ზრდასრულ ადამიანთა ცხოვრებაში ხშირად ხდება ისეთი სიტუაციები, რომლებიც არც ისე მარტივია, როგორც ჩვენ გვსურს, რომ იყოს. სულელური ინტრიგები, სერიოზული რომანები, უბრალოდ ღალატი, ცარიელ ადგილზე არ ხდება. თუმცა, ადრე თუ გვიან, მაინც ხდება საჭირო ამ ყველაფერზე პასუხის გაცემა. მაგალითად, როგორ გადავურჩინოთ ოჯახი ქმარს, რომელიც ერთხელ შეცდა, მაგრამ შემდეგ ყველაფერი გააცნობიერა?
გარდა ამისა, ორი ადამიანის ურთიერთობაში გაჩენილმა ბზარმა შეიძლება მათი საყვარელი ადამიანებიც დააზარალოს. ეს ლოგიკურია, რადგან ადამიანები სოციალური არსებები არიან. ჩვენ გვყავს მეგობრები, ნაცნობები, ნათესავები და მათ არ მოსწონთ, როცა მსგავსი სიტუაციები ხდება. ამის გამო ნერვიულობენ, მოწყენილნი არიან და ცდილობენ დახმარებას. მაგრამ როგორ დაეხმარებიან, თუ ასეთი პირად საკითხებზე საჯაროდ საუბარი არ შეიძლება?
ხომ იცით, რას ამბობენ ხოლმე დედამთილზე? რომ ასეთია, ისეთია და ხშირად სძულს რძალი. უბრალოდ ასე მოხდა. თუმცა მე სულ სხვა აზრის ვარ. ჩემი რძალი, ეკა, მშვენიერი გოგოა და ჩემი გიორგისთვის უბრალოდ უკეთესს ვერ ვიპოვნიდი. მთელი გულით მიყვარს და მას საკუთარი შვილივით ვექცევი.
ჩვენ ხშირად ვურთიერთობთ, საყიდლებზე ერთად დავდივართ. ის თავის ოჯახზე მიყვება, საკუთარ აზრებსა და მისწრაფებებს მიზიარებს. გარდა ამისა, მასაც ჩემსავით სურს, რომ მათ სამი ან მეტი შვილი ჰყავდეთ. ასე რომ, ნამდვილად ვერ ნახავთ რაიმე მიკერძოებას ჩემი მხრიდან. მე მისით ძალიან კმაყოფილი ვარ.
მე ჩემი შვილითაც კმაყოფილი ვარ, ყოველ შემთხვევაში, ამ ბოლო პერიოდამდე ასე იყო. ის მომავალი ექიმია, ამჟამად სტაჟირებას გადის. მე და ჩემი მეუღლე ვცდილობდით მისთვის კარგი აღზრდა და განათლება მიგვეცა. მისთვის ყველაფერს ვაკეთებდით, რაც შეგვეძლო. მაგრამ გასაგებია, რომ ყველაზე საუკეთესო მშობლებიც კი ვერ შეძლებენ პიროვნების სრულად ჩამოყალიბებას. სამწუხაროდ.
ცოტა ხნის წინ ცენტრიდან სახლში ვბრუნდებოდი. პენსიასთან დაკავშირებით მქონდა გარკვეული პრობლემები, მაგრამ ამას მნიშვნელობა არ აქვს. როგორც ამბობენ, ამ საქმეს არ ეხება. ადგილობრივ სკვერთან გავლისას, გიორგი შევნიშნე, რაც მაშინვე უცნაურად მომეჩვენა: რას აკეთებს აქ ხუთშაბათს, შუა დღეს. ავტობუსის გაჩერებაზე ჩამოვედი და მხოლოდ მაშინ დავინახე, რომ ის მარტო არ იყო.
მასთან ერთად იყო ლამაზი გოგონა, რომელიც იცინოდა და ხელში ყვავილების პატარა თაიგული ეჭირა. მისი სახე მეცნო და სწორედ ამიტომ მივაქციე ყურადღება. ცოტა ხანს კიდევ ვუთვალთვალე და მივხვდი, რომ ეს აშკარად არ იყო მეგობრული შეხვედრა. ჩემი შვილი შეყვარებული ბიჭივით იქცეოდა, სულ იღიმებოდა და ეხუტებოდა მას. ჩემთვის ეს შოკი იყო.
