ასაკის მატებასთან ერთად, ადამიანებს შეიძლება სხვადასხვა ხასიათის პრობლემები გაუჩნდეთ, ამიტომ ბებიაზე ზრუნვა ყოველთვის კეთილშობილური საქმეა. მოხუცი ადამიანი, განსაკუთრებით ის, ვინც მარტო ცხოვრობს, განსაკუთრებულ მოვლას საჭიროებს. მე არ ვგულისხმობ რაიმე სპეციალურ საკვებს ან რაიმე მსგავსს, უბრალოდ იმას, რომ ის ყოველთვის მარტო არ იყოს და საუბრის შესაძლებლობა ჰქონდეს.
სამწუხაროდ, ყველა ბებია-ბაბუას არ აქვს ნათესავებთან ხშირი ურთიერთობის შესაძლებლობა. ზოგი მათგან ძალიან შორს ცხოვრობს. ზოგს უბრალოდ არ აქვს დრო ან სურვილი, ეწვიოს მოხუცს. მაგრამ, საბედნიეროდ, ყველა ადამიანი ასეთი არ არის. ბევრი სიამოვნებით მიდის მოხუცებთან და ამით მათ ცხოვრებას ფერებს მატებს.
ბებიაზე ზრუნვა
მოგესალმებით ყველას. მე ლიზა მქვია, ვარ 33 წლის. დაოჯახებული ვარ და მყავს მცირეწლოვანი ვაჟი. ზოგადად, ახალგაზრდა ოჯახი ვართ. ჩემი ქმარი მცხობლად მუშაობს, მე პატარასთან ერთად ვარ სახლში. ხანდახან სახლიდან ვმუშაობ, როცა ამის შესაძლებლობა მაქვს. მაგრამ არაფერი განსაკუთრებული: მცირედ თანხას გამოვიმუშავებ ჩემი ქალიშვილის წვენისთვის ან საკუთარი თავისთვის რაიმე წვრილმანის საყიდლად. პრინციპში, ჩემი ქმარი გვარჩენს, მაგრამ ყოველთვის რაღაც უფრო მეტი გინდა. ერთგვარი განვითარება.
მყავს უმცროსი ძმა. ის 29 წლისაა, უცოლოა და დღემდე მშობლებთან ცხოვრობს. დედ და მამა მას არაფერს აკლებენ და ამას შურით არ ვამბობ.
მაგალითად, როცა პატარა ვიყავი და ჩვენს ოჯახს ფული ძალიან უჭირდა, მშობლებმა ერთი წლით ბებიასთან დამტოვეს. ჩემთვის არაფერი უკითხავთ, თითქოს ასე იყო საჭირო. მე, ქალაქელმა გოგომ, ვისწავლე ძროხის წველა, პირუტყვის სადგომის დასუფთავება. ბებიაჩემი სოფლელი ადამიანია და შვილიშვილს დიდად არ ელოლიავებოდა.
სამაგიეროდ, გიორგის, ჩემს ძმას, ბედნიერი ბავშვობა ჰქონდა. მას ჩემი მშობლები თავს ევლებოდნენ და ასევე მეც უნდა დავხმარებოდი მას, როგორც უფროსი და. სწავლაშიც და სახლის საქმეებშიც. თუ რამე ცუდი მოხდებოდა, ყველაფერი მე მბრალდებოდა. ბევრი გამიგებს, ამაში დარწმუნებული ვარ.
რამდენიმე წლის წინ, ბებიაჩემი საცხოვრებლად ქალაქში გადმოვიდა. უნდა ითქვას, რომ ამ ნაბიჯმა მას ჯანმრთელობა შეურყია. ცხოვრების სრულიად განსხვავებული რიტმი, ხმაური, დაბინძურებული ჰაერი, პატარა ბინა და კიდევ ბევრი რამ, რასაც მე თვითონაც ვერ ვამჩნევ. ბებია არ იყო მიჩვეული წუწუნს და მშობლები დიდ ყურადღებას არ აქცევდნენ მის ცხოვრებას. უბრალოდ ხანდახან მიდიოდნენ მასთან პროდუქტებით, მეტი არაფერი.
მე კი ბებიაჩემი ბავშვობიდან მახსოვს და ვიცი, რაც არ უნდა მოხდეს, ის ყოველთვის იტყვის, რომ ყველაფერი კარგადაა. ამიტომ მე თვითონ დავიწყე მასთან სიარული. თავიდან საჭმელიც მიმქონდა, მაგრამ შემდეგ ვნახე, რომ მას მშობლების მიერ მიტანილი საკვებიც ჰყოფნიდა: უცნაური იყო გაფუჭებულის გადაყრა და მათი ადგილის ახალი პროდუქტებით შევსება, რომლებიც ასევე გაფუჭდებოდა ერთი კვირის შემდეგ.
