ძალიან ახალგაზრდა ვიყავი, როცა დედამთილმა ერთი ძალიან მნიშვნელოვანი რამ მასწავლა. ახლა უკვე მოხუცებული ბებია ვარ, მაგრამ ეს ჭეშმარიტება სამუდამოდ აღიბეჭდა ჩემს გონებაში. ჩემს ისტორიას გიამბობთ.
სკოლა რომ დავამთავრე, მაშინვე ქალაქში გავემგზავრე სასწავლებლად. რომელ სიბრძნესა და გამოცდილებაზეა საუბარი ახალგაზრდობაში? არავითარ! პირველ კურსზე ნიკოლოზი გავიცანი, ჩვენ დიდხანს ვმეგობრობდით, შემდეგ კი ჩვენი მეგობრობა სიყვარულში გადაიზარდა. სწავლის დამთავრების შემდეგ დაქორწინება გადავწყვიტეთ. დედამთილს შვილის არჩევანი არ მოეწონა, პროვინციელს მეძახდა, თვლიდა, რომ მისი შვილის ღირსი არ ვიყავი. მას ნიკოლოზი ისე არ უყვარდა, როგორც მშობლებს უყვართ ხოლმე თავიანთი შვილები. როდესაც ნიკოლოზი დაიბადა, ჩემი დედამთილი ქმარს გაშორდა.
მისი აზრით განქორწინების მიზეზი მისი შვილი იყო. ჩემი ქმარი ბებიამ გაზარდა, დედამთილი კი პირადი ცხოვრების მოწყობაზე ზრუნავდა. ის მეორედ გათხოვდა და ისევ დედა გახდა. ის ვაჟი მთელი გულით უყვარდა, ნიკოლოზზე კი საერთოდ არ ზრუნავდა. ბიჭი ბებიასთან ცხოვრობდა და თავს არასასურველ და არასაჭირო ბავშვად თვლიდა.
რთული ცხოვრებისეული ვითარების მიუხედავად, ჩემი ქმარი ძალიან კარგ ადამიანად გაიზარდა, ის შესანიშნავად არის აღზრდილი და სიყვარულის უნარი გააჩნია. ქორწილის შემდეგ ჩემი ქმრის დედასთან ვცხოვრობდით, რადგან ფინანსური მდგომარეობის გამო ბინას ვერ ვქირაობდით. მისი უმცროსი ძმა ჯარში მსახურობდა და სანამ დაბრუნდებოდა, სახლი უნდა გაგვეთავისუფლებინა.
მართალი გითხრათ, მე ეს იდეა არ მომწონდა, მაშინვე გადავიდოდი, მაგრამ შესაძლებლობა არ გვქონდა. ხელფასი მცირე მქონდა, რადგან დამწყები სპეციალისტი ვიყავი. ფინანსურად მთლიანად ჩემს ქმარზე ვიყავი დამოკიდებული. ცოტა ხანში ორსულობის შესახებ შევიტყვე, საშინელი ტოქსიკოზი მქონდა. მუდმივად მეძინებოდა, მუდამ დაღლილი ვიყავი და სულ ტირილი მინდოდა.
მინდოდა უკაცრიელ კუნძულზე წავსულიყავი, რათა არავინ შემხებოდა და არავინ დამენახა. დედამთილს საერთოდ არ აინტერესებდა ჩემი სურვილები და მოთხოვნილებები. მთელი ოჯახისთვის ვამზადებდი, ვალაგებდი, ვრეცხავდი და სულ გადარბენაზე ვიყავი.
დედამთილი მხოლოდ იმას მიმითითებდა, რა გამერეცხა და რა გამეწმინდა. სულ იმას ამბობდა, რომ საქმის გაკეთება არ ვიცოდი და საშინაო დავალებებს სათანადოდ ვერ ვასრულებდი. ამ ყველაფერს ვითმენდი, რადგან ვიცოდი, რომ მალე საერთოდ უმუშევრად დავრჩებოდი და ნაქირავებ ბინაში გადასვლას ნამდვილად ვერ შევძლებდით. ნიკოლოზს არაფერს ვეუბნებოდი, რათა არ ენერვიულა. ჩხუბი ატყდებოდა და საერთოდ ქუჩაში დავრჩებოდით.
