ვინ დაგეხმარებათ, თუ დრო არ გაქვთ ბავშვის მისახედად? რა თქმა უნდა, ბებია, რომელსაც შვილიშვილი უყვარს. ეს ნორმალური პრაქტიკაა, როცა შვილიშვილები სოფელში ან უბრალოდ ბებია–ბაბუასთან მიდიან. ახალი ადგილი, ახალი ხალხი. მშიერს არ დატოვებენ, თან ცხოვრებისეულ სიბრძნეებს გაუზიარებენ. ალბათ, უმეტესობა ჩვენგანის ბავშვობამ სწორედ ასე ჩაიარა. რა უნდა გააკეთოთ, თუ საქმიან მშობლებს ცოტა ხნით დასვენება სჭირდებათ. ვინც რა არ უნდა თქვას, ახლა ბავშვის რჩენა ძვირია. ხელფასი თითქმის არ იზრდება. ბავშვის მშობლებთან გაგზავნის გადაწყვეტილება მარტივი არაა. სამწუხაროდ, ეს აუცილებელია.
„ისე მოხდა, რომ დეკრეტული შვებულების მე-6 თვეს სამსახურში გასვლა მომიწია. რა თქმა უნდა, ეს ჩემთვის მიუღებელია. დედამ უნდა იზრუნოს პატარა ბავშვზე, რადგან ამ პერიოდში მათ შორის სუსტი, მაგრამ მნიშვნელოვანი სულიერი კავშირი იქმნება. თუ მას გაწყვეტთ, უცნობია, როგორი იქნება ურთიერთობა მომავალში.
ერთ მომენტში ორი მნიშვნელოვანი რამ მოხდა: ქმარი სამსახურში დააქვეითეს. მადლობა ღმერთს, მისი ბრალი არაფერი იყო. საწარმოს, სადაც მუშაობს, შიდა პრობლემები აქვს. შედეგად, ჩვენი ფინანსური მდგომარეობა გაუარესდა. მეორე მხრივ, ჩემმა უფროსმა დროზე ადრე სამსახურში გასვლა შემომთავაზა. ადგილი, რომელზეც დიდი ხანია ვოცნებობდი, გათავისუფლდა, მაგრამ კონკურენციის გამო მოგვიანებით ვერ დავიკავებდი. დავთანხმდი. ორი დაკავებული მშობელი და ბავშვი თითქმის შეუძლებელი კომბინაციაა.
დედას დახმარებისთვის მივმართე. ბებიას სტატუსისთვის საკმაოდ ახალგაზრდაა, ამიტომ პატარა ბავშვს ადვილად გაუმკლავდება. მით უფრო შვილიშვილს. ახლოს ცხოვრობს, მაგრამ რამდენიმე ეზოს ფეხით გავლა უწევს. ტაქსაც ვერ გამოიძახებ, არადა მისთვის არც თუ ისე მოკლე გასეირნებაა. რა გავაკეთო? იმ მომენტში, როცა დედას ღვიძლი შვილიშვილის მოვლაში დახმარება ვთხოვე, ნერვებზე ვიყავი. მთელმა ამ ისტორიამ ქმრის სამსახურის, შეწყვეტილი დეკრეტის შესახებ წყობიდან გამომიყვანა. დადებითი პასუხი რომ მიმეღო, დედას ანაზღაურება შევთავაზე. მცირე თანხა თვეში ერთხელ, ასე ვთქვათ, შრომისთვის.
დამთანხმდა. გულის სიღრმეში ვიმედოვნებდი, რომ გამიგებდა. პირველ რიგში, შვილიშვილზე ზრუნვა უკვე დიდი სიხარულია. ასე არაა? თან ამას თავად ხშირად მეუბნებოდა. მეორეც, ბავშვობაში მეც ბებიასთან მაგზავნიდნენ. ოღონდ ასე ადრე არა. თან სოფელში: მთელი ზაფხული, მეგობრებისა და ქალაქის კეთილმოწყობისგან შორს. გამიკვირდა, როგორ უცებ და ადვილად დათანხდა დედა საყვარელი ადამიანისგან ფულის აღებას. ხომ ესმის, რომ სამსახურში გასვლა უსახსრობის გამო მომიწია. როგორ შეიძლება ასე მოექცე ღვიძლ შვილს? რა თქმა უნდა, იმდენი თანხა არაა, რამდენსაც ძიძის აყვანისას დავხარჯავდით. დავინტერესდით, ეს სულ სხვა დონეა. ვიტყოდი, კოსმოსური.
მაინც, რაღაც უსინდისოდ გამოვიდა. ქმარს მოვუყევი. მითხრა, რომ ჩარევას არ აპირებს. გვეხმარება, თუნდაც ცოტა ფულით. მაგრამ ფული ზედმეტი არაა. ოჯახში მთავარი ეკონომისტი მე ვარ. თან დედაჩემი ქმრისთვის ვინაა, სიდედრი? ამიტომ ჩემი და დედაჩემის ურთიერთობა არ აინტერესებს. როცა დედას ჩემი უკმაყოფილება ფრთხილად ვანიშნე, მიპასუხა, რომ თავად შევთავაზე. თან დიდი პენსია არ აქვს. ასე გავაგრძელეთ, სანამ პატარა სკანდალი არ მოხდა.
დავინტერესდი, როგორ მოვქცეოდი მას მომავალში? როცა უძლური გახდება და მომვლელი არავინ ეყოლება? ვინ გადამიხდის თუ მაშინვე მოხუცთა თავშესაფარში ჩავაბარო? არ იფიქროთ, ბოროტი არ ვარ, უბრალოდ ჩვენი საუბრის კონტექსტში კითხვები სწორი იყო. ადგა და გაბრაზებული წავიდა. სათქმელი არაფერი ჰქონდა. პირველად არ გვიჩხუბია და დიდი არაფერი, მაგრამ ახლა უდროო იყო. დედა შვილიშვილთან გაჩერებაზე უარს ამბობს. თავად ხვდებით, რომ ძიძის ასაყვანად ფული არ მაქვს. დედა ჩემს თხოვნაზე უარობს. არ თვლის, რომ ეს მისი ღვიძლი შთამომავალია. ქმარი მეუბნება, რომ სიტუაცია მალე მოვაგვარო, სხვაგვარად სამსახურში ვერ გავალ. გამოდის, მშვიდობით ჩემი კარიერა. მნიშვნელოვანი საკითხი სასწორზეა. რა გავაკეთო?“
