ადამიანის ცხოვრება დიდწილად არის დამოკიდებული იმაზე, თუ რა დიდ და პატარა არჩევანს აკეთებს იგი მთელი ცხოვრების მანძილზე. პროფესიის არჩევა, ცხოვრების წესი, მეგობრები, მეორე ნახევარი – ეს ყველაფერი ქმნის უნიკალურ სცენარს, რომლის მიხედვითაც მიედინება ცხოვრება. მაგრამ ხანდახან არის ძალიან მნიშვნელოვანი არჩევანიც, რომელიც ზოგჯერ ყველაფერს თავდაყირა აყენებს.
პაპარაცის დღევანდელ სტატიაში ახალგაზრდა ქალის ისტორიას გიმბობთ, რომელიც თავის მომავალ ცხოვრებაზე ფიქრობს. მას სურს, რომ მკვეთრად შეცვალოს თავისი ცხოვრება, თუმცა ეჭვი ეპარება საკუთარი განზრახვების სისწორეში. და ეჭვები ასეთ შემთხვევაში გასაგებია, რადგან ადამიანისთვის მნიშვნელოვანი არჩევანის გაკეთება ძალიან რთულია.
ადამიანის მნიშვნელოვანი არჩევანი
„მეცხრე წელია გათხოვილი ვარ, ივანე ჩემზე ხუთი წლით უფროსია. როდესაც ოჯახი შევქმენით, მეჩვენებოდა, რომ ის მიყვარდა. ჩვენ ერთმანეთი მეგობრებთან გავიცანით წვეულებზე, რამდენიმე თვე ერთმანეთს ვხვდებოდით, შემდეგ კი მან ხელი მთხოვა და მე დავთანხმდი, წესიერად არც მიფიქრია. ქორწილი მალევე გადავიხადეთ, ცოტა ხანში დავორსულდი და ქალიშვილი შემეძინა“, – წერს 36 წლის დარეჯანი.
„ვიცი, რომ ბევრისთვის ბავშვის დაბადება კრიზისი და ურთიერთობის გამოცდაა. ჩვენთვის კი ეს საუკეთესო და ბედნიერი დრო იყო. ივანეს ძალიან უყვარდა ჩვენი ქალიშვილი და მზად იყო ხელში აყვანილი ვეტარებინე. მაშინ ვერც ვიფიქრებდი, რომ ორიოდე წელის შემდეგ მე და ჩემი ქმარი ერთმანეთისთვის სრულიად უცხოები გავხდებოდით.
მოგვიანებით კიდევ ერთი ქალიშვილი შეგვეძინა და კიდევ უფრო ჩავძირე საოჯახო საქმეებში. მარტო ჩემი ქმარი მუშაობდა, მაგრამ მას ისეთი შემოსავალი ჰქონდა, რომ ჩვენ არაფერი გვიჭირდა. მე თვითონაც ვერ შევამჩნიე, როგორ დამშორდა ის მე და ბავშვებსაც.
ივანე თვლის, რომ მისი მთავარი ამოცანა ოჯახის უზრუნველყოფაა, სხვა ყველაფერი კი – მნიშვნელოვანი არ არის. ის მთლიანად სამსახურშია ჩაძირული, მივლინებებში დადის და საღამოობითაც კი ლეპტოპთანაც ზის. მისი ქალიშვილების ამბები მას დიდი ხანია აღარ აინტერესებს, მან ყველაფერი მე მომანდო. ახალი ვარცხნილობა რომ გავიკეთო ან ახალი კაბა ჩავიცვა, ამას ვერც კი შეამჩნევს.
ადრე ვფიქრობდი, რომ ნორმალური იყო, როდესაც საღამოობით ერთმანეთს ერთ სიტყვასაც არ ვეუბნებოდით. ახლა ჩემი შეხედულებები შეიცვალა. მეორე დეკრეტული შვებულების შემდეგ სამსახური გავედი და იქ ჩემს ძველ სიყვარულს შევხვდი.
ცვლილებების დროა?
აკაკიმ მაშინვე მიცნო, მაგრამ კოლეგების წინაშე არ შეიმჩნია. შემდეგ კი იმავე დღეს ვიღაცას ჩემი ნომერი გამოართვა, სამსახურის მერე დამირეკა და კაფეში დამპატიჟა. აღმოჩნდა, რომ ის ჯერ კიდევ უცოლო იყო. მან დამარწმუნა, რომ ჩვენს ქალაქში იმის გამო დაბრუნდა, რომ ჩემი დავიწყება ვერ შეძლო. და, იცით, ზუსტად იმ წამს მივხვდი, რომ მეც ვერ შევძელი მისი დავიწყება.
მას შემდეგ ის სახლში მაცილებს, ყვავილებს და ტკბილეულს მჩუქნის და კაფეში მეპატიჟება. მასთან დროს მხიარულად ვატარებ, მასთან საინტერესოა და კარგია. აკაკი ისეთ ემოციებს მჩუქნის, რაც ქმართან არასდროს განმიცდია. ახლა მივხვდი, რომ ივანე სინამდვილეში არასოდეს მყვარებია.
ახლა არ ვიცი, როგორ მოვიქცე. ოჯახი შევინარჩუნო ბავშვების გამო? ბავშვები გაიზრდებიან და წავლენ. მე კი ივანეს გვერდით მომიწევს ცხოვრება. იმაზე ფიქრიც კი, რომ ცხოვრების ბოლომდე ისეთ ადამიანთან მომიწევს ერთ ჭერქვეშ ცხოვრება, რომელიც არ მიყვარს – აუტანელია”, – განიცდის ქალი.
სიტუაცია რთულია და რაიმეს დარწმუნებით რჩევა ძალიან ძნელია. ქალს თავად მოუწევს მნიშვნელოვანი არჩევანის გაკეთება, რადგან სწორედ ის დადგება შედეგების წინაშე (რაც მას შეიძლება არ მოეწონოს). შესაძლოა, დარეჯანი ახლა თავის ახალ შეყვარებულს ვარდისფერი სათვალით უყურებს. არც ის არის ფაქტი, რომ ურთიერთობის მთელი რომანტიკა მას შემდეგაც შენარჩუნდება, თუ აკაკი და დარეჯანი ოჯახის შექმნას შეეცდებიან.
