დედას ყოველთვის უჭირს შვილების ზრდასრულ ცხოვრებაში გაშვება. ერთადერთი შვილის შემთხვევაში ამას უფრო მწვავედ განიცდის. თუნდაც ეს ზრდასრული ვაჟი იყოს, რომელიც არც თუ ისე ცუდად მოწყობილია. დედა არ დაიჯერებს რძლის არც ერთ ისტორიას, თითქოს, მათ ოჯახში ყველაფერი რიგზეა. ამაში პირადად უნდა დარწმუნდეს. ასეთია ადამიანის ბუნება. შვილებს მოგიწოდებთ, რომ დედას ხშირად მიწეროთ, დაურეკოთ და ესტუმროთ. ეს უმარტივესი მეთოდია მშობლების გასახარებლად. დიახ, დროდადრო ისინი გვენატრებიან, უფრო კეთილი და თანამგრძნობი უნდა ვიყოთ, რადგან ჩვენს ცხოვრებაში ასეთი გრძნობები ყოველთვის გვაკლია.
„ჩემი ვაჟი უკვე 30 წლისაა, მაგრამ დღემდე მასზე ძალიან ვნერვიულობ. დედა ვარ, ასეა მოწყობილი. ახლა 62 წლის ვარ, მაგრამ დარწმუნებით ვერ ვიტყვი, რომ ჩემი განცდები სადღაც გაფრინდა. ჩემთვის გაზრდილი ბავშვია, მაგრამ გონებით ვხვდები, რომ ასე არაა. მერაბი 7 წლის იყო, როცა მამამისს დავშორდი. ასე მოხდა, ადამიანები ერთმანეთის სიყვარულს წყვეტენ. ოღონდ დღეს შვილიან უბედურ ქალზე არ გიამბობთ. განშორება ადვილად გადავიტანე. ყოფილმა ბინა და ფინანსური დანაზოგიც დამიტოვა. სხვა ოჯახში არ წასულა, მხოლოდ სამსახური იტაცებდა. ფული დიდად არ სჭირდებოდა.
თავად ახალ ურთიერთობას ვიწყებდი და მალევე ვამთავრებდი, მაგრამ მერაბს ჩემს საქმეებში არ ვახედებდი. ბიჭი გაიზარდა და ყველაფერი, რაც მინდოდა მიმეცა, ეს იყო ბედნიერი ბავშვობა და კარგი განათლება. ასეც მოხდა. სკოლა კარგ ნიშნებზე დაასრულა. მომხრე ვარ, რომ ბავშვს არ უნდა ვაიძულოთ, რომ წარჩინებული იყოს, რადგან რეალურ ცხოვრებაში წარჩინებულები უმწეოები არიან.
ჩვენს ქალაქში კარგი უნივერსიტეტი ვიპოვეთ და მერაბი იქ უფასოდ მოეწყო. ამ პერიოდში ერთმანეთს ცოტათი დავშორდით, რადგან უკვე სხვა თემები აინტერესებდა. ბიჭი გაიზარდა და მესმოდა, რომ მორალურად მისი გაშვება მომიწევდა. ვცდილობდი, მაგრამ ცუდად გამომდიოდა. ალბათ, მის ნაქირავებ ბინაში მერაბის მეგობრებზე უფრო ხშირად ვარ ნამყოფი. საჭმელი მიმქონდა. ზოგჯერ ვალაგებდი. როცა პირველად შევნიშნე ქალის ნივთები აბაზანაში, დაახლოებით 1 თვიანი შესვენება გავაკეთე და აღარ მივსულვარ. მხოლოდ მაშინ, როცა თვითონ მთხოვდა.
შემდეგ უნივერსიტეტი დაასრულა, კარგი სამსახური იშოვა და მარტო ცხოვრება გააგრძელა. ერთმანეთს იშვიათად ვნახულობდით, მაგრამ ინტერნეტით კავშირს არ ვწყვეტდით. იმ დრომდე, სანამ განაცხადა, რომ დაქორწინებას აპირებს. აქ უკვე წინასაქორწილო ქაოსი დაიწყო. ფიქრის დრო არ იყო. რძალი ცოტათი ადრე გავიცანი, ამიტომ შეიძლება ითქვას, ვიცნობდი. ზოგადად, არაფერი, მაგრამ რეგიონიდანაა. თავად ხვდებით, ტიპიური ლაპარაკი, მუდმივად ხმამაღალი ხმა და გულახდილობა. ალბათ, ვინმეს ეს მოსწონს, მაგრამ ამას უზნეობად მივიჩნევ.
მითხრეს, რომ ვაჟი მის მშობლებთან საცხოვრებლად გადავა. იქ დიდი სახლია, ორ ნაწილად გაყოფილი. სუფთა ჰაერი და სხვა ყველაფერი. ვაჟი სახლიდან მუშაობს, ამიტომ გადასვლის პრობლემა არ აქვს. და მაინც, სხვა ოჯახია. ამ სიტყვის სრული გაგებით. იქ ერთ სახლში იცხოვრებენ. რამე რომ მოხდეს? ქორწილის დღეს რძლის ოჯახი გავიცანი. კარგი, თავშეკავებული ხალხია, ფულის ფასი იციან. პატივს ვცემ, მაგრამ ვშიშობ, რომ სოფელში ცხოვრება და გარემო ჩემს ბიჭს შეცვლის. რა თქმა უნდა, კაცმა მიწაზე მუშაობა უნდა იცოდეს, მაგრამ არა მთელი დღეებით! რა საჭირო იყო ეს უმაღლესი განათლება?
რძალი მამშვიდებდა. ამბობდა, რომ ქალაქში ხშირად გვესტუმრებოდნენ. თან, ნოუთბუქით სუფთა ჰაერზე მუშაობა უფრო სასიამოვნოა. როგორ ტკბილ ისტორიებს მიყვებოდა რძალი. თავად ადგილს ვერ ვპოულობდი, თითქოს რაღაცას ვგრძნობდი.
ახლახანს ცოტა ხნით მათთან გადასვლა მომიწია. რაღაც უცნაური შევნიშნე. სანამ ჩემი ვაჟი მუშაობს, მისი ცოლი ვიღაცას ტელეფონზე ესაუბრება. ნოუთბუქში სხვა კაცთან მისი მიმოწერა დავინახე. წარმოუდგენელია! ახლა არ ვიცი, როგორ ავუხილო თვალები ჩემს შვილს ყველაფერზე, რაც ხდება. იქნებ, პრობლემებს ვიგონებ იქ, სადაც არაა?