სცენები არ მომიწყვია, იმ ასაკში აღარ ვარ. ამიტომ გადავწყვიტე, რომ ისევ ავტობუსით დავბრუნებულიყავი სახლში. იმ დღეს ძალიან ვწუხდი ეკას გამო და ძალიან იმედგაცრუებული ვიყავი საკუთარი შვილის გამო. მე მესმის, რომ ადამიანები შორს არიან წმინდანებისაგან, მაგრამ ეს იმ მომენტში არავითარ შვებას არ მგვრიდა. საზიზღარი გრძნობაა, მეგობრებო.
სერიოზული საუბარი
შაბათს, გიორგის წინასწარ შევუთანხმდი და ერთმანეთს ჩემს ბინაში შევხვდით. მაშინვე მოვუყევი, რაც ვნახე. საკმაოდ ხმამაღალი საუბარი გამოგვივიდა. რამდენი წლისაც არ უნდა იყოს ჩემი შვილი, მას უნდა ესმოდეს, რომ ასე მოქცევა არ შეიძლება.
მას თავის მართლება არ დაუწყია. მაშინვე აღიარა საკუთარი დანაშაული და მიამბო, რაც მოხდა. თურმე ის გოგო, მისი უდიდებულესობა, გიორგის პირველი სიყვარული იყო – ანა. ამიტომაც მივხვდი, რომ სადღაც მყავდა ნანახი. ამ გოგონას უამრავი მოგონება უკავშირდებოდა, რომელთა უმეტესობა, რა თქმა უნდა, ნეგატიურია.
მათ ურთიერთობა სკოლაში დაიწყეს. ანა ჩემს შვილს ისე ატრიალებდა, როგორც უნდოდა. ხომ იცით, რამდენად სუსტი ნებისყოფის მქონენი არიან ეს ახალგაზრდები, როდესაც საქმე პირველ ურთიერთობებს ეხება. ის ყველგან მხოლოდ მასთან ერთად დადიოდა. დაივიწყა მეგობრებიც და მშობლებიც. სწავლაც არ უნდოდა. მხოლოდ ის უნდოდა, რომ ანა ყოფილიყო მის გვერდით 24 საათის განმავლობაში.
ის კი სხვებთან ერთად სეირნობდა და კლუბებში სხვებთან ერთად დადიოდა. გიორგის საჩუქრებს სთხოვდა. სად უნდა ეშოვნა მისი ასაკის ბიჭს ფული? მოკლედ, მტაცებელი იყო. ერთმანეთს საბოლოოდ რომ დაშორდნენ, ჩემი შვილი ოთახში ჩაიკეტა და რამდენიმე დღის მანძილზე არ გამოდიოდა. მაგრამ ახლა, როცა ის უკვე სტაჟიორია და ნორმალური მომავლის იმედი გაუჩნდა, ის ისევ გამოჩნდა ჰორიზონტზე.
ჩემი შვილი დამპირდა, რომ ეს იყო პირველი და უკანასკნელი შემთხვევა. ჩემი თანდასწრებით წაშალა მისი ტელეფონი და სოციალური ქსელის ანგარიში. აშკარად ჩანდა, რომ ის გულწრფელი იყო. გასაგებია, რომ პირადად მე მისი სინანული არ მჭირდება. მე ხომ დედამისი ვარ და არა მისი ცოლი. უბრალოდ ვუთხარი, რომ ის საშინლად მოიქცა და მე ძალიან უკმაყოფილო ვარ მისით. მაგრამ ცხოვრება გრძელდება და ჩვენ წინ უნდა ვიაროთ. ამის შემდეგ ის წავიდა.
ახლა კი – მე შიდა ეთიკური პრობლემა გამიჩნდა. როგორ მოვექცე ეკას? ამ ბავშვს ჩემი სჯერა და არ მინდა მისი მოტყუება. ჩემი თაობის ადამიანებისთვის, რაიმეს ბოლომდე არ თქმაც კი – ტყუილია. მეტიც, უნდა მოვატყუო არა ვინმე სხვა, არამედ ნათესავი. მაგრამ, მე სხვანაირად ვარ აღზრდილი.
მეორეს მხრივ, მესმის, რომ, პირველ რიგში, ჩემი სიმართლე ეკას და გიორგის ქორწინებას მიაყენებს ზიანს. ამის დაშვება კი – კატეგორიულად არ შეიძლება. შეცდა, ვის არ მოსვლია? ხომ შეიძლება, რომ ეს მისი პირველი და უკანასკნელი შემთხვევაა? უფრო მეტიც, ეს ხომ მისი პირველი სიყვარული იყო.
