პაპარაცის დღევანდელ სტატიაში – საკუთარ ისტორიას ანა გვიამბობს.
ჩემს შვილებს თავად ვზრდი, არავინ მეხმარება. ცოტა ხანში მეორედ უნდა გავხდე დედა და არ მესმის ერთოთახიან ბინაში როგორ დავეტევით. ჩემი მშობლები თავს კარგად გრძნობენ, სამოთახიანი გარემონტებული ბინა აქვს, ფართის შესახებ აღარაფერს ვამბობ. ჩვენ კი ერთოთახიანი ბინა გვაჩუქეს, ქალაქის გარეუბანში.
რა თქმა უნდა, მე ვთხოვე, რომ ბინები გაგვეცვალა, მაგრამ მოხუცებს არ სურთ. ამბობენ, რომ თავად მოაგროვეთ ფული და უფრო დიდი სახლი იყიდეთო. ამხელა მუცლით და ბავშვთან ერთად წავიდე სამსახურში? პირველ შვილზეც არაფრით დამეხმარნენ, მეორეზე ხომ სალაპარაკოდაც არ ღირს. შვილიშვილების მომავალი ჩემს მშობლებს საერთოდ არ აინტერესებთ. აგარაკის მოცემასაც კი არ აპირებენ. წარმოგიდგენიათ?
სახლი ქალაქგარეთ – ეს არის ის, რაც ბავშვებს ნამდვილად სჭირდებათ. ან იქნებ ჩემი მშობლები გადასულიყვნენ იქ, ჩვენთვის კი სამოთახიანი ბინა მიეცათ. სუფთა ჰაერი მოწიფული თაობისთვის ძალიან სასარგებლოა. მათ არც ეს იდეა არ მოეწონათ, ქალაქი შორს არისო. ჩვენ კი იმისთვისაც ვართ მზად, რომ ბინის სანაცვლოდ ჩვენი მანქანაც მივცეთ, მაგრამ ჩემს მშობლებს არც ეს არ აწყობთ! ჩვენ ჩვენს ერთოთახიან ბინას გავყიდიდით და ახალ მანქანას შევიძენდით, უფრო კომფორტული მგზავრობისთვის.
დედამთილზე ხომ საუბარიც არ მინდა, არც ის არ გვეხმარება. მას ოროთახიანი ბინა ჰქონდა და ორ ერთოთახიან ბინაზე გადაცვალა. ერთი მოხუცმა თავისთვის დაიტოვა, მეორე კი თავისი ქალიშვილისთვის მოამზადა. შვილიშვილებს ითხოვდნენ, მაგრამ დახმარებას არ აპირებენ. მხოლოდ ჩემი ქმრის და საკუთარი თავის იმედი მაქვს!
