რატომღაც ძალიან მძიმედ მომეჩვენა. გავხსენი და გაოცებისაგან დავმუნჯდი: ჩანთაში ირმას ლეპტოპი იდო.
ნიკა ძალიან კარგად ერკვევა კომპიუტერებში და ლეპტოპებში. ერთხელ შევთავაზე, რომ ეს შემოსავლის წყაროდ ექცია, მაგრამ მან უარი განაცხადა.
ახლა კი ყველაფერს მივხვდი: საიდან აქვს ამდენი ახალი ტანსაცმელი ჩემს დედამთილს და რომელი ფულით გაემგზავრა სანატორიუმში. გადავწყვიტე, რომ ჯერ არაფერი მეთქვა.
მეორე დღეს ირმამ ისევ მითხრა, რომ ხელოსანთან უნდა წასულიყო და ლეპტოპი წამოეღო.
ირმა ძალიან მალე დაბრუნდა და ძალიან კმაყოფილი იყო, რომ ლეპტოპი ასე სწრაფად გაკეთდა.
– ძალიან კარგი ხელოსანია. მასთან დიდი რიგია. ძვირს იღებს, მაგრამ ყოველთვის ძალიან კარგად აკეთებს, – მითხრა ირმამ და სწორედ ის ლეპტოპი მაჩვენა, რომელიც გუშინ ჩემი ქმრის ჩანთაში ვნახე.
– ზამთარში მთელი ერთი კვირა ძველი ფეხსაცმლით ვიარე! დახეული კოლგოტი მაცვია! ჩვენი შვილისთვის ყველაზე იაფ ტანსაცმელს ვყიდულობ, შენ კი რეებს აკეთებ! – ვუყვიროდი ნიკას.
– რა გავაკეთე? ვერ გამიგია! ჩემს ხელფასს მთლიანად შენ გაძლევ. მე და შენ ერთნაირი ხელფასი გვაქვს. ოჯახის ბიუჯეტში თანაბარ თანხებს ვდებთ. მე სამუშაო საათებში დამატებით ვმუშაობ და ამ შემოსავალს, რასაც მინდა იმას ვუზამ. ეს ჩემი ფულია! ამიტომ, ამ ფულს ისე ვხარჯავ, როგორც თავად ვთვლი საჭიროდ! – ამაყად განაცხადა ნიკამ.
მე მას კატეგორიულად არ დავეთანხმე.
ახლა ნიკა დედამისთან ცხოვრობს. მე ალიმეტი მოვითხოვე, ჩემი ქმრის დამატებითი შემოსავლის გათვალისწინებით. განქორწინება არ მომითხოვია. დედამთილმა პრეტენზია გამოთქვა, მაგრამ დავემუქრე, რომ ნიკას საქმიანობის შესახებ საგადასახადოს შევატყობინებდი. და კიდევ, მის უფროსობასაც ვეტყოდი, თუ რით იყო დაკავებული სამსახურში. ჩემს დედამთილს შეეშინდა და შემეშვა.
ასე გავიდა სამი თვე. ცოტა ხნის წინ ჩემთან ნიკა მოვიდა და მითხრა, რომ დედამისთან ცხოვრება არ მოსწონდა, სახლში უნდოდა დაბრუნება.
არ ვიცი, მივიღებ თუ არა. შეიძლება მივიღო. თუმცა, ამისთვის მან ჯერ სანატორიუმის საგზური უნდა მიყიდოს, მანქანა უნდა მიყიდოს და მთლიანად განაახლოს ჩემი გარდერობი. სწორედ, ამის შემდეგ ვისაუბრებთ დაბრუნებაზე. ის უნდა მიხვდეს, რომ არასწორად იქცეოდა.
