ითვლება, რომ ოჯახური მყუდროება, პირველ რიგში, მორალურ ან სულიერ დონეზე იქმნება. ურთიერთგაგების გზით ძლიერი ურთიერთობა ყალიბდება და ა.შ. დიდი ხნის დაქორწინებულები ამ მოსაზრებას მიიჩნევენ ზღაპრად, უსიამოვნო სიმართლის ტკბილ გაფორმებად. პრაქტიკაში, ოჯახში მყუდროებას ჩვეულებრივი, ბანალური და ყველასთვის მობეზრებული ყოველდღიურობა ქმნის. ხალხს ერთმანეთი როგორც არ უნდა უყვარდეს, ვიწრო ან ჭუჭყიანი სახლი პოზიტიურ განწყობას გააფუჭებს. ბავშვს სჭირდება სასწავლო ადგილი, ცოლს, მით უფრო დიასახლისს, სივრცე ნორმალური არსებობისთვის, ქმარსაც ხუხულაში ცხოვრება ნაკლებად სიამოვნებს.
სწორედ ამიტომ, მაშინვე ვერ მივხვდი, რატომ არ სურდა ჩემს შვილს ცოლთან ერთად ჩვენს ერთ–ერთ ბინაში ცხოვრება. მოგვიანებით, ყველაფერი თავის ადგილზე დადგა. ჩემს ამბავს გაგიზიარებთ. მე დალი მქვია, 63 წლის ვარ და სამი შვილის დედა ვარ. უმცროსმა შვილმა დაქორწინება გადაწყვიტა. მომავალი საცოლის გაცნობა მოვასწარი, მაგრამ მხოლოდ ზედაპირულად. და მაინც, მაშინვე მე და ჩემმა მეუღლემ ცალკე ბინაში გადასვლა შევთავაზეთ. კარგად ვიცით, როგორი რთულია მშობლებთან ერთად ცხოვრება. ასე ბინის დაქირავებაზე დაზოგვა შეიძლებოდა.
თავიდან ყველაფერი კარგად მიდიოდა. იმ მომენტამდე, სანამ ჩემი შვილი საცოლესთან ერთად ბინის სანახავად არ წავიდა. უბრალოდ გასაღები მივეცით, შემდეგ თავად გადაეწყვიტათ. დაე, მარტომ ყველაფერი განიხილონ. დაბრუნებისას შვილმა გვითხრა, რომ იმ ბინაში ცხოვრება არ სურთ და ამის რამდენიმე მიზეზი იყო. პირველ რიგში, არ მოსწონთ უბანი და ის, რომ ბინა ერთოთახიანია. სარძლომ სინანულით აღნიშნა, რომ სხვასთან ერთად ცხოვრება მისთვის უჩვეულოა. დამატებითი სივრცე სჭირდება, რომ ზოგჯერ განმარტოვდეს. გარდა ამისა, ბინა ახალი არ იყო. კოსმეტიკური რემონტი ან მინიმუმ ავეჯის განახლება სჭირდებოდა.
ჩემმა შვილმა, ცხვარივით, მაშინვე ბინის ძებნა დაიწყო. არადა ქორწილი ახლოვდებოდა და ზედმეტი ფული არ აქვთ. როდის გამოიმუშავებენ? მაგრამ არაფერი მითქვამს. ამ სიტუაციის მძახლებთან განხილვა გადავწყვიტე. მოგვიანებით, მათთან საუბრისას მივხვდი, საიდან ჰქონდა ჩემს სარძლოს ასეთი საინტერესო ხასიათი. მცირე შესავლის შემდეგ საქმეზე გადავედი და აღშფოთება გამოვხატე, რომ ახალგაზრდებს ჩემი და ჩემი ქმრის ბინა არ მოსწონთ. მძახალმა მშვიდად მიპასუხა, რომ ასეთი რამ თავადაც არ სურთ. როგორც თქვა, ასე მის ქალიშვილს გალიაში ჩავკეტავთ.
გასაგებია, რომ რემონტის ფული ყველაზე გაიყოფა. ეს ხომ საცხოვრებლის სიმბოლური გადასახადია. წინააღმდეგ შემთხვევაში, რემონტს არ გავაკეთებდით. ჩემი ჯიბიდან რემონტი უნდა გადავიხადო, რომ მათმა ქალიშვილმა ჩემს ბინაში თავი კომფორტულად იგრძნოს? შემდეგ სარძლოს დედამ გააგრძელა. თითქოს, კარგი იქნებოდა, რომ ბინა ჩემს ვაჟს გადავუფორმოთ. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ბავშვებს ექნებათ შთაბეჭდილება, რომ საკუთარ სახლში არ ცხოვრობენ, არამედ ბინას ქირაობენ. ვუპასუხე, რომ მსგავსი რამ არც მიფიქრია, რომ ერთადერთი გასაღები შვილს მივეცი, სათადარიგო არ გამიკეთებია. საერთოდ, დარეკვის გარეშე მათთან არასდროს წავიდოდი.
რა თქმა უნდა, საუბარი არ გამოგვივიდა და ვერაფერი გავარკვიეთ. კარგია, რომ წყენის გარეშე მაინც დავემშვიდობე. ქმარს ვუამბე, რას ფიქრობენ მძახლები, რაზეც საკუთარი აზრი გამოთქვა. მითხრა, რომ თუ ბინას შვილს გადავუფორმებთ, რძალი ადრე თუ გვიან მის გაყიდვას მოითხოვს. ერთოთახიან ბინაში ბავშვთან ერთად ცხოვრება ვარიანტი არაა. შესაბამისად, ახალი ნაყიდი ბინა ოჯახურ შენაძენად ჩაითვლება, თუნდაც მთელი ფული მხოლოდ ჩემმა შვილმა (ან მე და ჩემმა მეუღლემ) გადაიხადოს. შესაძლო განქორწინების შემთხვევაში „ერთად შეძენილი ქონება“ შუაზე გაიყოფა. აი, ასე. სასამართლო ყოველთვის ქალის პოზიციას იკავებს, მით უფრო, თუ შვილი ჰყავს.
მის სიტყვებზე დავფიქრდი, მაგრამ სერიოზულად მიღება არ მინდა. დაქორწინებულნი არ არიან, რომ უკვე ვფიქრობთ თაღლითურ სქემებზე? არა. დაე, შვილმა თავისი ჭკუით იცხოვროს. თუ ბინის ქირაობა სურს, იქირაოს, უკვე ზრდასრულია. მხოლოდ ერთი რამ მაწუხებს. მძახლებთან ქორწილის ხარჯებზე არასდროს გვისაუბრია. როგორ გავიყოფთ? შუაზე თუ რაიმე ფორმულით? ოჰ, არ ვიცი. თუ ბინაზე ასეთი უცნაური მიდგომა აქვთ, ვშიშობ, ქორწილის თემა უფრო რთული იქნება. ისევ მათთან დარეკვა არ მინდა, მაგრამ სულ უფრო ნაკლები დრო რჩება.
