უღირსი მემკვიდრეები, სამწუხაროდ, მხოლოდ დრამატულ სერიალებში არ არიან. ადამიანის ბუნება ისეთია, რომ ის შინაგანად გრძნობს, რომ უნდა იზრუნოს ახლობელ ადამიანებზე, განსაკუთრებით მშობლებზე. მაგრამ, ზოგჯერ ასე არ ხდება. ეს ან აღზრდის ბრალია, ან შინაგანი ბირთვი არ არის საკმარისად ძლიერი. ზოგიერთ შვილს არ სურს დაეხმაროს მამას და დედას, როცა მათ ეს ყველაზე მეტად სჭირდებათ.
ამასთან, ისინი საერთოდ არ გრძნობენ დანაშაულის გრძნობას, მაგრამ ყველაზე ხშირად პირველები გარბიან მემკვიდრეობის მისაღებად. განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც საქმე გარკვეულ ფინანსურ სარგებელს ეხება. როგორც წესი, ისინი საერთოდ არ რეაგირებენ სამართლიან შენიშვნებზე, სამართლიანობასთან ან სინდისთან დაკავშირებით. იმ მომენტში, სინდისს თითქოს სძინავს. ეს როგორ ხდება?
უღირსი მემკვიდრეები
ჯუნა და ლექსო ბავშვობიდან ეჯიბრებოდნენ ერთმანეთს. უმცროსი ძმა თავის დამკვიდრებას ცდილობდა იმის ხარჯზე, რომ სახლში თავს კაცად გრძნობდა. უფროსი ჯუნა კი მუდმივად ეშმაკობდა და ლექსოს ასულელებდა. ეს იყო უწყინარი ბავშვობა – ჩვეულებრივ, საშუალო ოჯახში, სადაც დედას და მამას უყვარდათ შვილები, შვილებს კი მშობლები.
ჯუნა
ჯუნა გაიზარდა და სასწავლებლად სხვა ქალაქში წავიდა. ამ ხნის განმავლობაში იგი მენტალურად გაიზარდა და ზუსტად იცოდა, რის მიღწევას ცდილობდა. მას სურდა ღირსეული ბიჭის პოვნა და კარიერაში წარმატების მიღწევა. მის მშობლიურ ქალაქში ამის მიღწევა არც ისე ადვილი იყო. ამიტომ, საჭირო იყო მომავალზე მეტი ფიქრი და მისკენ სწრაფვა.
22 წლის ასაკში ჯუნა გათხოვდა. ბიჭი კარგი ოჯახიდან იყო, სიმპათიური და მავნე ჩვევების გარეშე. ზუსტად ისეთი, როგორიც გოგონას სურდა. ახლა ის წარმატებულ კარიერაზე ფიქრობდა. სწავლის საქმე კარგად მიდიოდა. მიუხედავად მისი შედარებით მცირე გამოცდილებისა, ჯუნამ დიდ წარმატებას მიაღწია. ყველაფერი იქამდე მიდიოდა, რომ ის თავისი განყოფილების უფროსი უნდა გამხდარიყო. მხოლოდ უნდა მოეცადა, ცოტა ხანს.
10 თვის შემდეგ ჯუნამ ორსულობის შესახებ შეიტყო. მან შვილი გააჩინა და დეკრეტულ შვებულებაში გავიდა. მისი პროფესია ამას არ პატიობს და ახალგაზრდა სპეციალისტის მთელი ცოდნა გამოუსადეგარი გახდა უკვე იქამდე, სანამ ბავშვი პირველ სიტყვას წარმოთქვამდა. ახალგაზრდა დედა მთლიანად დიასახლისად იქცა, დეპრესია დაემართა და მთელი ყურადღებას ბავშვის აღზრდაზე გადაიტანა.
გავიდა რამდენიმე წელი. ამ დროის განმავლობაში ჯუნამ თავისი ქმარი არაერთხელ გამოიჭირა ღალატში. მან წონაში მოიმატა და ბევრს ნერვიულობდა. ქმარმა განქორწინება მოითხოვა და ის მარტო რჩებოდა. მხოლოდ იმ მომენტში გაახსენდა თავისი მშობლები. ამ დროის განმავლობაში მას არასოდეს მიუმართავს მათთვის რჩევისთვის და არ დახმარებია. ქალს შერცხვა და გადაწყვიტა, რომ მშობლებთან დაერეკა.
