პაპარაცის დღევანდელ სტატიაში საკუთარ ისტორიას ნინა გვიამბობს.
შვიდი წლის ბიჭი ბოსტნეულის ბაზარში ახალშობილით ხელში დახეტიალობდა. ბავშვები საშინლად გამოიყურებოდნენ. ახალშობილი ძველ საბანში იყო გახვეული. უფროსი ძმა მას გამვლელებს სთავაზობდა შემდეგი სიტყვებით: “ამ ახალშობილს არ წაიყვანთ?” ეს სიტუაცია გამვლელებსა და თვითმხილველებში დაბნეულობასა და გაოგნებას იწვევდა.
ჩვეულებრივი შაბათი დღე იყო, ბაზარში საყიდლებზე მივედი, ბოსტნეულის დახლთან დავდექი და ბოსტნეულს ვარჩევდი, მათ შორის კომბოსტოსაც. ვიგრძენი, რომ ჩემი ქურთუკის სახელო ვიღაცამ მოქაჩა.
-დეიდა, ჩემს პატარა ძმას თქვენთან არ წაიყვანთ?
ცხოვრებაში დიდი პრობლემა მქონდა, შვილების გაჩენა არ შემეძლო. დრო გადიოდა, მე უკვე 42 წლის ვიყავი და მარტოსული და უბედური ქალი ვიყავი. მე და ჩემი ქმარი სწორედ ამიტომ დავშორდით ერთმანეთს, რომ მისთვის მემკვიდრის გაჩენა არ შემეძლო. ახლო მომავალში შვილად აყვანისთვის საჭირო საბუთების შეგროვებას ვგეგმავდი და უცებ ისეთი შემოთავაზება მივიღე, თითქოს ბედმა გამომიგზავნა საჩუქარი.
ბოსტნეულის არჩევა შევწყვიტე, მთელი ყურადღება ბავშვებზე გადავიტანე და მტკიცედ ვუპასუხე:
-წავიყვან! შენს ძმას უბრალოდ ისე მატან?
-დიახ, სახლში რძე აღარ გვაქვს, მე ვერ ვაჭმევ, მაკარონის ჭამა მას არ შეუძლია, ჯერ ძალიან პატარაა.
-მოდი გავიცნოთ ერთმანეთი, რა გქვიათ? – ვკითხე მე.
-მე ალექსანდრე მქვია, ჩემს უმცროს ძმას – კი დიმიტრი. დამიჯერეთ, ის ახლა ბევრს არ ჭამს, მისი შენახვა ძვირი არ დაგიჯდებათ, ახლა 2 თვისაა და დღეში 1 ლიტრ რძეზე ნაკლებს სვამს.
-მე ნინა მქვია. მითხარი, გთხოვ, როგორი რეაქცია ექნებათ თქვენს მშობლებს, თუ პატარა დიმიტრის ჩემთან წავიყვან?
-ჩვენ მხოლოდ დედა გვყავს, ისიც სადღაც წავიდა. სამი დღეა არ გამოჩენილა. რომ დაბრუნდება, გავახარებ, რომ დიმიტრი ჩვენთან ერთად აღარ არის. ის ხშირად ტირის, დედა კი მას მუდმივად ეჩხუბება.
ვუყურებდი ამ ჭუჭყიან, მშიერ და მოუწესრიგებელ ბავშვებს, რომლებიც დედამ უკვე მესამე დღეა მარტო დატოვა და ვხვდებოდი, რომ ისინი წარუმატებელი ოჯახიდან იყვნენ. გავიფიქრე, რომ ამაოდ არ დამიწყია საბუთების შეგროვება ბავშვის ასაყვანად და ამაოდ არ მოვსულვარ ამ შაბათს ამ ბაზარში სწორედ ამ ბოსტნეულის დახლთან. თუმცა სანამ ბავშვს ჩემთან წავიყვანდი, ამ ბავშვების დედა უნდა მომეძებნა.
