წლები გადის, წეს-ჩვეულებები იცვლება, ზოგიერთი საბჭოთა ჩვევა უკვე მოძველებულია და მათი გახსენებაც კი არ გვინდა. მაგრამ იმდროინდელი ჰიგიენის ძირითადმა წესებმა პოპულარობა შეინარჩუნა და ჯერ კიდევ ფართოდ არის გავრცელებული. თუმცა, უცხოელები მსგავსი რამეების ხსენებაზე ცუდად ხდებიან. რა არ მოსწონთ? ამას პაპარაცის დღევანდელ სტატიაში განვიხილავთ.
ჰიგიენის ძირითადი წესები
აბანოში ან საუნაში წასვლა. საზოგადოებრივი აბანოები ყველა თაობისა და კლასის შეხვედრის ადგილს წარმოადგენდა. საბჭოთა მოქალაქეებს არაფერი ჰქონდათ სასირცხვილო. თუმცა უხერხულობის თავიდან ასაცილებლად, ცალ-ცალკე იყო ქალისა და მამაკაცის დღეები. განსაკუთრებით აფასებდნენ ანაბოს გამოცდილ თანამშრომლებს – ადამიანებს, რომლებიც ოსტატურად იყენებდნენ აბანოს ცოცხებს და იმსახურებდნენ აღფრთოვანებას იმ ადამიანისგან, რომელმაც გადაწყვიტა ორთქლის აბაზანის მიღება.
მაშინ, როდესაც უცხო ქვეყნის მოქალაქეები ყოველდღიურად იბანდნენ სხეულს შხაპის ქვეშ, საბჭოთა საზოგადოების წარმომადგენლები საფუძვლიანად ბანაობდნენ კვირაში ერთხელ. და არავის უფიქრია იმაზე, რომ ჯანმრთელობის მდგომარეობიდან გამომდინარე, ყველასთვის არ შეიძლებოდა ასეთ აბანოში ბანაობა.
საუნამ, რომელიც აბანოს დასახმარებლად მოვიდა, მისი მეთოდები შეინარჩუნა: იბანავე, გახურდი, ცოცხი დაირტყი და განახლებული ხარ. უცხოელი სტუმრები გაოგნებულები იყვნენ: რატომ უნდა მოექცე ასე საკუთარ თავს? თუ ვინმე შემთხვევით მოახერხებდა და ევროპელს ორთქლის ოთახში შეიყვანდა, მაშინ ის იქიდან ორ წუთში გამორბოდა.
სად წაიკითხე? ტუალეტში!
ტუალეტის ქაღალდის გამოჩენამდე საბჭოთა მოქალაქეები უნებლიე თვითგანათლებას ეწეოდნენ და ნაკითხებად ითვლებოდნენ, ვინაიდან მის ნაცვლად ძველ წიგნებსა და გაზეთებს გამოიყენებდნენ. ამას უარყოფითი მხარეებიც ჰქონდა: საბეჭდი მელნები საშიშ ტყვიას შეიცავდა, რასაც ჯანმრთელობის პრობლემების გამოწვევა შეეძლო.
თუ სტატია ან ამბავი ძალიან საინტერესო აღმოჩნდებოდა, მაშინ საპირფარეშო ჩვეულებრივზე დიდხანს იყო დაკავებული. ამიტომ, კომუნალურ ბინებში განმარტოვების მსურველთა რიგები იდგა, რადგან რამდენიმე ოჯახისთვის მხოლოდ ერთი საპირფარეშო იყო განკუთვნილი.
საერთო საცხოვრებლებსა და სასტუმროებში მთელ სართულზე ერთი საპირფარეშო იყო. საშხაპე ოთახის შესასვლელთან გამუდმებით რიგი იდგა, ამიტომ უცხოელი სტუდენტებისა და უცხოელი სტუმრებისთვის ცალკე ოთახები იყო ჩაშენებული სველი წერტილებით.
კიდევ ერთი პრობლემა იყო საზოგადოებრივი ტუალეტები, უფრო სწორად, მათი არარსებობა პოსტსაბჭოთა პერიოდის ქვეყნებში, რაც დღემდეც არ მოგვარებულა.
კოსმეტიკური საშუალებების მრავალფეროვნებაზე საბჭოთა კავშირი არ ზრუნავდნენ. საბჭოთა მოქალაქეებმა შამპუნებისა და გელების შესახებ ყველაზე გვიან შეიტყვეს. ყველა მათგანს ერთნაირი არომატი ჰქონდა: კენკრის არომატი, რომელიც მარწყვის სურნელს მოგაგონებდათ და ტყის სიახლის სურნელი ფიჭვის არომატით.
საბჭოთა ქალები სკრაბის ნაცვლად სიმინდის ფქვილს იყენებდნენ. ეს საშუალება მშვენივრად ასუფთავებდა და კვებავდა კანს, ამიტომ უფროსი თაობის ლამაზმანები კვლავ იყენებენ მას ყავის ნალექთან მონაცვლეობით.
როდესაც დასავლელი მოდის მიმდევრები თმას ლაქით იკეთებდნენ, საბჭოთა ქალები ექსპერიმენტებს ატარებდნენ ქაფითა და შაქრის სიროფით და თმას ცხელი მავთულით იხვევდნენ. თუმცა, ასეთი პროცედურების შემდეგ თმა ძალიან მსხვრევადი ხდებოდა და აბანოში მთელი იატაკი თმით იყო მოფენილი.
ისინი თმას ექსტრემალურ პირობებში იშრობდნენ: გაზქურაზე ან ღუმელში. თავზე გაზეთისგან დამზადებულ ქუდს იფარებდნენ, რომელიც თბილ ჰაერს ინარჩუნებდა.
ზოგადად, დასავლეთშიც და სსრკ-შიც ამჯობინებდნენ, რომ ქალის პირადი ჰიგიენის შესახებ არ ესაუბრათ. თუმცა, უცხოელი ქალბატონები კრიტიკულ დღეებში უკვე დიდი ხნის წინ იყენებდნენ სპეციალურ ბალიშებსა და ტამპონებს. საბჭოთა ლამაზმანები კი კიდევ დიდი ხნის განმავლობაში რეცხავდნენ ქსოვილის ნაჭრებს, მათი ხელახლა გამოყენების მიზნით. პირადი ჰიგიენის საშუალებები გაყიდვაში მასიურად საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ გამოჩნდა. თანამედროვე გოგონები და ქალები ვერც კი წარმოიდგენენ თავიანთ ცხოვრებას დაცვის ამ საშუალებების გარეშე.
