პაპარაცის დღევანდელ სტატიაში საკუთარ ისტორიას თიკო გვიამბობს.
ადრე გავთხოვდი. სკოლის დამთავრებისთანავე. მე და ჩემს მეუღლეს სიგიჟემდე გვიყვარდა ერთმანეთი. უნივერსიტეტში ერთად ჩავაბარეთ, თუმცა სხვადასხვა სპეციალობაზე. უნივერსიტეტის დამთავრების შემდეგ დავქორწინდით. ბებოსგან მემკვიდრეობით ბინა მივიღე. მე და ჩემმა მეუღლემ, ორივემ კარგი სამსახური ვიპოვეთ და კარგად და მეგობრულად ვცხოვრობდით, არასოდეს ვჩხუბობდით. ასე გავიდა რამდენიმე წელი. შემდეგ გადავწყვიტეთ, რომ დრო ოყო მშობლები გავმხდარიყავით. დავორსულდი და ბიჭი შემეძინა, რომლიც ახლა ოთხი თვისაა.
დახმარება არასდროს არავისთვის გვითხოვია. ყველაფერს ყოველთვის თავად ვუმკლავდებით, მიუხედავად იმისა, რომ პატარა ბავშვის მოვლა ძალიან რთულია; ხან მუცელი სტკივა, ხან უმიზეზოდ ტირის, ხან უბრალოდ ჭირვეულობს. მოკლედ, ძალიან რთულია, მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი ქმარი ძალიან მეხმარება, ღამითაც კი არწევს ხოლმე ბავშვს.
ჩემი დედამთილი ჩვენგან არც თუ ისე შორს ცხოვრობს. ის თავის ქალიშვილთან ერთად ცხოვრობს, რომელსაც სამი წლის გოგონა ჰყავს.
ორსულად რომ ვიყავი, ჩემი მული ბავშვს ხშირად მიტოვებდა. მე წინააღმდეგი არ ვიყავი. თამუნა ძალიან ჭკვიანი და კარგი გოგოა. ჩვენ ერთად ვხატავდით, ვთამაშობდით და წიგნებს ვკითხულობდით. დედამისი ამ დროს ან მაღაზიებში დადიოდა ან მეგობრებთან ერთად ერთობოდა. ცოტა ხანში ჩემი დედამთილი და მისი ქალიშვილი სულ გათავხედდნენ. თამუნას სულ უფრო ხშირად ტოვებდნენ ჩემთან, მე კი ვითმენდი.
ჩემი შვილის დაბადების შემდეგ, ორი პატარა ბავშვის თვალყურის დევნება ძალიან გამიჭირდა. ჩემს დედამთილს და მულს ეს საერთოდ არ აღელვებს. ვცდილობდი ამეხსნა, რომ ორი ბავშვის ერთდროულად მოვლა არ შემეძლო, მაგრამ ისინი არავითარ ყურადღებას არ მაქცევდნენ. ჩემს ქმარსაც დაველაპარაკე, მაგრამ უშედეგოდ. მათ ძველებურად მოჰყავდათ თამუნა და ჩემთან ტოვებდნენ, თავად კი საკუთარ საქმეებზე მიდიოდნენ.
ცოტა ხნის წინ ჩემმა დედამთილმა თავისი შვილიშვილი მომიყვანა და მითხრა: “ნათია ზღვაზე წავიდა დასასვენებლად, მე კი ბაზარში ვარ წასასვლელი. თამუნას მიხედე!” მოთმინება ამომეწურა.
ბავშვი ავად მყავდა, ორი ღამე ნორმალურად არ გვძინებია, ძალიან დაღლილი ვიყავი, ამიტომ დედამთილს უარი ვუთხარი. მან ბავშვი მეორე ოთახში შეიყვანა, თავად კი წავიდა. ჩემს დედამთილს დავეწიე, ბავშვი მივუყვანე და ვუთხარი: “ბავშვს დედა ჰყავს და მანვე მიხედოს. მას შეუძლია დედას სთხოვოს დახმარება, მე კი თქვენთვის უცხო ადამიანი ვარ!”
ჩემმა დედამთილმა საშინელი ჩხუბი ატეხა. მთელი ქუჩის გასაგონად ყვიროდა, რომ მე უვარგისი და უმადური ვარ. ნათიამ ქმარი უნდა მოძებნოს. მთელი ცხოვრება მარტო ხომ არ იქნება? ის ხომ ასეთი ახალგაზრდაა და ბედნიერი უნდა იყოს.
ამ სიტყვების შემდეგ მეტყველების უნარი საერთოდ დავკარგე. ანუ ჩემმა მულმა ქმარი უნდა ეძებოს, მე კი მის შვილს უნდა მივხედო? თუ მის რჩეულს თამუნა ხელს შეუშლის, ბავშვი სამუდამოდ მე უნდა დამიტოვონ? წაიყვანოს ბავშვი და ისე ეძებოს! მე რა შუაში ვარ? მე რატომ უნდა დავიტანჯო თავი ორი ბავშვის მოვლით?
ახლა ჩემი დედამთილი აღარ მელაპარაკება. მისი მთავარი მტერი ვარ.
მე ვთვლი, რომ სწორად მოვიქეცი. მე ჩემი ბავშვის მოვლაც მიჭირს, სხვისას რატომ უნდა მივხედო? ის უპატრონო არ არის, გოგონას დედაც ჰყავს და ბებიაც. ჩემი დედამთილი და მული სულ გათავხედდნენ.
ისინი ჩემს გაგებას არც კი ცდილობენ. არ შემიძლია ორი ბავშვის მოვლა და რატომ უნდა მოვუარო?
