ახალგაზრდობაში ბევრი ჩვენგანი ვერ დაიკვეხნის რაიმე განსაკუთრებული კარიერული თუ ფინანსური მიღწევებით. ეს გასაგებიცაა, რადგან კარიერა ნულიდან უნდა დაიწყო, მაგრამ ფულის დაზოგვა არავის უნდა. გინდა, რომ იცხოვრო და ცხოვრებით ისიამოვნო. ასე რომ, ისეთი სევდიანი „საჩუქარი“, როგორიცაა ბებიის მემკვიდრეობა, შეიძლება ძალიან გამოსადეგი იყოს.
თუმცა… არ უნდა დაგვავიწყდეს, რომ მემკვიდრეობის გაყოფა, განსაკუთრებით უძრავი ქონების, საკმაოდ რთული საქმეა და ზოგჯერ ძალიან ამაზრზენიც. ახლობელ ადამიანებს მაშინვე ავიწყდებათ, რომ ერთმანეთისთვის უცხოები არ არიან და მთელი ძალით ცდილობენ თავიანთი სარგებლის მიღებას, რის გამოც ჩხუბობენ და ყოველგვარ ნათესაურ კავშირებს კარგავენ. რისთვის? ეს არის სამწუხარო, მაგრამ ხშირი მოვლენა.
ბებიის მემკვიდრეობა
რაც თავი მახსოვს, მე და ბებოს ყოველთვის საუკეთესო ურთიერთობა გვქონდა, მაგრამ ეს ჩემი დამსახურება არ იყო. რატომღაც თვითონვე ავლენდა ჩემს მიმართ უფრო დიდ ინტერესს, ვიდრე ჩემი უმცროსი ძმისა და დის მიმართ. მე მეგონა, რომ ეს იმიტომ ხდებოდა, რომ უფროსი ვიყავი, რაც იმას ნიშნავდა, რომ მეტი პასუხისმგებლობა უნდა ამეღო საკუთარ თავზე და დანარჩენ ბავშვებზე უნდა მეზრუნა.
მას შემდეგაც, რაც გავიზარდე და შეყვარებული გამიჩნდა, ბებოსთან მეგობრობა არ შემიწყვეტია. დამავიწყდა დამეწერა, რომ პატარა სოფელში ვცხოვრობ, ასე რომ, როგორც მოგეხსენებათ, არც ისე ბევრი თავისუფალი დრო მაქვს.
კვირაში ერთი-ორჯერ ვახერხებდი ბებიასთან მისვლას საჩუქრებითა და უახლესი ამბებით. ხან მარტო მივდიოდი, ხან კი ეკასთან ერთად, ის მაშინ ჩემი საცოლე იყო. ისინიც დამეგობრდნენ და ბებიაჩემს ჩვენი წყვილი გულწრფელად მოსწონდა. მოგვიანებით, როდესაც ბინის დაქირავების საშუალება მომეცა, ბებოც მოდიოდა ხოლმე ჩვენთან სტუმრად. ხან საჩუქრები მოჰქონდა, ხან რაიმე საყოფაცხოვრებო ნივთები. ამბობდა, რომ ახალგაზრდა ოჯახს ყველაფერი გამოადგებაო.
ამასობაში დედაჩემი ჩემს მიმართ გაცივდა. მან თქვა, რომ რადგან უკვე სრულწლოვანი ვიყავი, დამოუკიდებლად უნდა მეცხოვრა. მას შეეძლო ხანდახან წამოეძახებინა ჩემთვის, რომ ბებოს მე ვაიძულებდი ჩემთან მოსვლას. მიუხედავად იმისა, რომ ეს სრულიად ნებაყოფლობითი იყო, ბებოსთვის არასდროს არაფერი მითხოვია. ასეთი რამ აზრდადაც არ მომსვლია.
დედა არც ეკას მიმართ განიცდიდა ამაღლებულ გრძნობებს. მის მშობლებს კარგად იცნობდა, მაგრამ მათთან ნაკლებად ჰქონდა ურთიერთობა. თუმცა, ეს სხვა ამბავია. უმჯობესია, იმის შესახებ გიამბოთ, რომ “მამიკომ“ დედაჩემი ჯერ კიდევ მაშინ მიატოვა, როდესაც მე პატარა ვიყავი. ის მეზობელ სოფელში ცხოვრობდა. რამდენიმეჯერ თვალი მოვკარი კიდეც. მე თვითონ ვერასდროს ვიცნობდი, მაგრამ მეზობლებმა მიამბეს.
როდესაც ბებიაჩემი ავად გახდა, უფრო ხშირად დავიწყე მასთან სიარული, დიდხანს ვისხედით და უბრალოდ ვსაუბრობდით. ის თავის ახალგაზრდობას იხსენებდა, მეგობრებზე და დედაზე საუბრობდა. თუმცა იყო რაღაც თემები, რომლებსაც, როგორც ჩანს, ის თავს არიდებდა. ვგრძნობდი, რომ ბებო თავის შეკავებას ცდილობდა, მაგრამ ეს მას ტანჯავდა. მითუმეტეს, როდესაც ეკაც ჩვენთან ერთად იყო.
