-არსად არ წავალ, ბებო! – დაიყვირა პატარა ბიჭმა და მოხუცს ჩაეჭიდა.
ლია და მისი მეუღლე ირაკლი მუდმივად ჩხუბობდნენ, მაგრამ ამას შვილის გაჩენაში მათთვის ხელი არ შეუშლია. და ეს იმისდა მიუხედავად, რომ ცოლს ქმარზე დაბალი სოციალური სტატუსი ჰქონდა. მას მხოლოდ პროფესიული სასწავლებელი ჰქონდა დამთავრებული და მრავალი კრიტერიუმით ჩამორჩებოდა ირაკლის, რომელსაც უმაღლესი განათლება ჰქონდა და ინტელიგენტების ოჯახიდან იყო. ახალგაზრდობაში მათ სიყვარული ეწვიათ, რამაც მათ შორის ყველა განსხვავება წაშალა. ალბათ, ამაოდ, რადგან დღეს მათი ქორწინება არც ისე წარმატებული იყო და ყველაფერი განქორწინებისაკენ მიდიოდა. ყველაზე მეტად ეს ყველაფერი ირაკლის აწუხებდა, რადგან ვაჟი დედასთან რჩებოდა.
ლიას შემხედვარე, ირაკლი ხვდებოდა, რომ ის ნამდვილად არ მისცემდა მას დათუნას ნახვის საშუალებას. მოგვიანებით სწორედ ასე მოხდა. განქორწინების შემდეგ დედა-შვილი საცხოვრებლად მაშინვე სხვა რეგიონში გადავიდნენ. ამასთან, მას არც საფოსტო მისამართი დაუტოვებია, რადგან ამას საჭიროდ არ მიიჩნევდა. ირაკლიმ ძალიან მოიწყინა, მისთვის ნაცრისფერი დღეები დაიწყო. მას აღარაფერი ახარებდა და თავს ძალიან ცუდად გრძნობდა.
თუმცა ის ამ ყველაფერს შეეგუა, რადგან ყველა მის დაბრუნებას ელოდა. ასე გავიდა ექვსი გრძელი თვე. ამ პერიოდში ყოფილი მეუღლე არც ერთხელ არ დაკავშირებია. ერთ დღეს კი მას მეურვეობის ორგანოდან დაურეკეს. ქალმა შეატყობინა, რომ ლია გარდაიცვალა და ის ბავშვის წამოსაყვანად უნდა მისულიყო. ირაკლის ბევრი არ უფიქრია, მაშინვე გაემგზავრა. იქ მისულს თავისი შვილი ადგილზე არ დახვდა, რამაც ძალიან დაამწუხრა.
გაირკვა, რომ ლიას დედა ჰყავდა. მან თურმე დათუნა დედასთან დატოვა, თავად კი სამოგზაუროდ და გასართობად გაემგზავრა და თავისი შვილის შესახებ დაივიწყა. შედეგად ის ალკოჰოლის გადაჭარბებული დოზის გამო გარდაიცვალა. მარტივად რომ ვთქვათ, ძალიან ბევრი მოუვიდა. რა განცდა ექნება ვაჟს ამასთან დაკავშირებით, როდესაც გაიზრდება, ამას თავად უნდა მიხვდეთ.
ახლა კი ირაკლი სერიოზული პრობლემის წინაშე აღმოჩნდა, როგორ გაზარდოს ვაჟი სულ მარტომ. მაგრამ ირაკლი მაინც ბედნიერი იყო, ახლა მისი ვაჟი მასთან იქნებოდა. დათუნამ მაშინვე იცნო მამამისი, მაგრამ მისი საქციელი მოულოდნელი აღმოჩნდა. ის მოხუცს ჩაეჭიდა და ყვირილი დაიწყო: „არსად არ წავალ, ბებო!“. ამ სცენამ მარტოსულ მამაკაცს გული ატკინა. აშკარა იყო, რომ არც მოხუცი ქალი აპირებდა ბავშვის დათმობას. ირაკლიმ გადაწყვიტა დაფიქრებულიყო და უხეშად არ ემოქმედა.
ის ვერანდაზე იდგა და ეწეოდა, ფიქრობდა, როგორ მოქცეულიყო ამ სიტუაციაში. ქოხში რომ შევიდა, დათუნას უკვე მშვიდად ეძინა. ბებია ნაზად ეფერებოდა შვილიშვილს და ჩუმად რაღაც სიმღერას უმღეროდა. ირაკლიმ გადაწყვიტა, რომ პრობლემის მოგვარება დილამდე გადაედო. ღამის გასათევად მათთან დარჩა. დილით ბებიას უთხრა, რომ ნივთები ჩაელაგებინა. ბავშვის ნივთებიც და თავისიც. მან მოიფიქრა, რომ პირველ ხანებში ბებოც მათთან ერთად იცხოვრებდა და როდესაც ბიჭი მას მიეჯაჭვებოდა, ბებოსთან განშორების გამო ბევრს აღარ ინერვიულებდა და ის კი შეუმჩნევლად გაემგზავრებოდა.
მაგრამ დროთა განმავლობაში ყველაფერი ისე არ წარიმართა, როგორც თავდაპირველად იყო დაგეგმილი. რაღაც მომენტში ირაკლი მიხვდა, რომ ამ ქალს ისიც მიეჯაჭვა. ის სიკეთეს ასხივებდა და ულევი სიყვარულით იყო სავსე. დილაობით გემრიელ ბლინებს ამზადებდა, სხვადასხვა საინტერესო ისტორიებს ყვებოდა, დათუნას თავისი ნაზი ხელებით ეფერებოდა. ირაკლის მასზე უარის თქმა არ შეეძლო. მისი აზრით, მსგავსი ქმედება დანაშაულის ტოლფასი იქნებოდა. და არა მარტო შვილთან მიმართებაში, არამედ საკუთარ თავთან მიმართებაშიც. ასე რომ, მათ ოჯახს კიდევ ერთი წევრი შეემატა.
