პაპარაცის დღევანდელ სტატიაში საკუთარ ისტორიას ნინა გვიამბობს.
ერთხელ სოფლის საკრებულოს თავმჯდომარემ დავალება გასცა, რომ ჩვენთვის ერთი ურემი შეშა მოეტანათ.
ტრაქტორის ხმა გავიგონე და ფანჯარაში გავიხედე. ერთმა კაცმა ჭიშკარი გააღო და მუშებმა ტრაქტორიდან დახერხილი მორების ჩამოყრა დაიწყეს. შალის მოსასხამი მხრებზე წამოვიფარე და მათთან გავედი. ეზოში ბატონი ნიკოლოზი დავინახე, რომელიც ახალგაზრდა მუშებს მითითებებს აძლევდა. ჩემი დანახვისას მამაკაცი შემობრუნდა.
-დიასახლისო, შეშა ჩაიბარე!
-ფული არ მაქვს, რომ გადაგიხადოთ, – ვუთხარი სევდიანად.
-სალაპარაკოდ არ ღირს! კარგი შეშაა, მშრალი. არაფერი არ არის საჭირო, ბავშვებისთვის მოვიტანე! ძალიან მადლობელი ვიყავი ასეთი მოულოდნელი საჩუქრისთვის. ბიჭებმა შეშის ჩამოტვირთვას სწრაფად გაართვეს თავი და თავმჯდომარისგან მადლობის ნიშნად ერთი ბოთლი არაყი მიიღეს. თავმჯდომარე დაგვემშვიდობა და სახლში წავიდა.
ჩემი შვილები ძალიან გაციებულები იყვნენ. წამალმა, რომელიც ნიკოლოზის მეუღლემ მოგვიტანა, ცოტათი შეამსუბუქა მათი მდგომარეობა. ხველა გახდა სველი, მწვანე ნახველის შერევით.
ერთ მშვენიერ დღეს ეზოში მაგარი ხმაური გავიგონე და ფანჯარაში საშინელი წელში მოხრილი მოხუცი ქალი დავინახე. ის ჯოხს ეყრდნობოდა და ნელ-ნელა მოჰყვებოდა დათოვლილ ქუჩას. მოხუც ქალს ხელში პატარა შეკვრა ეჭირა. ხანშიშესული ქალის დანახვაზე ბავშვებმა სიცილი დაიწყეს და სხვადასხვა მიმართულებით გაიფანტნენ. ისინი ყვიროდნენ “ჯადოქარი, ჯადოქარი მოდის”. მოხუცი ქალი ჩუმად მოდიოდა და მათ ყურადღებას არ აქცევდა. მან ჩვენი სახლისკენ აიღო გეზი. თავი რაღაცნაირად ცუდად ვიგრძენი, ცრუმორწმუნე არ ვარ, მაგრამ მაინც შემიპყრო შიშის გრძნობამ.
ამასობაში მოხუცი ქალი ეზოში შემოვიდა და დაკაკუნების გარეშე ჩვენს სახლში შემოვიდა. მას მივესალმე, თან ბავშვებს ამოვეფარე. მოხუცმა თავი დამიქნია და წარმოთქვა: “მშვიდობა ამ სახლს.” ბავშვებმა ხველა დაიწყეს. მან ისინი შეათვალიერა, მაგიდასთან მივიდა და დაიწყო შეკვრიდან სხვადასხვა ნივთების ამოღება. რა აღარ იყო. ბალახები, ჯემის ქილები, ღვეზელები. ჩუმად ვიდექი და მის მოძრაობებს ყურადღებით ვაკვირდებოდი.
-რა გქვია? – დაინტერესდა მოხუცი ქალი.
-ნინა, – ძლივს წავილუღლუღე.
-ბავშვები ასე რატომ მიუშვი? გუშინ დაგინახეთ, რომ ამ სახლში გადმოხვედით. შენი შვილების სამკურნალოდ და შენთვის ჭკუის სასწავლებლად მოვედი. მან ბავშვებს გაუღიმა და თითო კარამელი ჩამოურიგა.
უპირველეს ყოვლისა, ბებიამ დავალება მომცა, რომ მის სახლში წავსულიყავი და დიდი ვარცლი წამომეღო, რომელიც მის ფეჩზე ეკიდა. მისგან მომდინარე საფრთხეს არ ვგრძნობდი და მშვიდად შევასრულე მისი ბრძანება.
ბებიამ ფეჩი გაახურა, წყალი ადუღა და სხვადასხვა ქვაბში სხვადასხვა სასიამოვნო სუნის ბალახი ადუღა. ფეჩის გახურების შემდეგ, ბებიამ მთელი ნახშირი გამოიღო და ფეჩის იმ ნაწილში სადაც, ჩვეულებრივ, ღვეზლებს აცხობენ ხოლმე, ბალახეულის ნაყენით სავსე ქვაბი და სათლით ნაცარი მოათავსა. თავიდან შემეშინდა, როდესაც მოხუცმა გაშიშვლება და ღუმელში შესვლა მთხოვა, მაგრამ მალევე მივხვდი, რომ კამათს აზრი არ ჰქონდა და მორჩილად შევასრულე მისი ბრძანება. ფეჩში ჯდომა მოუხერხებელი იყო და ცოტა ცხელოდა, მაგრამ არ მეშინოდა.
ბებიამ ჩემი უმცროსი ქალიშვილი მომიყვანა და მითხრა, რომ ბალახეულის ნახარშით მებანავებინა. უცებ ბავშვს ხველა აუტყდა და მისგან ნახველის ნაჭერი ამოვარდა. ამას ხელი სამკურნალო ბალახებმა შეუწყო. ბებიამ გოგონა გამომართვა და თბილ ნაჭერში გაახვია. ზუსტად იგივე პროცედურები ჩავუტარეთ დანარჩენ ორ ბავშვსაც.
მე კი უკვე სულ სველი ვიყავი და გადავწყვიტე, რომ მეც სამკურნალო ბალახებით მებანავა. სანამ გამოვიდოდი, ბებიამ ბავშვებს სამკურნალო ნახარში დაალევინა და დასაძინებლად დააწვინა. ჩემდა გასაკვირად, ბავშვებს თითქმის მაშინვე ჩაეძინათ.
ამის შემდეგ ბავშვები სასწაულებრივად გამოჯანმრთელდნენ. მე და ბებია კი დიდი ხნის განმავლობაში ვმეგობრობდით, მის გარდაცვალებამდე.
