პირად ბედნიერებას ყველა იმსახურებს. სოლიდური ასაკი სიყვარულისთვის დაბრკოლება არ უნდა იყოს. ამას მიხვდა ანა, რომელმაც 60 წლისას დაოჯახება გადაწყვიტა. პრობლემა იმაშია, რომ მისმა ზრდასრულმა შვილებმა ამის შესახებ არ იციან.
„შვილებისთვის სიურპრიზს ვამზადებ. სახლში გაუფრთხილებლად დაბრუნებას ვგეგმავ, რადგან ვთხოვდები. მართალია, შვილებმა ამის შესახებ არაფერი იციან. წარმოდგენა არ მინდა, როგორი რეაქცია ექნებათ ამ ამბავზე, მაგრამ ბედნიერება მსურს. 20 წელია იტალიაში ვმუშაობ. ამ დროში ბევრი ფული გამოვიმუშავე. ჩემს ვაჟსა და ქალიშვილს საკუთარი ბინები შევუძინე. შვილები პატარები იყვნენ, როცა ქმარმა მიგვატოვა. მას შემდეგ არ გვეხმარება, ამიტომ მხოლოდ საკუთარი თავის იმედზე ყოფნას მივეჩვიე.
საცხოვრებლად სოფელში დავბრუნდი, როცა შვილებთან ერთად მარტო დავრჩი. ზედმეტია იმაზე ლაპარაკი, თუ როგორ მიჭირდა. მაშინ ადგილობრივ მაღაზიაში ვმუშაობდი, ცოტას მიხდიდნენ. სახლში ძროხა, ქათამი და პატარა ბოსტანი მქონდა. ოჯახის უზრუნველსაყოფად მძიმე მუშაობა მიწევდა. რა თქმა უნდა, შვილები მეხმარებოდნენ, მაგრამ უხალისოდ. სოფლიდან თავის დაღწევას მთელი ძალით ცდილობდნენ, ამიტომ სკოლის დამთავრებისთანავე ქალაქში სასწავლებლად წავიდნენ. თავად ადგილზე არ გავჩერებულვარ. ძროხა გავყიდე, ბოსტანი გავაქირავე, თავად იტალიაში სამუშაოდ წავედი.
მეუბნებოდნენ, რომ იტალიაში მუშაობა ადვილი არ იქნებოდა, მაგრამ დარწმუნებული ვიყავი, რომ სახლში მუშაობა უფრო რთული იყო. საზღვარგარეთ მოხუცი ქალის მომვლელად მუშაობა დავიწყე. გამიმართლა, ლოგინზე მიჯაჭვული არ იყო, ამიტომ, მისთვის ვამზადებდი და ვალაგებდი. გამგებიანი ქალი იყო, კარგად მექცეოდა და იტალიურიც მასწავლა.
შვილებმა ჩემს იტალიაში წასვლას თავისთვის სასიკეთოდ შეხედეს. პირველად ზრდასრულმა ქალიშვილმა დედობრივ პასუხისმგებლობაზე საუბარი დაიწყო. მითხრა, რომ ბავშვობაში კარგი პირობებით უზრუნვეყოფა ვერ შევძელი და ახლა ფულით უნდა გადავუხადო. ბინას ითხოვდა, რადგან გათხოვდა და სოფელში ცხოვრება არ სურდა. ქალიშვილის საყვედურებმა ჩემზე იმოქმედა და საჭირო თანხა გამოვუგზავნე. ამის შემდეგ ვაჟიც ფულზე ალაპარაკდა. ამბობს, რომ შვილებს ვასხვავებ. მისთვისაც ბინის ყიდვა მომიწია.
ბავშვების ცხოვრების უზრუნველსაყოფად მთელი 10 წელი დავხარჯე. უმადურებს მადლობაც არ უთქვამთ. საჩუქრები უბრალოდ მიიღეს. მოგვიანებით სპონსორობა შევწყვიტე და ფულის ჩემთვის დაგროვება დავიწყე. თავიდან ბრაზობდნენ, შემდეგ მიხვდნენ, რომ მემკვიდრეობა მაინც მათ დარჩებოდათ. თუმცა სხვა გეგმა მაქვს. ჩემთვის მინდა ვიცხოვრო. 60 წლისაც არ ვარ, ახალგაზრდა ვარ. გათხოვება გადავწყვიტე. ბოლო 3 წელია კარგ მამაკაცთან ურთიერთობა მაქვს. ხელი მთხოვა და საზრუნავის გაყოფა შემომთავაზა.
შვილებმა არაფერი იციან. ერთხელ ქალიშვილს მივანიშნე, რომ ჩემი ცხოვრების მოწყობა მსურდა, მაგრამ ყვირილი დაიწყო, თითქოს ვინ იხდის ქორწილს სიბერეში. მხოლოდ 58 წლის ვარ. ნუთუ ბებერი ვარ? ჯერჯერობით ჩემს ქორწინებას საიდუმლოდ შევინახავ. ფული მაქვს. საქმრომ უკვე სახლი შეარჩია და ბე შეიტანა. ჩამოვალ, სახლს ვიყიდი და საყვარელ ადამიანთან ერთად ბედნიერად ვიცხოვრებ. უკვე სოლიდური ასაკი მაქვს, მაგრამ 60 წლისას ცხოვრება მხოლოდ იწყება.“