გადავწყვიტე, რომ ბებიასთან ერთად მესეირნა ხოლმე. მას ქალაქს ვაჩვენებდი, სხვადასხვა არქიტექტურულ ნაგებობებს, სკვერებს და ა.შ. მოკლედ, ცხოვრებას ვულამაზებდი. ამ დროს ვსაუბრობდით კიდეც, ის თავის ახალგაზრდობაზე და დედაჩემის ბავშვობაზე მიყვებოდა. სოფლის ცხოვრებისა და ქალაქისგან განსხვავების შესახებ. ერთი სიტყვით, ამ წუთებში არც მე და არც ის მოწყენილები არ ვიყავით. სასიამოვნო იყო ბებიაზე ზრუნვა და მიხაროდა, როდესაც მას გახარებულს ვხედავდი.
ერთ-ერთი ასეთი გასეირნებისას, ამბიციებმა და სამართლიანობის გრძნობამ მაჯობა. ჩემს ბავშვობაზე ვისაუბრეთ, კარგი დღეები გავიხსენეთ და არც ისე კარგიც. შემდეგ კი ჩემი ძმა გამახსენდა. ბებიას ვუთხარი, რომ მისი ბავშვობა ნათელი და მხიარული იყო და მე ვფიქრობ, რომ ეს დღემდე ასე გრძელდება. ის უკვე ზრდასრულია და დღემდე მშობლებთან ერთად ცხოვრობს.
ბებიას მაშინ არაფერი უთქვამს და თემაც კი შეცვალა. ეს გულზე მომხვდა და გადავწყვიტე, რომ ეს თემა განმევრცო. ვკითხე, იქნებ წინააღმდეგი არ იყო, რომ ბინა ჩემზე გადმოეფორმებინა. მე ხომ მის შვილთაშვილს ვზრდი, ქირით ვცხოვრობ და ქირა ძალიან ძვირი მიჯდება. თავადაც ხომ ხედავს, რომ ასეთ პირობებში ოჯახი თავს კარგად ვერ გრძნობს. და სხვა არგუმენტები მოვუყვანე, რომლებიც დღემდე აქტუალურად მეჩვენება.
მისი რეაქცია მოულოდნელი იყო. გაჩერდა და ისე შემომხედა, თითქოს პირველად მხედავდა. შემდეგ კი ჩუმად თქვა, რომ ბინა მისგან თავის ქალიშვილზე უნდა გადასულიყო. ის ყოველთვის ასე გეგმავდა. ანუ დედაჩემზე, რომელიც ბებიასთან მხოლოდ იმისთვის მიდიოდა, რომ სურსათი დაეტოვებინა და რაც შეიძლება მალე წასულიყო. დედაჩემისთვის, რომელიც ამ ბინას ჩემს ძმას მისცემს, თუნდაც მე და ჩემმა შვილმა ნაგავსაყრელზე ვიცხოვროთ.
ამ სიტყვების შემდეგ ბებია მიბრუნდა და უფრო სწრაფად წავიდა. მთელი გზა მის სახლამდე სიტყვა არ გვითქვამს. თავს საშინლად ვგრძნობდი, მაგრამ არ ვიცოდი რატომ. მეგონა, რომ ახლა შემობრუნდებოდა და დამარტყამდა… მაგრამ ყველაფერი ისე იყო, როგორც ადრე. უბრალოდ ისე მივდიოდით, როგორც ბებია და შვილიშვილი.
ამ მომენტისთვის სიტუაცია ასეთია: ჩვენ იშვიათად ვსეირნობთ ერთად, თუმცა ხანდახან ვაგრძელებთ ჩვენს ტრადიციას. თავს ისე მხიარულად აღარ ვგრძნობთ. რამდენჯერმე ვცადე ისევ წამომეწყო საუბარი იმ თემაზე, რომელიც მაწუხებდა, მაგრამ ბებია ყოველთვის მაჩერებდა და თან ჩანდა, რომ ძალიან უკმაყოფილო იყო. ასე რომ, ამ საქმეს შევეშვი.
მომწონს, როდესაც ბებიაზე ვზრუნავ, მაგრამ ახლა ყველაფერი ისეთი რთულია… იქნებ უბრალოდ შეწყვიტო მასთან სეირნობა, რადგან ყველაფერს ვართულებ და საკუთარ ოჯახზე ვიზრუნო? თუ, პირიქით, უფრო აქტიურად ვიმოქმედო? რადგან, რამე თუ მოხდება, მეორე დღეს ჩემი ძმა ცალკე იცხოვრებს საკუთარ საცხოვრებელში, ჩვენ კი გავაგრძელებთ ბინის მეპატრონეებისათვის თანხის გადახდას ოთხი კედლისთვის, რომელიც ჩვენ არ გვეკუთვნის.