ლექსოს ბავშვობიდანვე არ უნდოდა სწავლა. მას უფრო ბიჭური რამეები აინტერესებდა, სპორტი, მანქანები, ფილმები. ასე გრძელდებოდა იქამდე, სანამ სკოლას დაამთავრებდა. შემდეგ ის ანას შეხვდა – მისი ცხოვრების ოცნებას. გოგონა მოიხიბლა ბიჭით, რომელიც მასთან აბსოლუტურად გულწრფელი და გახსნილი იყო.
ქორწილამდე მათი ურთიერთობა ორი კარგი მეგობრის ურთიერთობას ჰგავდა, ამიტომ ერთად ცხოვრებისას მათ არავითარი სირთულე და ნეგატივი არ უგრძვნიათ. მათ შორის სიყვარული და ჰარმონია სუფევდა. ლექსომ კარგი სამსახური მოძებნა, რომლის ერთადერთი ნაკლი სამუშაო საათები იყო. მამაკაცი იშვიათად ხედავდა საყვარელ ადამიანს, რომ აღარაფერი ვთქვათ საკუთარ მშობლებზე. მაგრამ მათ ქალაქში სხვა ალტერნატივა არ არსებობდა.
ერთ დღეს ანამ თავის მეუღლეს დაურეკა და შეატყობინა, რომ ლექსოს დედამ დარეკა და სთხოვა, რომ მასთან მისულიყვნენ, მას ჯანმრთელობის პრობლემები ჰქონდა. ჯუნას მასთან მისვლის დრო არ ჰქონდა. ლექსომაც ვერ შეძლო დედასთან მისვლა, მან თქვა, რომ ძალიან ბევრი სამუშაო ჰქონდა. ანამ ქმარს შენიშვნა მისცა და პატარა ლექცია ჩაუტარა მშობლების სიყვარულის თემაზე. ქმარმა დააიგნორა ყველაფერი, რაც მოისმინა.
უღირსი მემკვიდრეები
ჯუნა და ლექსო დაკრძალვაზე არ ყოფილან. ისინი სხვადასხვა მიზეზის გამო ვერ მივიდნენ, მაგრამ მოგვიანებით გულწრფელი ბოდიში მოუხადეს ყველას. თუმცა, ორივემ გამონახა დრო და მივიდა, როდესაც დედის ანდერძი უნდა წაეკითხათ. აქ საუბარი არ იყო, რაიმე დიდძალ ფულზე. და-ძმამ თავიანთი მისვლა იმით ახსნა, რომ რადგან დაკრძალვაზე ვერ შეხვდნენ ერთმანეთს, იქ მაინც მისულიყვნენ…
ანდერძი იყო ძალიან მოკლე, მაგრამ ტევადი. არც შესავალი იყო, არც გამოსამშვიდობებელი სიტყვები და არც მსგავსი რამ. საუბარი იყო სახლზე და ვის დარჩებოდა ის. გარდაცვლილის ნება ძალიან ნათელი იყო. ერთადერთი მემკვიდრე ლექსოს მეუღლე იყო, ანა. ერთადერთი პირობა იყო ის, რომ ქონება მას უნდა დაჩენოდა, ქმარზე გადასვლის გარეშე. ან მას შეეძლო, რომ ის მესამე პირებზე გაეყიდა. სხვა არაფერი.
აღმოჩნდა, რომ ანამ ნამდვილად მოუსმინა საკუთარ გულს და დაახლოებით ექვსი თვის განმავლობაში უსასყიდლოდ და მთელი გულით უვლიდა დედამთილს. თუმცა, დედამთილს მისთვის არაფერი უთხოვნია. მისი საკუთარი ორი შვილი კი ზედმეტად დაკავებული იყო საკუთარი ცხოვრებით. ამიტომ მან გადაწყვიტა: ადრე მე შევასრულე ჩემი მოვალეობა ჩემი შვილების წინაშე, მე ისინი გავზარდე. მათ ჩემს წინაშე დაკისრებული მოვალეობა არ შეასრულეს. ასე რომ, დაე ამ გოგომ მიიღოს ის, რასაც იმსახურებს.
ყვირილი, ჩხუბი, საყვედურები… მაგრამ გარდაცვლილი ქალის ნება, ასე თუ ისე, მაინც ასრულდა. “მემკვიდრეები” დიდი ხნის განმავლობაში უმტკიცებდნენ ერთმანეთს, თუ რომელი მათგანი იყო ნაკლებად დამნაშავე. მაგრამ, თავიანთი ყვირილით მხოლოდ ჰაერს არხევდნენ. გასაკვირი არ არის, რომ მათ ასეთი ბედი ეწიათ. როგორც მოგეხსენებათ, კარმა ყოველთვის მუშაობს. ამა თუ იმ გზით…
