პაპარაცის დღევანდელ სტატიაში – ახალგაზრდა მამაკაცი საკუთარი ოჯახის ისტორიას გვიამბობს.
ცვლაში ვმუშაობ, სახლში თვეობით არ ვარ ხოლმე. ობიექტების მორიგი შემოწმების შემდეგ სახლში დავბრუნდი. იქ, ოჯახის წევრების გარდა, ძვირფასი სტუმრები, ჩემი მეუღლის მშობლები დამხვდნენ. ასე ვთქვათ, თავიანთ ქალიშვილს ეხმარებიან და უკვე მეორე თვეა აქ რჩებიან. კარგი…
სახლში შევედი, ბავშვები ზედ ჩამომეკიდნენ, პროტოკოლის მიხედვით ყველა თავაზიანად იქცეოდა. პატარა აურზაური შეიქმნა, ბავშვები არ მშორდებოდნენ და მომეჩვენა, რომ ისინი ჩემს სიდედრს გაურბოდნენ. საჩუქრები დავარიგე, ცოტა ვითამაშეთ და ბავშვებმა თავიანთი ამბების მოყოლაც მოასწრეს. ცოტა ხანში მაგიდას მივუჯექით.
ყველაფერი მშვენიერი იყო, საჭმელს ეტყობოდა, რომ არ გვიჭირდა, კონიაკიც გვქონდა. ვისხედით, მივირთმევდით და ვსაუბრობდით.
ჩემი ქალიშვილი ისე ჭამდა, რომ ჩამოგეძინებოდა, პური კი მისთვის თავიდანვე რაღაც საშინელებას წარმოადგენდა. უცებ ჩემმა სიდედრმა დაიწყო:
-ტასო, უპუროდ რატომ ჭამ?
-ტასო, ყრუ ხარ?
-ტასო, თმები მოაშორე მაგიდიდან!
-ტასო, ასე როგორ შეიძლება?!
ტასომ შემომხედა, თავი დახარა და თეფშში ცრემლები ჩაუცვივდა…
ჩემს ცოლს რეაქცია არ ჰქონია, სიმამრი კი – სადღაც კოსმოსში დაფრინავდა. ცოტათი გავბრაზდი. ამ დროს ჩემმა სიდედრმა თქვა: “ეს რანაირი ბავშვი ხარ?!” და ტასოს კეფაში წამოარტყა. მაგრად არ დაურტყამს, მაგრამ ტასო ხმამაღლა ატირდა.
შემდეგ ყველაფერი სწრაფად განვითარდა. სიდედრს დავეხმარე, რომ ბორში კოვზის გარეშე ეჭამა. სიმამრს ეს არ მოეწონა და ამიტომ სკამიდან გაფრინდა. ჩემი ცოლი კი თავის მშობლებს დასახმარებლად ხელსახოცებითა და პირსახოცებით მივარდა. ტასოს მზერა კი დღემდე მახსოვს – ისეთი მადლიერებით მიყურებდა, რომ გული ამიჩუყდა, რამდენ ხანს ატერორებდა მას ეს ტრიო?
ბავშვები თავიანთ ოთახში გავიყვანე. ოთახისკენ მიმავალ გზაზე ისინი არ მშორდებოდნენ და მეუბნებოდნენ: „მამა, ჩვენ მათი გვეშინია! აღარ წახვიდე!”
სამზარეულოში დავბრუნდი და გზად შემოსასვლელი კარი გამოვაღე. სიმამრს დავეხმარე, რომ რაც შეიძლება მალე აღმოჩენილიყო სადარბაზოში. ცოლს და სიდედრს ოცი წუთი მივეცი მოსამზადებლად.
მათთვის ფართო ტაქსი გამოვიძახე, რათა ჩემოდნები კარგად მოეთავსებინათ. არავინ შემვაჭრებია. ცოლს სიტყვა არ უთქვამს ისე გადმოალაგა კარადიდან თავისი ნივთები. კისერზე კომბოსტო ჩამოკიდებული სიდედრი გულის პრობლემებს დემონსტრირებდა…
ბავშვები თავიანთ ოთახში იყვნენ და ხატავდნენ.
მეგონა, რომ დაძაბულობის პიკმა ჩაიარა, მაგრამ არა, ჩემმა ცოლმა საცდელი ბუშტი ისროლა:
-ბავშვებო, დედა მიდის!
ფინალური წერტილი კი ტასომ დასვა:
-ჩვენ მამასთან ვიცხოვრებთ! თქვენ ყველანი ბოროტები ხართ!
ბავშვები დასაძინებლად დავაწვინე, კონიაკის ნახევარი აღარ არის…
