წლებთან ერთად არ ვახალგაზრდავდებით და ამიტომ ჯანმრთელობის პრობლემები ხშირად გვახსენებს თავს. ეს ეხება ყველას, განურჩევლად სქესისა. სიბერის ასაკი მამაკაცებისთვის შეიძლება დაახლოებით 60 წლის ასაკიდან დაიწყოს, თუმცა ეს ყველასთვის ინდივიდუალურია. მიუხედავად ამისა, წლები მაინც გაგრძნობინებენ თავს ამა თუ იმ გზით.
ვიღაც საკუთარ ჯანმრთელობაზე იწყებს ჩივილს და განსაკუთრებულ ყურადღებას და დამოკიდებულებას მოითხოვს. ზოგს ხასიათი ეცვლება. ადამიანები ხდებიან უფრო გაღიზიანებულები, ნერვიულები ან, პირიქით, მუდმივად ამაღლებულ განწყობაზე არიან. გარდა ამისა, ზოგიერთმა ექიმმა შენიშნა, რომ მამაკაცებისთვის სიბერე შეიძლება იყოს პერიოდი, როდესაც ისინი იწყებენ ფიქრს საკუთარ მემკვიდრეობაზე და კვალის დატოვებაზე სამყაროში მომავალი თაობებისთვის.
სიბერის ასაკი მამაკაცებისთვის
მას შემდეგ რაც ჩემმა ქმარმა ქალიშვილთან ერთად მიმატოვა, შინაგანად ბავშვის გულისთვის სიცოცხლისთვის განვეწყვე. ხარივით ვმუშაობდი. ვცდილობდი თითოეული გროში დამეზოგა მომავლისთვის, რომ ბავშვს არაფერი გასჭირვებოდა. ნაქირავებ ბინაში ვცხოვრობდი, უმაღლესი განათლების გარეშე, ისეთი სამსახურით, სადაც არანაირი პერსპექტივა არ იყო.
ამასობაში ჩემმა ყოფილმა ქმარმა ბინა გაყიდა და სხვა ქალაქში გადავიდა საცხოვრებლად. იქ ახალგაზრდა შეყვარებული ჰყავდა, რომელთანაც ურთიერთობის აწყობა გადაწყვიტა. საცოდავ გროშებს მიგზავნიდა ალიმენტის სახით. ალბათ მხოლოდ გასაღიზიანებლად. ბავშვს არც დაბადების დღეზე და არც დღესასწაულებზე არ ურეკავდა, არავითარი საჩუქარს არ უგზავნიდა.
დრო გავიდა, ჩემი ქალიშვილი გაიზარდა და საშუალო სკოლა დაამთავრა. მადლობა ღმერთს, მოვახერხე მისი ნორმალურ ადამიანად აღზრდა. მან ინსტიტუტში ჩააბარა. ამ დროს მოვიფიქრე, რომ სანამ ლიზი საერთო საცხოვრებელში ცხოვრობდა, შემეძლო სამუშაოდ საზღვარგარეთ წავსულიყავი. დრო ჯერ კიდევ მქონდა, ჯანმრთელობაც ხელს მიწყობდა, მინდოდა ჩვენი მომავლისთვის მემუშავა.
პირველ წელს შეგუება გამიჭირდა. მაშინებდა სხვა ენაზე მოლაპარაკე ხალხი, თავისი წესებითა და ჩვევებით. ვერ შევეჩვიე უცნობ ხმებს, კლიმატს და ადგილობრივ წეს-ჩვეულებებს. გარკვეული პერიოდის შემდეგ ინტერნეტში თანამემამულეთა ჯგუფი აღმოვაჩინე და მათი რჩევების ვუსმენდი. ზოგიერთ მათგანს პირადადაც კი შევხვდი.
