ბევრი ადამიანი წლები დასვენების გარეშე მუშაობს, რომ საკუთარ საცხოვრებელზე ფული გამოიმუშაოს. ეს თამარის მთავარი ოცნება იყო, მაგრამ მიზნის მიღწევის შემდეგ აღმოჩნდა, რომ სახლი ბედნიერებისთვის საკმარისი არაა. Paparazzi გიამბობთ, რამ დაარღვია შრომისმოყვარე ქალის სიმშვიდე.
„მე და ჩემი მშობლები ყოველთვის ღარიბები ვიყავით, ამიტომ ჩემი მთავარი ოცნება იყო ფულის გამომუშავება და საკუთარი საცხოვრებლის, საკუთარი ბუდის შეძენა. 35 წლისას საზღვარგარეთ სამუშაოდ წავედი და სახლის ასაშენებლად ფულის დაგროვება დავიწყე. მსურდა, რომ იქ მე, ჩემს ქალიშვილს და მის მომავალ მეუღლეს ერთად გვეცხოვრა.
სამშობლოში იშვიათად ჩამოვდიოდი. დასვენების გარეშე ვმუშაობდი, რომ ჩანაფიქრი სწრაფად განმეხორციელებინა. საკუთარი თავი და ჯანმრთელობა არ მადარდებდა. მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი, როგორ დავბრუნდებოდი სამშობლოში და სხვაგვარად ცხოვრებას დავიწყებდი. ამ დროში ჩემს ქალიშვილს დედაჩემი უვლიდა. შვილი ადრე გავაჩინე, ამიტომ დედა თავიდანვე მეხმარებოდა. შეიძლება ითქვას, რომ ნატალისთვის მეორე სრულფასოვანი დედა გახდა, ამიტომ იტალიაში სამუშაოდ სუფთა სინდისით წავედი. მესმოდა, რომ შვილიშვილი ბებიასთვის ტვირთი არ გახდებოდა. მათ საკუთარი, ჩემთვის უცნობი კავშირი ჰქონდათ.
10 წლის შემდეგ სახლის აშენება დავიწყეთ. მაშინ ჩემი ქალიშვილი 25 წლის იყო და მთელ პროცესში აქტიურად მონაწილეობდა. მოგვიანებით ნატალი გათხოვდა და მშენებლობაში ჩემი ახალგამოჩეკილი სიძეც ჩაერთო. გვესმოდა, რომ აქ მთელი ოჯახი ერთად იცხოვრებდა. მათ ინტერესებში იყო, რომ საქმე სწრაფად დასრულებულიყო. სახლის დასრულებას მთელი 3 წელი დასჭირდა. ჩამოვედი ახალმოსახლეობაზე, რომელიც ჩემმა ქალიშვილმა მოაწყო. სამწუხაროდ, დედა ამ წუთებს ვერ მოესწრო. ვიწრო ოჯახურ წრეში შევიკრიბეთ. ნატალი სულ მეკითხებოდა, როდის ვაპირებდი სახლში დაბრუნებას.
აშკარა იყო, რომ არ სურდა მალე დავბრუნებულიყავი. თავადაც არ ვჩქარობდი. იტალიაში კიდევ რამდენიმე წელი სამუშაოდ დარჩენა გადავწყვიტე. თან არ შემეძლო ასე სწრაფად მიმეტოვებინა ადამიანი, რომელზეც მთელი ეს წლები ვზრუნავდი. მას შემდეგ 5 წელი გავიდა. ვიფიქრე, რომ სახლში დროებით, სტუმრად ჩავიდოდი. წარმოიდგინეთ, როგორ გამიკვირდა, როცა სახლში არავინ მელოდა. ნატალიმ სახლში ყველაზე პატარა ოთახი მომცა. მაშინვე მაჩვენა, რომ დიასახლისია და ეს უნდა გავითვალისწინო. შეგახსენებთ, რომ სახლი ჩემს სახელზეა გაფორმებული. ყოველდღე ვკამათობდით, რადგან ყველაფერს ისე არ ვაკეთებდი, როგორც ქალიშვილს სურდა.
ხან შემთხვევით მის ფინჯანს ვიღებდი, ხან ხელებს ან ჭურჭელს შეუფერებელი პირსახოცით ვამშრალებდი. ტექნიკასთან ახლოს საერთოდ არ მიშვებდა. ყველაფერი მისი მეთვალყურეობით უნდა გამეკეთებინა, თორემ დავაზიანებდი. სახლში ძვირადღირებული რემონტი გვქონდა. ამაზე ძალიან გავბრაზდი, კამათი დავიწყეთ. შევახსენე, თუ ვისი ფულით აშენდა სახლი. მსაყვედურობს, რომ აქ არ ვიყავი, როცა სახლი შენდებოდა. თითქოს, მასში არანაკლები რესურსი ჩადო.
ისე წავედი, არ შევრიგებულვართ. არ ვიცი, რა გავაკეთო. მასთან და სიძესთან ერთად ცხოვრება არ გამომივა. როგორც ამბობენ, სახლისთვის ვიმუშავე. ახლა ბინის ყიდვაზე ვფიქრობ, მაგრამ კიდევ რამდენი წელი უნდა ვიმუშავო იტალიაში, რომ ახალი ბინისთვის ფული გამოვიმუშავო? საწყენია, რომ ქალიშვილი ასეთი გაიზარდა!“
„რასაც დასთეს, იმას მოიმკი“, ეს ფრაზა ამ ქალს შეეფერება. სამუშაოდ საზღვარგარეთ წავიდა და ქალიშვილი ბებიას მიაბარა. ეს მათ ურთიერთობაზე აუცილებლად აისახებოდა. ნათელია, რომ ერთმანეთს დაშორდნენ. დარწმუნებული ვართ, რომ ქალიშვილი დედაზე ძველ წყენას ინახავს. და მაინც, ეს უფლებას არ აძლევს, ეუფროსოს დედას, რომლის ფულის გარეშე სახლი ვერ აშენდებოდა. თამარის ადგილზე სამშობლოში დავბრუნდებოდი და ყველა ოჯახურ პრობლემას მოვაგვარებდი.
