გასულ ხუთშაბათს მეგობარმა მთხოვა, რომ მისი სკოლამდელი ასაკის შვილიშვილი სამხატვრო სკოლიდან გაკვეთილების შემდეგ გამომეყვანა, რადგან თავად დაბადების დღის ტორტის გაფორმებას ვერ ასწრებდა. მაშინვე დავთანხმდი. გზაზე შევხვდებით ჩემს მომღერალს, თანატოლს და იუბილარის საუკეთესო მეგობარს და მაშინვე დღესასწაულზე წავალთ. ლამაზ მოწიფულ ქალებს გართობა შეგვიძლია.
ლამაზი მოწიფული ქალები – სამხატვრო სკოლასთან 20 წუთით ადრე მივედი. დროის გასაყვანად სკოლის დერეფანში გავიარე, ახალგაზრდა მხატვრების ნამუშევრების გამოფენას ვეწვიე. ჩემი ყურადღება მიიპყრო მოციმციმე თვალების მქონე ახალგაზრდა ქალის პორტრეტმა, სახელწოდებით „ჩემი ბებია“. ფანჯრის მოპირდაპირედ ჩემი ორი თანატოლი საუბრობდა. ამ ნამუშევრებით დაინტერესებულნი ჩანდნენ. ხელი რომ არ შემეშალა, იქვე ახლოს პუფზე ჩამოვჯექი. ვცდილობდი გამერკვია, როგორ მოახერხა 10 წლის მხატვარმა ქალის თვალებიდან წამოსული სინათლის გადმოცემა და რატომ არის გამოსახული ბებია ასეთი ახალგაზრდა. შემთხვევით ჩემი მეზობლების საუბარი გავიგონე.
განაგონი დიალოგი – გაოცებულნი იყვნენ, როგორ შეიცვალა მათი ყოფილი კოლეგა რამდენიმე თვეში მას შემდეგ, რაც სამსახური სხვაგან დაიწყო. ელეგანტური, მოწესრიგებული ხელების და თმის მქონე და მოდურად ჩაცმული ლეილას ნახვას მიჩვეულნი იყვნენ. მათი თქმით, ახლა მის ჩრდილს შეხვდნენ. გაზრდილი ჭაღარა თმაში, მოწყენილი სახე, ფრჩხილებზე ძველი ლაქი, პალტო თითქოს კარგია, მაგრამ რაღაც მოუწესრიგებელი, დაჭმუჭნული. სახე უფერული, არადა ლეილა მათზე რამდენიმე წლით უმცროსია. გამოდის, 60 წელიც არ შესრულებია. ეს დავიმახსოვრე მათი ფრაზებიდან. გულზე მომხვდა, რატომ ბერდებიან ქალები განსხვავებულად. რატომ არის ზოგიერთი 60 წლის ქალი ლამაზი მოწიფული ქალბატონი, სხვა კი მოხუცი?
ბებიებსაც ბებიები ჰყავდათ – მაშინვე ბებიაჩემი გამახსენდა. ხშირად ვხედავდი სახლის კაბაში, ხალათში, რომელსაც ის, როგორც მოდის მიმდევარი ქალიშვილის სამოსებს, ქმნიდა და „ზინგერზე“ კერავდა. როგორც მათში, ასევე საქმიან კოსტიუმში რომელიღაც წვეულებისთვის, სადაც პენსიონერი იშვიათად ხვდებოდა, ასევე თავშეკავებული ფერების შიფონის და კრეპდეშინის სამოსებში ჯადოქრად აღიქმებოდა. შეეძლო ყოველდღიურობა დღესასწაულად ექცია სეირნობით, საინტერესო ისტორიებით, უჩვეულო სათამაშოებით, რომელსაც ბოსტნეულისგან, წაბლისგან, ფერადი ნაჭრებისგან აკეთებდა, ყველაზე გემრიელი „ფიფქიებით“, „ნაპოლეონით“, ბლინებით, სახლის ნაყინით. ბევრი რამ აინტერესებდა. მოდა, ისტორია, ლიტერატურა, კარგი კინო და ბუნება უყვარდა, მისი ბაღი მარტიდან ნოემბრამდე ყვავილობდა. ერთხელ, როცა პარმაღზე ახალ კარტოფილს თლიდა, პირდაპირ წინსაფარში ბეღურა ჩაუფრინდა. დააკვირდა და დაინახა, რომ საწყალს ნისკარტზე თეთრი სარჭის ზამბარა ჰქონდა ჩამოცმული. მისი მარჯვე ხელით და პინცეტით ჩიტი გადარჩა. მაგრამ რატომ ეძებდა ხსნას მისგან?
ლამაზი ქალები – გვერდით ხომ მეზობლები, ასევე ლამაზი ქალები იყვნენ. უბრალოდ ბებია შიმშილის პერიოდშიც ჩიტებს კვებავდა. ჩიტები მასთან მიფრინავდნენ. გარდა ამისა, ბებიას ზუსტად შეეძლო მათი დახასიათება, თუმცა მათთან კომუნიკაციისთვის მცირე დრო ჰქონდა. უბრალოდ აკვირდებოდა და დასკვნებს აკეთებდა. როგორც მის მარპლი. სხვათა შორის, ბაბუა სადილობის შემდეგ მადლობას მხოლოდ ასე იხდიდა: „მერსი, მადამ!“ იქნებ დროის გამარჯვება მის გენშია? ბებიის უმცროსი და 65 წლის ასაკში შპაგატში ადვილად ჯდებოდა და ისიც 20 წლით უფრო ახალგაზრდულად გამოიყურებოდა. ლოცვას, იოგას და ოხრახუშის წვენში დაბანას თავის ერთგულ დამხმარედ თვლიდა.
ვისია პორტრეტი – სანამ ჩემს მეხსიერებაში დავფრინავდი, გაკვეთილი დასრულდა. ბავშვები დერეფანში გამოიქცნენ. ერთ–ერთ ჩემს შემთხვევით მეზობელთან ძალიან ნაცნობი ბიჭი მოვარდა: „გამარჯობა, ვანიკო, დღეს და ხვალ მე წაგიყვან. დედამ თქვა“ – მათი თვალები ერთმანეთის დანახვისას უბრალოდ ციმციმებდა. ბებია და შვილიშვილი გასასვლელისკენ გავიდნენ, სანამ სესილი ნახატების საქაღალდეს ალაგებდა. მივხვდი. ის, პორტრეტზე, ასეთი ახალგაზრდაა, რადგან ასე ხედავს შვილიშვილი ბებიას.