მხოლოდ ერთი რამ დამრჩენოდა – დავლოდებოდი ნიკოლოზის ძმის ჯარიდან დაბრუნებას. სასწაული მოხდა! ის ჩამოვიდა და ჩვენ სასწრაფოდ ვიქირავეთ პატარა ოთახი. გვიჭირდა, მაგრამ გვიხაროდა, რომ ცალკე ვცხოვრობდით.
დედამთილს ჩვენთან სტუმრად მოსვლა არ უყვარდა. თუ მოდიოდა, გამუდმებით დამცინოდა და მიმანიშნებდა სად იყო ჭუჭყიანი და რა იყო დასალაგებელი. ნიკოლოზის უმცროსმა ძმამ, თავის მხრივ, ჯარის შემდეგ გართობა და სმა დაიწყო. მას ჩემი დედამთილის ბინაში ყოველ ჯერზე სხვადასხვა ქალები მოჰყავდა.
ერთხელ მან ერთი ქალი მოიყვანა და დედამისს უთხრა, რომ ის ახლა აქ დარჩებოდა საცხოვრებლად. როგორც გაირკვა, მისი შეყვარებული უკვე ორსულად იყო. ჩემი დედამთილი ჩვენს თვალწინ შეიცვალა! ახალი რძალი მას ისეთ დღეში აგდებდა, რომ ხანდახან ჩხუბი პოლიციის გარეშე არ სრულდებოდა. ასე გავცვალეთ ადგილები: თავიდან ის დამცინოდა, ახლა მისი ახლადგამომცხვარი რძალი დასცინის.
ჩვენ კარგად ვცხოვრობდით. ცოტა ხანში ჩემს ქმარს უფრო დიდი ოთახი დაუთმეს, რადგან ვაჟი შეგვეძინა. ყველაფერი ნორმალურად იყო, მხოლოდ დედამთილს ჰქონდა მუდმივი ჩხუბები. ჩვენ ვცდილობდით, რომ მათთან არ მივსულიყავით, რადგან ნიკოლოზი ძალიან ნერვიულობდა, როდესაც ამ გარჩევებს ხედავდა.
წლები გადიოდა. შვილები იზრდებოდნენ, ჩემი დედამთილი კი ბერდებოდა. უმცროს შვილს მისი ბინიდან მოშორება უნდოდა, მას მოხუცი ქალი უშლიდა, თავისუფლად ცხოვრება უნდოდა. მან მოითხოვა, რომ დედა ჩვენთან წამოგვეყვანა, მაგრამ ეს გზა უკვე გამოვლილი მქონდა, დიდი მადლობა. ჩემმა ქმარმა გადაწყვიტა, რომ დედამისი სოფელში წაყვანა, თავის ნათესავებთან. ორი წლის შემდეგ ის გარდაიცვალა. ჩემი დედამთილი დავკრძალეთ, უმცროსი ვაჟი დედასთან გამოსამშვიდობებლადაც კი არ მოსულა.
უკვე მრავალი წელი გავიდა, მე დედამთილიც გავხდი და სიდედრიც, მაგრამ არასოდეს მოვიქცევი ისე, როგორც ნიკოლოზის დედა იქცეოდა. მე უსაზღვროდ მიყვარს ჩემი ქალიშვილი და ვაჟი. მე ვაფასებ მათ არჩევანს, მსოფლიოში საუკეთესო რძალი და ყველაზე მამაცი სიძე მყავს. მე მათ ისე ვექცევი, როგორც საკუთარ შვილებს, ყველა ერთნაირად მიყვარს, მხარს ვუჭერ მათ და ყოველთვის მზად ვარ დასახმარებლად.
