რძალ–დედამთილს შორის მშვიდობა იშვიათად სუფევს. ქალები ხან ერთმანეთს ეჯიბრებიან, თუ არა დიასახლისობაში, მაშინ კერძების მზადებაში. რენას პრობლემა იმაშია, რომ ქმარს დედამთილის კერძები უფრო მოსწონს. სწორედ ამიტომ, მეუღლეს დედამისი მალულად აჭმევს, რის გამოც სახლში ცოლის კერძებს არ ეკარება. რენას საჭმლის დამთავრება თავად უწევს, რომ ტყუილად არ დაიკარგოს. ეს ფორმებზე კარგად არ აისახება, რაზეც დედამთილი და მისი ქმარი დროდადრო მიანიშნებენ.
„მე და აკაკი არც ისე დიდი ხნის წინ დავქორწინდით. შეიძლება ითქვას, რომ იდეალური დიასახლისი არ ვარ, მაგრამ მთელი ძალით ვცდილობ გემრიელი კერძები მოვამზადო და სახლში კომფორტი შევინარჩუნო. იდეალურად მომზადება ჩემი გამოწვევაა. სამწუხაროდ, კერძები ყოველთვის ისეთი გემრიელი არ გამოდის, როგორც ფოტოზეა ან ინტერნეტის რეცეპტში.
როცა მეუღლის მშობლებმა გამოაცხადეს, რომ ვახშამზე გვეწვეოდნენ, კერძების მომზადებას მთელი პასუხისმგებლობით მივუდექი. დედამთილმა გამაფრთხილა, რომ მარხულობდნენ და რაღაც შესაბამისი უნდა გამეკეთებინა. დიდხანს ვფიქრობდი, რა გამეტანა სუფრაზე. ხორცი, კვერცხი, მაიონეზი, შემწვარი და არაჟანი არ შეიძლება. უბრალოდ კარტოფილი და მწნილი აიღე და სუფრაზე დადე. სასოწარკვეთილი ვიყავი, ამიტომ ინტერნეტში სამარხვო კერძების რეცეპტებს გადავხედე. საინტერესო ვარიანტი ვიპივე, სალათი დაკონსერვებული თინუსით თაფლიან სოუსში. წარმოვიდგინე, როგორ მიირთმევს დედამთილი კერძს და დამატებას მთხოვს. მაშინვე პროდუქტების საყიდლად გავიქეცი.
სალათი ზუსტად რეცეპტის მიხედვით მოვამზადე. მართალია, მისი გასინჯვის დრო არ მქონდა, რადგან კარტოფილი უნდა მომეხარშა და ოლივიე გამეკეთებინა. როცა სუფრაზე დავსხედით, შევამჩნიე, რომ თინუსის სალათს არავინ ჭამდა. გასინჯვა გადავწყვიტე. როგორი ამაზრზენი იყო. პირველი ლუკმა ძლივს გადავყლაპე, კინაღამ დავიხრჩვი და წყალი მივაყოლე. სუნელების ნაზავის გახსენებაზე ახლაც ცუდად ვხვდები. დედამთილმა დაცინვის მომენტი არ გაუშვა: „რენა, რა მოგსვლია, ასეთი ძვირადღირებული ინგრედიენტები და ასეთი წარუმატებელი კომბინაცია? ფული მხოლოდ ქარს გაატანე“. ჩემი ქმარიც არ გაჩუმებულა: „ხომ გთხოვე თაფლით არაფერი მოგემზადებინა“. საბედნიეროდ, მამამთილი დუმდა. თუმცა დედამთილი სამივეს ნაცვლად საუბრობდა, თუ როგორი უვარგისი დიასახლისი და მხარჯველი ცოლი ვარ. ბოლოს უფროსი ვაჟის ცოლი მაგალითად მოიყვანა.
– ვინ შეჭამს ამას? ამდენი ფული ნაგავში გადაყარე! – ვერ ჩერდებოდა დედამთილი.
– თავად შევჭამ, – ამაყად ვუპასუხე.
– ოჰ, არ მჯერა, იმდენ საჭმელს ყრი, რომ აკაკიც ჩივის, – გესლიანად ჩაიცინა დედამთილმა.
– იქნებ, არ გადამეყარა, თქვენ რომ მალულად ჩემს ქმარს არ აჭმევდეთ, – გადავწყვიტე ყველაფერი მეთქვა.
დედამთილმა მიპასუხა, რომ სხვა გზა არ დავუტოვე, რადგან მისი შვილი დაქორწინების შემდეგ ძალიან გახდა. „შენ, რენა, პირიქით, მოიმატე! სხეულს მიხედე!“ – დამიმატა დედამთილმა. თავადაც შევამჩნიე, რომ რამდენიმე კილოგრამი მოვიმატე, რადგან თავად მიწევს საჭმლის დამთავრება, რადგან აკაკი დედამისთან იკვებება. როგორც ჩანს, დედამთილის კერძები უფრო გემრიელი და ჩვეულია. ორმაგად საწყენია, რომ ამ კამათში ქმარმა დედამისის მხარე დაიჭირა. მითხრა, რომ თავად მიაქცევს ყურადღებას, როგორ შევჭამ სალათს ბოლომდე. ჩემი სიტყვა შევასრულე, მაგრამ მას შემდეგ თინუს და თაფლს ვეღარ ვუყურებ.
ნუთუ ამ სიტუაციაში მართალია დედამთილი, რომელიც ჩემს ქმარს კვებავს. თან თავი დამნაშავედ უნდა ვიგრძნო, როცა სტუმრები მოდიან და კერძების გამო მსაყვედურობენ. ვთვლი, რომ დედამთილი უნამუსოდ იქცევა, როცა ჩემს ქმარს ურეკავს და ეკითხება, რა მოუმზადოს. ვფიქრობ, ის ჩვენს ოჯახში უთანხმოების მიზეზია!“