ბოლოს კი, გარდაცვალებამდე ცოტა ხნით ადრე, მე და ბებოს გულწრფელი საუბარი გვქონდა. ის ცრემლების გარეშე ტიროდა, მაგრამ საკუთარ თავს სძლია და ოჯახური საიდუმლო გამიმხილა. აღმოჩნდა, რომ მამაჩემი თურმე დედაჩემის პირველი სიყვარულია. ჩემს დას და ჩემს ძმას სხვა მამა ჰყავთ. დედამ გადაწყვიტა, რომ არ იყო საჭირო საქმეების გართულება და ჯობდა, რომ ეს ფაქტი წარსულში დაეტოვებინა. თუმცა, იგრძნობოდა, რომ მისთვის საყვარელი შვილი არ ვიყავი.
ბებიასთან გამოსამშვიდობებლად ნახევარი სოფელი მოვიდა. ვიცოდი, რომ ბევრს უყვარდა, მაგრამ ამდენს თუ უყვარდა ვერ ვიფიქრებდი. ახალგაზრდობაში მას კარგი სამთავრობო პოსტი ეკავა, ამიტომ თითქმის ყველა იცნობდა. მაგრამ პატივს თუ სცემდნენ… ხომ იცით, როგორ ექცევიან ადამიანები ყოფილ მმართველებს. მაგრამ ბებო ნამდვილად უყვარდათ. მე კი, ალბათ ყველაზე მეტად მიყვარდა.
ჩემი ოჯახი, ასე ვთქვათ, რაიმე თბილი გრძნობებით არ გამოირჩევა. მაგალითად, ჩემმა მამინაცვალმა გამარჯობაც კი არ მითხრა. დედაჩემს კი ცრემლი არ ჩამოუგდია. მომეჩვენა, რომ ყველა დიდი ხანია ელოდა ბებოს ჩვენგან წასვლას, ამიტომ განსაკუთრებული ემოციები არავის გამოუხატავს. რაც, სინამდვილეში, უცნაური იყო, იმის გათვალისწინებით, რომ ქალები, რომლებსაც არ ვიცნობდი, დაკრძალვაზე ხმამაღლა ტიროდნენ.
ემოციები მოგვიანებით გამოვლინდა, როცა გარდაცვლილის ანდერძი წაიკითხეს. აღმოჩნდა, რომ თავისი ბინა ბებომ მე და ეკას გვიანდერძა. მისი ბოლო სურვილი კი ის იყო, რომ ჩვენ ყველას მეგობრულად გვეცხოვრა და არ დაგვევიწყებინა, რომ, რაც არ უნდა იყოს, ჩვენ ყველა ერთი ოჯახი ვართ. დიახ, აი, მაშინ კი დავინახე, რა არის ემოციები.
დედამ განზე გამიყვანა და დიდხანს მსაყვედურობდა, რომ მე გავბედე ასაკოვანი ქალის დაყოლიება, რომელმაც არასწორი გადაწყვეტილება მიიღო. ამბობდა, რომ მემკვიდრეობაზე უარი უნდა თქვა და ყველაფერი სწრაფად მისთვის გადამეფორმებინა. მან უცხოების თანდასწრებით ხმასაც კი აუმაღლა. ჩემი ძმა და და ჩუმად მჭამდნენ გამოხედვით. არც კი ვიცი, ჩემს მიმართ, რა პრეტენზიები ჰქონდათ.
ყოფილი მამა მოვიდა და მომესალმა. ის ჩემთან დალაპარაკებას ცდილობდა და მეკითხებოდა, რას ვუზამდი შეძენილ ქონებას, გაყიდვას ხომ არ ვაპირებდი. მე საუბრის გაგრძელება არ მსურდა. აშკარა იყო, ჩემს ახლობლებს სურდათ, რომ ბინა მათთვის დამეთმო. სხვათა შორის, მე წინააღმდეგი არ ვიყავი.
ეკამ გადამაფიქრებინა. მან გონივრულად აღნიშნა, რომ მე არაფერი არ უნდა გამეკეთებინა. ბებია ამას არ მოისურვებდა. რაც მას ნამდვილად სურდა, ეს იყო ის, რომ ჩვენ ერთად გვეცხოვრა მის ბინაში, როგორც ცოლ-ქმარს. რაღაცნაირად მერკანტილურია, არა? თუმცა, ზოგადად მე მას ვეთანხმებოდი. ზრდასრული უნდა გავმხდარიყავი. ეს კი ნიშნავს, რომ სასტიკიც. ისეთი, როგორიც დედაჩემი და ჩემი მამინაცვალი. მამაჩემს ალბათ ვერასდროს ვნახავ.
ეკა ახლა ჩემი ცოლია, მე კი მისი ბედნიერი ქმარი. საცხოვრებლად ბებოს სახლში გადავედით, მთელი ჩვენი ნივთებითა და ქონებით. ორივე ვმუშაობთ და შვილის გაჩენაზე ვფიქრობთ. ჩემს სიდედრთან ვურთიერთობ, ის სასიამოვნო ქალი აღმოჩნდა და არა ისეთი, როგორც დედაჩემი ახასიათებდა. დედაჩემს იშვიათად ვხვდები, ძირითადად შემთხვევით. მაგრამ, თუ ეს ასეთი საფასურია მშვიდობიანი და ჰარმონიული ცხოვრებისთვის, მზად ვარ გადავიხადო. მე უფროსი შვილი ვარ, ზრდასრული ადამიანივით უნდა ვიქცეოდე და პასუხისმგებლობის გრძნობა უნდა გამაჩნდეს.
