რამდენიმე დღის წინ უნებურად ერთი ჩხუბის მომსწრე გავხდი. უნდა აღვნიშნო, რომ თავად ეს შემთხვევა ჩვეულებრივი მოვლენა იყო, მაგრამ ამ ყველაფერმა უსიამოვნო შეგრძნება დამიტოვა. ავტობუსით ვმგზავრობდი. ერთ-ერთ გაჩერებაზე ერთი მოხუცი, მაგრამ საკმაოდ მხნე მამაკაცი ამოვიდა. მან ხალისით გამოიარა რიგები და თავისუფალ სკამზე ჩამოჯდა. მას მაშინვე მიუახლოვდა კონდუქტორი ქალი და მგზავრობის საფასურის გადახდა მოსთხოვა. პენსიონერმა ძალიან კმაყოფილი სახით უპასუხა, რომ გადახდას არ აპირებდა, რადგან ფული არ ჰქონდა: “ფული და არ მაქვს და თუ გინდათ დამხვრიტეთო”.
კონდუქტორის ზრდილობიან შენიშვნაზე, რომ მან უკვე ბევრჯერ იმგზავრა ამ მარშრუტზე “უფასოდ” – მოხუცი ძალიან გაბრაზდა. “თქვენი ნება რომ იყოს, უკანასკნელ პერანგსაც გაგვხდით. პენსიონერისთვის ადგილი გენანებათ, რომელიც მთელი ცხოვრება თქვენთვის მუშაობდა! ავტობუსიდან ჩამომსვამთ? კილომეტრები ფეხით უნდა გავიარო?” კონდუქტორმა მისი დამშვიდება სცადა: “არა, შეგიძლიათ იმგზავროთ. მაგრამ ხომ არ შეიძლება, რომ მუდმივად უბილეთოდ იმგზავროთ. სხვებმა რა დააშავეს? ფული სხვასაც უჭირს, სინდისი უნდა იქონიოთ”.
ამ ყველაფრის მოსმენის შემდეგ მოხუცი მამაკაცი კიდევ უფრო მეტად გაბრაზდა. “გამოდის, რომ მე უსინდისო ვარ! თქვენ ალბათ ფული ბევრი გაქვთ, რადან ადამიანებს ატყავებთ და თანაც ისევ თქვენ წუხდებით!” მამაკაცი ხმამაღლა ყვიროდა და გაჩერებას და დამშვიდებას არ აპირებდა. დანარჩენ მგზავრებს მობეზრდათ ამ საშინელი სისულელეების მოსმენა და ზოგმა მათგანმა სურვილი გამოთქვა, რომ მოხუცის ნაცვლად თავად გადაიხდიდა. ქალმა ყველას შეახსენა, რომ მოხუცს გადახდის გარეშეც შეეძლო მგზავრობის გაგრძელება. მოხუცმა კი ამ დროს ხმამაღლა იყვირა: “არ გაბედოთ ჩემთვის ბილეთის ყიდვა, არაფერი მისცეთ ამ მტაცებლებს. დაე, დაიწვან სირცხვილისგან!”
ბევრი ყვირილისა და აღშფოთების შემდეგ, მოხუცი დამშვიდდა და გზა ხმადაბალი წუწუნით გააგრძელა. ჩემს გაჩერებამდე რომ მივედი, აღმოჩნდა, რომ მოხუციც ამ გაჩერებაზე ჩამოდიოდა. უფრო მეტიც, ისიც იმ მაღაზიაში მოდიოდა, რომელშიც მე. იქ მოხუცმა მამაკაცმა მაშინვე ლუდი დალია. ძალიან გაყოჩაღდა და გამოხედვაც ძალიან მხიარული გაუხდა… ჩანდა, რომ ძალიან გახარებული იყო, იმის გამო, რომ კიდევ ერთხელ მოახერხა უფასოდ მგზავრობა.
