სოფელი ხალხმრავლობის მიხედვით შეიძლება იყოს პატარა და დიდი. ბევრ პატარა სოფელში ეკლესია არაა, ამიტომ ბავშვის მოსანათლად მეზობელ დიდ სოფელში უწევთ წასვლა. ქალაქელებისთვის ამ მცირე დეტალს სოფელში მცხოვრებთათვის დიდი მნიშვნელობა აქვს. ითვლება, რომ პატარა სოფლებში, სადაც ეკლესია არაა, ხალხი სიმთვრალისკენ უფრო მიდრეკილია. უცნობია, რამ გამოიწვია ასეთი მოსაზრება. შედეგად, ბევრი ახალგაზრდა გოგო სოფლად გადასვლაზე არ ოცნებობს. უფრო ქალაქისკენ მიისწრაფვის. მერე რა, რომ ჰაერი ცუდია და ბინაში ვიწროდ ცხოვრობს.
„ახლახანს მამამ მითხრა, რომ არასდროს ვუყვარდი და ნანობს, რომ საერთოდ დავიბადე. მომილოცეთ, 30 წლის „დეიდა“ საკუთარ დაბადების დღეს ცრემლებით შეხვდა. დედაჩემი დიდ სოფელში დაიბადა. არა სოფელი, არამედ თითქმის დაბა იყო. რაიონულ ცენტრთან ახლოს. ბებია–ბაბუასთვის დედა ერთადერთი შვილი იყო, ამიტომ მასზე კარგად ზრუნავდნენ, ჭკვიან და დამოუკიდებელ ადამიანად აღზარდეს. თავადაც ასე მომექცა, რისთვისაც მადლობელი ვარ.
17 წლისას მამა გაიცნო. ის პატარა სოფლიდან იყო. როგორც ამბობენ, „თავქარიანი“. კომპანიაში უფროსად მუშაობდა, რაც მაშინ ავტორიტეტული იყო, მთელი სოფელი იცნობდა. ამ ასაკში გოგონა ლოგიკას არ ემეგობრება, როგორც არ უნდა აღზარდო, ჰორმონები ღელავს. პაემნებზე ხშირად დადიოდნენ, მაგრამ ერთად ცხოვრება მხოლოდ ქორწილის შემდეგ დაიწყეს. დედა უკვე 19 წლის იყო. როგორც მივხვდი, მაშინ ეს აბსოლუტურად ნორმალური იყო. „შინაბერობა“ სამარცხვინო იყო. 1 წლის შემდეგ მე გავჩნდი და უკვე მაშინ მამის ცუდი ხასიათი გამოვლინდა.
მუდმივად იკარგებოდა, თუმცა ბებია–ბაბუასთან კომფორტულად ცხოვრობდნენ. თავის სოფელში ძველ კომპანიაში კატასავით დაბრუნდა. იქ ნახევრად კრიმინალურ საქმეებს აკეთებდნენ, მეზობელი სოფლის ბიჭებთან ჩხუბობდნენ. მოკლედ, ერთობოდნენ. მამა ჩემს აღზრდაზე არ ზრუნავდა. ახლა ვხვდები, რომ თავადაც ბავშვი იყო, მაგრამ ეს შვებას არ მანიჭებს. რატომ არ განქორწინდა? დროდადრო მოსიყვარულე მამის როლს ირგებდა და 1–2 თვე მშვიდდებოდა. ეს იშვიათად ხდებოდა და ცუდად მთავრდებოდა. დედა დაშორდა, როცა მორიგი „გამოხტომის“ შემდეგ მამამ ნასამართლოობა მიიღო. მახსოვს, ბაბუამ თქვა, რომ მისი სიძე ადვილად გამოძვრა. განქორწინებამ მშვიდად ჩაიარა. ბევრს ვტიროდი, მაგრამ დროთა განმავლობაში თავი უკვე ვიგრძენი.
