ბინების კერძო გაცვლა ნორმალური პრაქტიკაა, თუ ყველა მხარე კმაყოფილია და ერთმანეთის მიმართ პრეტენზია არ აქვთ. ცხოვრებაში ხდება სიტუაციები, როცა ამა თუ იმ მიზეზით, ბინის გადაცვლა საუკეთესო ვარიანტია. მიზეზი ბევრი რამ შეიძლება იყოს: ფინანსურიდან გეოგრაფიულამდე. რაიმე კონტრაქტის გაფორმებამდე კარგად უნდა დაფიქრდეთ. ყველა დადებითი და უარყოფითი მხარე განიხილოთ. ხელმოწერის შემდეგ გასაჩივრებას აზრი არ აქვს. ასეთ მნიშვნელოვან ნაბიჯს პასუხისმგებლობით უნდა მიუდგეთ, თუნდაც მეორე მხარე ახლო ნათესავი იყოს.
„როცა ოჯახი შევქმენი, ჩვენზე ბედნიერი არავინ მეგულებოდა. პატარა ქალაქიდან რაიონულ ცენტრში გადმოვედი და სამსახურს ვეძებდი. ქმარი ადგილობრივი, უკვე დამწყები სპეციალისტი იყო. წინ მხოლოდ პერსპექტივები და თამამი ოცნებები იყო. არაფერია, რომ გასარემონტებელ ერთოთახიან ბინაში ვცხოვრობთ. აი, რემონტს გავაკეთებთ და ბედნიერად ვიცხოვრებთ. როგორც მინიმუმ, ასე მეგონა. დამავიწყდა მეთქვა: ბინა მეუღლის მშობლებმა გვაჩუქეს, ამიტომ ქირაში ფულს არ ვიხდით. რა თქმა უნდა, მაშინვე შევქმენით „ყულაბა“ საბანკო ბარათზე და შეძლებისდაგვარად გარკვეულ თანხას ვრიცხავთ.
ოჯახური ცხოვრება ზომიერად წინ მიიწევდა. ვერც კი შევამჩნიე, როგორ შემოიჭრა რუტინა. მე, როგორც ნებისმიერ ქალს, მოგზაურობა მიყვარს. მეშჩანი არ ვარ, მაგრამ თანამედროვე სამყაროში, როცა ბევრი ხელმისაწვდომი ინფორმაციაა. სოციალურ ქსელებში ამ ფოტოებს ვუყურებდი და ბუნებრივია მეც იგივე მინდოდა. მეუღლესთან ერთად რამდენჯერმე საზღვარგარეთ ვიმოგზაურე. ყველაფერი ლამაზი, ახალი, საინტერესოა. მთელი ვაგონი მოგონებები. შემდეგ ორსულობა. პირველი შვილის გაჩენის სიხარული. შეგრძნება, რომ დედა ხარ. საფენების, ჩხარუნების, ნარევების, საგანმანათლებლო სათამაშოების შეძენა. სამწუხაროდ, ცოტა მოვიმატე, მაგრამ ღირს.
ქმარი მუშაობას აგრძელებდა, მე დეკრეტი ავიღე. დედამთილი ხშირად მოდიოდა და შვილის გაზრდაში მეხმარებოდა. ჭკუის სწავლების დიდი მოყვარულია. საიდუმლო არაა, ჩემი ქმარიც იმავე აზრზეა. გასაკვირი არაფერია, ის ხომ ოჯახში ერთადერთი შვილია. მე კი უმცროსი ვარ. სამი და–ძმა მყავს. მოკლედ, თანდათან დედამთილთან ყოფნით დავიღალე. სულ ზუზუნებს, რომ ახლა მხოლოდ შვილზე, მის აღზრდაზე უნდა ვიფიქრო. უკვე ზრდასრული ქალი ვარ და მოგზაურობა უნდა დავივიწყო. ფული ჰაერიდან არ მოდის, შვილს გამოკვება სჭირდება, საბავშვო ბაღში ადგილის პოვნა და ა.შ. თითქოს სულელი ვარ.
