ყველა სოციალურ და ფინანსურ საკითხს თუ იქით გადავდებთ, მაშინ ხანდაზმული ადამიანების პრობლემები ხშირად მათშივე იმალება. დიახ, რაოდენ სასტიკადაც არ უნდა ჟღერდეს, ასაკთან ერთად, შეიძლება მოვიდეს, როგორც სიბრძნე, ასევე არაშორსმჭვრეტელობაც. ასევე იცვლება ადამიანის ხასიათიც. პენსიონერები მართლაც საკმაოდ ხშირად იქცევიან ხოლმე წუწუნა ადამიანებად, რომლებსაც მხოლოდ რაიმე მიზეზი სჭირდებათ ჩხუბის ასატეხად, მაგალითად, საზოგადოებრივ ტრანსპორტში.
ეს სიტყვები ჩვენ არ გვეკუთვნის, მაგრამ ასე თვლის, ჩვენი ერთ-ერთი მკითხველი, რომელიც საკუთარ დედასთან ნორმალური თანაცხოვრების პრობლემის წინაშე დგას. ქალები ვერანაირად ვერ მივიდნენ საერთო მნიშვნელთან, რაც იმას ნიშნავს, რომ ისინი მუდმივად კონფლიქტურ მდგომარეობაში არიან. როგორ მიიყვანა ცხოვრებამ ისინი აქამდე? ახლა ამ ყველაფერს ის თავად მოგვიყვება.
ხანდაზმული ადამიანების პრობლემები
გამარჯობა, მინდა გაგიზიაროთ ჩემი პრობლემა. საქმე ისაა, რომ დედაჩემს არ სურს ჩვენი ოჯახის დახმარება, თუმცა ძნელი წარმოსადგენია უფრო შესაფერისი სიტუაცია, როდესაც ეს შეიძლება გაკეთდეს. ის არის მოხუცი ქალი, რომელმაც ბევრი იცხოვრა და ბევრი უნახავს. თითქოს და, სხვა კიდევ რა გინდა? მაგრამ არა, ამბიციები აქაც თავს იჩენს.
მე ვარ 47 წლის, ზოდიაქოს ნიშნით ქალწული, განქორწინებული. ნანა, ჩემი ქალიშვილი, სწავლობს, მე ვმუშაობ. თითქოს, არაფერი განსაკუთრებული, მაგრამ რაც დრო გადის, ყველაფერი ნელ-ნელა იცვლება. ასე დაგვეწყო მე და ჩემს ქალიშვილს მძიმე დღეები. მე მას ვეღარაფერს ვუბრძანებდი, რადგან ის უკვე სრულწლოვანი იყო. ის კი თავისთან ვეღარ ეპატიჟებოდა თავის მეგობრებს, ბავშვები აღარ იყვნენ, თავად გესმით…
ჩვენ ყველაფერი განვიხილეთ და მივედით დასკვნამდე, რომ ეს საკითხი უნდა მოგვარებულიყო. მე არ მინდა ჩემს ერთადერთ შვილთან ჩხუბი და არც მას მოსწონს ეს. მაგრამ ცხოვრების პირობები და რუტინა თავისას აკეთებს. ეს ძალიან კარგად ავითვისე მას შემდეგ, რაც გავთხოვდი. დამიჯერეთ, ბინის მოკრძალებული ფართი აუცილებლად გაგრძნობინებთ თავს უბედურად, როგორც არ უნდა უარყოთ. ზოოპარკის ცხოველებსაც კი აქვთ პირადი სივრცის საკუთარი სტანდარტები.
გულწრფელი საუბრისას ნანამ მითხრა, რომ ჰყავს შეყვარებული, გიორგი, რომელსაც მსგავსი პრობლემები აქვს. იმ კუთხით, რომ თვითონაც ჯერ მშობლებთან ერთად ცხოვრობს. ბიჭი მუშაობს და მას შეუძლია ბინის დაქირავება, სადაც ორივე ბედნიერად იცხოვრებენ. თუმცა მათ მოუწევთ დაზოგვა საჭმელზე და სხვა ყველაფერზე, რადგან ჩემი შვილი ჯერ სტუდენტია.
მე დადებითად მივიღე მისი მისწრაფებები. ისინი ხომ ახლა იწყებენ ზრდასრულ ცხოვრებას. ეს ისეთი შთამაგონებელი პერიოდია. გიორგი ნამდვილად კარგი ბიჭია, თუ ის მზად არის, რომ თავისი ხელფასი ბინის ქირაში გადაიხადოს. მიმაჩნია, რომ ეს საამაყო მისწრაფებაა. ბოლოს და ბოლოს, ინტერნეტთან წვდომა მაქვს და ვიცი, რას აკეთებენ ახლა ახალგაზრდები. ზოგჯერ ისეთი ისტორიები მხვდება, რომ უბრალოდ არ ვიცი.