ბევრი დრო გავიდა. უკვე საკუთარი ოჯახი მაქვს. 25 წლის იუბილეზე მამისგან მისალოცი ბარათიც მივიღე. როგორ მიპოვა ქალაქში, არ ვიცი. იქნებ, ვინმემ მიასწავლა, მაგრამ ეს არაფერს ცვლის. მისალოც ბარათში ტელეფონის ნომერიც ეწერა, რომელზეც დროდადრო დარეკვას მთხოვდა. დიდად არ მენატრებოდა, მაგრამ მაინც ახლობელია. თან რა შეიძლება მოხდეს? ალბათ, ფულს მთხოვს. თუ ბევრს, უარს ვეტყვი. ვნახავ, როგორ გამოიყურება, მაინტერესებს. ღარიბ, მაგრამ კარგად ჩაცმულ მამაკაცს შევხვდი. მინდვრის ყვავილების თაიგულიც მომიტანა. არ ვიცი, სად იშოვა. მამას ჰქონდა ცბიერი მზერა, რომელიც ახასიათებს კაცებთან, რომელთანაც საქმის დაჭერა არ ღირს. გაუხარდა, რომ ჭკვიანი და წარმატებული გავიზარდე. წარმოიდგინეთ, წარმატებული დიასახლისი?
ერთადერთი, რაც მთხოვა, ფული არ იყო. სურდა გაეგო, ხომ არ არის ქალაქში დაცვის თანამშრომლის ან რაიმე მსგავსი სამსახური. სასურველია, საცხოვრებლით. ეს მარტივი საქმე იყო. ქმარს ვკითხე, რაღაც მსგავსი ვიპოვე. დიდი ხელფასი არაა, მაგრამ სოფელთან შედარებით უკეთესი. ვიცოდი, სად ცხოვრობდა მამა, მაგრამ მალე ჩვენი კომუნიკაცია გაქრა. ის სულ მუშაობდა და ჩემს ზარებს ვერ პასუხობდა. მეც კარგი ქალიშვილის როლზე დიდად არ ვდარდობდი და ჩემი საქმით დაკავებული ვიყავი. ახლახანს დამირეკა და ახალი ამბავი მითხრა: ვიღაც ქალი იპოვა და მასთან გადადის. ახლა სიყვარული და ახალი ცხოვრება აქვს. ნახეთ, როგორი ბედნიერი დასასრული.
ჩემს 30 წლის იუბილეზე შევთანხმდით, რომ ვესტუმრებოდი. მამას ქალიშვილის ნახვა და რაღაცის ჩუქება სურს. გასაგებია, რომ ჩემი ოჯახი მაქვს, მაგრამ ძალიან მთხოვა. მითითებულ მისამართზე მივედი, დიდად არაფრის იმედი მქონდა. მივალ, მივესალმები და მალე ტაქსით წამოვალ. მამა გონზე აღარ იყო. როგორც ჩანს, ჩემი იუბილე უკვე აღნიშნა. მისი შეყვარებულიც შეზარხოშებული იყო, მაგრამ თავს აკონტროლებდა. ჩემი დანახვისას ლენტით შეკრულ ლარნაკს დასწვდა, მაგრამ წაბორძიკდა და გაუვარდა. სავარაუდოდ, ჩემი საჩუქარი უნდა ყოფილიყო. გაბრაზებულმა ახალ შეყვარებულს ყვირილი დაუწყო. გაქცეულ კატაზე სულ წყობიდან გამოვიდა. შემდეგ ჩემზე, თავის ქალიშვილზე და იუბილარზე გადმოვიდა. დედას გადაუარა და უზნეუო უწოდა. ბებია–ბაბუაზე ყოველგვარი სისაძაგლე თქვა. ბოლოს მითხრა, რომ არასდროს ვყვარებივარ და შეცდომა ვიყავი. აი, საჩუქარი, რომელიც გატეხილ ლარნაკს დაამატა.
როგორც დავგეგმე, იმავე ტაქსით წამოვედი. ცრემლები ჩამომდიოდა, მაგრამ თავს ცუდად არ ვგრძნობდი. იქნებ, ეს წყენის ცრემლები იყო ან რაღაც სხვა, რაც ბავშვობიდან დამიგროვდა. ახლა გათავისუფლების დრო მოვიდა. გულწრფელად, შვება ვიგრძენი. სახლში მისვლისას ქმარმა მკითხა, რატომ გამოვიყურები ასე უცნაურად. თითქოს მხიარული ვარ, მაგრამ უცნაური. გზაზე მაკიაჟი მოვიშორე. დავამშვიდე, ვუთხარი, რომ კარგად ვარ და დაბადების დღის საყვარელ ადამიანებთან ერთად აღნიშვნა მსურს. მომდევნო დღეებმა მშვიდად ჩაიარა. თითქოს მძიმე ტვირთი მოვიშორე. ზოგჯერ ასე ხდება: „ბედნიერება არ იქნებოდა, მაგრამ უბედურება დაეხმარა“.