ერთხელ ვანიშნე, რომ არის კარგი სამოგზაურო ტური, რომ მე და ჩემს მეუღლეს წასვლა და დასვენება შეგვეძლო. თითქმის უფასოდ. ან ქმარი დარჩეს და პატარასთან ერთად წავალ, ასე უკეთესია. დედა–შვილს დაშორება არ მოუწევს. დედამთილმა ჯერ არ დაიჯერა, შემდეგ სკანდალი მოაწყო. თითქოს, რა ქალი ვარ, ოჯახის ნაცვლად მხოლოდ დასვენებაზე ვფიქრობ. მოკლედ, ვიჩხუბეთ და მას შემდეგ ერთმანეთს მცირე ბრაზით ვუყურებთ. რაღაც სერიოზული არაა, ცხოვრება და ყოფითი საკითხები გრძელდება. ბავშვი იზრდება, მას თავისუფლება, სივრცე სჭირდება. ჩვენი ერთოთახიანი ბინა ყოველდღე შესაგრძნებად მცირდება.
მაშინ ვიფიქრე, რომ ჩვენი დანაზოგი ისე სწრაფად არ იზრდება, როგორც ვფიქრობდი. ერთოთახიან ბინაში სამი სულის ცხოვრება გაჭირდა. ქმარს ბინის გადაცვლა შევთავაზე, რომ ერთოთახიანი ოროთახიან ბინაზე გადაგვეცვალა. ქალაქის უბანს, როგორც მიხვდით, მნიშვნელობა არ აქვს. იქნებ კიდევ ერთი ბავშვი შემეძინოს. რა აივანზე გადავბარგდეთ? რამდენიმე ვარიანტს გადავხედეთ, მაგრამ საინტერესო ვერაფერი მოვძებნეთ. ადამიანებს თავისთვის დიდი სარგებლით გადაცვლა სურთ. დავფიქრდი, იქნებ ქმრის მშობლებს შევთავაზოთ გადაცვლა? ისინი ქალაქში, მაგრამ გარეუბანში ცხოვრობენ. ორი ოთახი ორისთვის. რაში სჭირდებათ ამდენი ოთახი? ჩვენი ბინა მშვიდ უბანშია, ცენტრთან ახლოს. ერთგვარი უპირატესობაა.
ქმარი წინააღმდეგი არა, მაგრამ დედამთილმა მაშინვე უარი თქვა. შეგვახსენა, რომ უკვე ნაჩუქარ ბინაში ვცხოვრობთ. სჯობს სამივემ „ვიწროდ, მაგრამ სიამტკბილობით ვიცხოვროთ“. არ აწუხებს ფაქტი, რომ მისი შვილი და შვილიშვილი იტანჯება. მამამთილიც თანახმაა იმ პირობით, რომ სიმბოლურად რამეს გადავუხდით. აი, დედამთილი უდრეკია. თუ ადრე მის მიმართ დიდად კეთილგანწყობილი არ ვიყავი, ახლა უფრო გაუარესდა. როგორ ვერ ხვდება, რომ ახალგაზრდა ოჯახს ბავშვით სივრცე სჭირდება? ნუთუ პირადი უთანხმოების გამო ჩვენი ცხოვრების დანგრევა სურს? არ მესმის. როგორც შეიძლება იყო ასეთი ადამიანი?
ჯერჯერობით ყველაფერი თავის ადგილზე რჩება. ჩვენ ერთოთახიან ბინაში ცხოვრებას ვაგრძელებთ. შვილის სათამაშოებს, ბოთლებს და სხვა წვრილმანებს გვერდს ძლივს ვუვლით. დიახ, ადგილი არ გვაქვს, მაგრამ შეგუება გვიწევს. დედამთილი ხომ დათმობას არ აპირებს. რას ვიზამთ, ასეთი ხალხიც გვხვდება.“