მოხუცი დედა
სწორედ მაშინ გადავწყვიტე, რომ დრო იყო დედაჩემისთვის მიმემართა. ის არის პენსიონერი, ხანდაზმული ადამიანი. მას დღითიდღე უფრო და უფრო მეტი ყურადღება სჭირდება. გამოდის, რომ დროული იქნებოდა თუ მასთან საცხოვრებლად გადავიდოდი. ერთად დროს უფრო მხიარულად გავატარებდით. მარტოც არ იქნებოდა, როგორც მოხუცების უმეტესობა. ნუთუ ეს კარგი არ არის?
მაგრამ ის სხვაგვარად ფიქრობდა. ჩემი ყველა არგუმენტის მოსმენის შემდეგ, მან უარი მითხრა. ის ქვრივია და 20 წელია არ გათხოვილა. რამდენიმე წლის წინ მისი ასაკის მამაკაცი გაიცნო. ის ძალიან მოსწონს, სულ იმაზე ლაპარაკობს, თუ როგორი კარგი ადამიანია, ყველაფერი ეხერხება და როგორ უყვარს თავისი შვილიშვილი. მე კი მას მოხუც თაღლითად და მატყუარად ვთვლი.
მას დედასთან ერთად ცხოვრება არ სურს. თვეში რამდენჯერმე მოდის და მერე მიდის. ამბობს, რომ შვილიშვილის გარეშე დიდხანს ვერ ძლებს, ქალიშვილს კი სწყინს, როდესაც ის სახლიდან მიდის. ასე რომ, ერთგვარი სკოლის მოსწავლეების რომანი აქვთ. და ეს იმ ფონზე, როდესაც ჩემმა ქალიშვილმა გაიცნო ბიჭი, რომელიც, პირიქით, მზად არის ოჯახური ცხოვრებისთვის.
თუ დედაჩემი პრინციპზე დგას, მეც ასე მოვიქცევი. ის ერთ-ერთია იმ ადამიანთაგანია, ვისაც შეუძლია, რომ ყველას განწყობა გაუფუჭოს. საკუთარი თავისთვის რაღაცის დასამტკიცებლად ან უბრალოდ გასართობად, არ ვიცი. ავტობუსში ის სკოლის მოსწავლეს დაადგება თავზე ისე, რომ მან თავისი ადგილი დაუთმოს, თუმცა ირგვლივ ბევრი ცარიელი ადგილია. ან აფთიაქში, ნებისმიერი მიზეზით გადაეკიდება ფარმაცევტს. უბრალოდ სიბოროტის გამო.
ასე რომ, გენეტიკურად მეც ვარ მიდრეკილი ასეთი ქცევის მიმართ, მაგრამ თავის შეკავება შემიძლია, მამაჩემის წყალობით. მაგრამ თუ თავის დაცვა მჭირდება… მიწევს, რომ ვიმოქმედო. ასეც მოვიქეცი. დედაჩემი ხომ იმ ბინაში ცხოვრობს, რომელშიც მეც ვარ დარეგისტრირებული. ასე რომ, მე შემიძლია ყველაფრის გაკეთება, რასაც საჭიროდ ჩავთვლი. მაგალითად, საცხოვრებლად იქ გადასვლა.
სწორედ ასე მოვიქეცი. თანაც, მინდა გითხრათ, საკმაოდ სწრაფად. ცოტა რამ მაქვს, მეტ წილად სამსახურში ვარ ან უბრალოდ მძინავს. ბევრი საჭმელი წამოვიღე, მაცივარი გავავსე. დივანი არის, კარადაში ბევრი ადგილია. კიდევ რა სჭირდება ჩემი ასაკის ქალს?
ახლა დედაჩემი არ მელაპარაკება და მესმის რატომაც. მაგრამ მე ხომ ჩვენს ურთიერთობას მისი შვილიშვილის მომავლისთვის ვწირავ. ნუთუ ეს ასე რთულია? ჩვენ ხომ ყველა შვილებისა და შვილიშვილებისთვის ვცხოვრობთ, მათი განვითარებისა და გამრავლებისთვის. თანაც, დამიჯერეთ, დიდად არ ვუშლი ხელს მის ცხოვრებას. სახლში მოვდივარ, შეიძლება ითქვას, მხოლოდ ღამის გასათევად. მეც ადამიანი ვარ და არა მონსტრი.
სხვათა შორის, “ყველაფრის ოსტატი” და საყვარელი ბაბუა აღარ მოდის. მან თქვა, რომ ბევრი საქმე აქვს და დრო არ აქვს, რომ დედასთან მოვიდეს. წარმოიდგინეთ, როგორი დაკავებულები არიან ახლა პენსიონერები, რომ საკმაოდ ხანგრძლივი ურთიერთობის შესანარჩუნებლადაც კი არ აქვთ დრო. სასწაულია.
არ ვიცი, როგორი ურთიერთობა გვექნება მე და დედაჩემს მომავალში, დრო გვიჩვენებს. ჯერჯერობით, დიახ, ყველაფერი ისე კარგად არ არის, როგორც შეიძლებოდა ყოფილიყო. მაგრამ მე მჯერა, რომ ყველაფერი კარგად იქნება. ბოლოს და ბოლოს, უცხოები ხომ არ ვართ.