-ალექსანდრე, თუ შეიძლება პატარა დიმიტრის ხელში ავიყვან. მოდი ახლა თქვენს სახლში წავიდეთ და ვნახოთ, დედა ხომ არ დაბრუნებულა. მას უნდა დაველაპარაკო შენს ძმასთან დაკავშირებით.
-რა თქმა უნდა, წავიდეთ, ბაზრიდან არც თუ ისე შორს ვცხოვრობთ, – სევდიანად მითხრა ალექსანდემ და თვალებზე ცრემლები მოადგა.
-ალექსანდრე, რა გჭირს? – ვკითხე მე.
-ძალიან ვწუხვარ დიმიტრისთან განშორების გამო, ის ჩემი ძმაა და ძალიან მიყვარს. თუმცა, ისიც მესმის, რომ ადრე თუ გვიან ჩვენ მაინც დავშორდებით, ბავშვთა სახლში წაგვიყვანენ, ასე ამბობს ჩვენი მეზობელი.
-მაშინ დიმიტრისთან ერთად შენც ჩემთან გადმოდი საცხოვრებლად!
-მე უკვე დიდი ბავშვი ვარ, ჩემი წაყვანა არავის მოუნდება.
-მეც წაგიყვან ჩემთან, ახლა მთავარია დედაშენს შევუთანხმდეთ და მერე მეურვეობის ორგანოში მივიდეთ საბუთების გასაფორმებლად. ალექსანდრე, მითხარი, დედასთან განშორების გამო არ იდარდებ?
-მასთან ცხოვრება აღარ შემიძლია, მე და ჩემი ძმა მას მუდმივად მთვრალს და გაბრაზებულს ვხედავთ, ხშირად გვეჩხუბება. მასთან სტუმრები მოდიან ხოლმე, მე და ჩემი ძმა კი გვიანობამდე გარეთ ვსხედვართ და ყველას დაშლას ველოდებით. ზოგჯერ ვფიქრობ, რომ უკეთესი იქნება თუ ბავშვთა სახლში ვიცხოვრებ და ხანდახან დედაჩემის მოსანახულებლად ჩამოვალ ხოლმე.
ამ ბავშვთან საუბრის შემდეგ ტირილი მომინდა, მათი ბედი მართლაც სევდიანი იყო. ყველა ერთად მათი სახლისკენ გავეშურეთ. სადარბაზოსთან ბავშვების დედა დაგვხვდა. საშინლად გამოიყურებოდა, ეტყობოდა, რომ ნასვამი იყო და მოცემული მომენტისთვის ძალიან ცუდად იყო. ვეცადე დავლაპარაკებოდი და მისთვის რამენაირად ამეხსნა, რომ ბავშვების ჩემთან წაყვანა მინდოდა. რაღაც მომენტში ბავშვების დედა დაფიქრდა.
-რამდენს გადამიხდი? – ცივად იკითხა დედამ.
-თქვენ რამდენზე დამეთანხმებოდით?
-1000 მომიტანეთ.
-შევთანხმდით, მაგრამ ფულს საბუთების გაფორმების შემდეგ მიიღებთ. საბუთების მზადების პროცესში კი – ბავშვები ჩემთან იცხოვრებენ.
-წინააღმდეგი არ ვარ, წაიყვანე. მთავარია ფული არ დაგავიწყდეს.
ეს საუბარი ტელეფონზე ჩავიწერე. მეურვეობის ორგანოს მივმართე და მათ ყველა საჭირო ზომა მიიღეს. ამ ქალს მშობლის უფლება ჩამოართვეს. მე ჩემი სიტყვა შევასრულე, ფული მივეცი, მიუხედავად იმისა, რომ ბევრი მარწმუნებდა, რომ ეს არ გამეკეთებინა. ამ ქალის წყალობით, ახლა ორი მშვენიერი შვილი მყავს.