მერე გამიადვილდა. ვისწავლე დასვენებისთვის დროის დაზოგვა. კარგად შევისწავლე ჩემი სამსახურის ყველა მომენტი, აღმოჩნდა, რომ რთული არაფერი იყო. შევისწავლე დღეები, როცა მეზობელ მაღაზიაში ყველაზე დიდი ფასდაკლებები იყო. შემდეგ კი სხვა სამსახურიც მოვნახე ნახევარ განაკვეთზე. ვერ ვიტყვი, რომ ადვილი იყო, მაგრამ სულ რაღაც 5 წელიწადში მოვახერხე ფულის შეგროვება ერთოთახიანი ბინისთვის.
სახლში დაბრუნება
ჩემი ქალიშვილის სწავლა დასასრულს უახლოვდებოდა და სახლში დაბრუნება გადავწყვიტე. მეგობრებს ჩემი გაშვება არ უნდოდათ: ამბობდნენ, რომ აუცილებლად დავბრუნდებოდი. მაშინ მათი არ მესმოდა, ეს რაში მჭირდებოდა? სხვებზე მუშაობა, რისთვის? რატომ ირჩევს ამდენი ხალხი საზღვარგარეთ დარჩენას? თითქოს იქ ჩასვლის მიზეზი ავიწყდებათ.
მშობლიურ ქალაქში დაბრუნების შემდეგ მე და ჩემი ქალიშვილი დიდხანს ვსაუბრობდით ცხოვრებაზე, სამსახურზე და იმ დროზე, როცა ერთად არ ვიყავით. მე ვისვენებდი, ჩემი ქალიშვილი სახლის საქმეებს აკეთებდა, ყველაფერი კარგად იყო.
მცირე ძებნის შემდეგ ბინა შევიძინეთ. ფული 2 ოთახისთვისაც გვეყო, თუმცა რემონტი არც ისე კარგი იყო. ამისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია, მთავარი ის იყო, რომ ბინა ვიყიდე. ჩვენი საკუთარი, ყოველგვარი სხვა პატრონების, ბინის ქირის და მოლაპარაკებების გარეშე. ჩვენი საკუთარი, პირადი ბუდე, სადაც შეგვეძლო მშვიდად გვეცხოვრა.
ექვსი თვის შემდეგ მივხვდი, რომ ჩემი, დედაჩემის და ზრდასრული ქალიშვილის კომფორტული ცხოვრებისთვის, ერთი ბინა საკმარისი არ იქნებოდა. კედლის მიღმა ტელეფონზე მისი ღამის საუბრები მესმოდა და ეს მაღიზიანებდა. მისი მეგობარი ბიჭი რამდენჯერმე დავინახე, სამზარეულოს ფანჯრიდან. ზოგადად, ცხადი იყო, რომ ასე დიდხანს ვერ გაგრძელდებოდა. რაღაც ძალა უკან მეწეოდა. წადი ცოტაც იმუშავე და კიდევ ერთი ბინა იყიდე.
თავიდან იქ ჩემი ქალიშვილი იცხოვრებს, კომფორტით და ჩემი მორალის გარეშე. მერე კი, ნორმალურ ბიჭს თუ შეხვდება, რომელიც თავის სახლში წაიყვანს, მე ნამდვილად არ ვიტყვი უარს პასიურ შემოსავალზე. ჩემი გამოცდილებითა და კავშირებით, რომლებიც ჯერ არ დამიკარგავს, ორიოდე წელი საკმარისი იქნება იმისათვის, რომ საჭირო თანხა შევაგროვო.
ჩემმა ქალიშვილმა მხარი დამიჭირა, ამიტომ ისევ იქ დავბრუნდი, საიდანაც ცოტა ხნის წინ სიამოვნებით წამოვედი. პირველი თვე ძალიან მარტივი მომეჩვენა, ისევ შევხვდი ჩემს იქ დარჩენილ გოგოებს, ისინი იცინოდნენ და ხუმრობით მეუბნებოდნენ, ვიცოდით, რომ ისევ დაბრუნდებოდიო. არც კი შევეკამათე.
მოულოდნელი ზარი
თუმცა… სამსახური სამსახურია და, მერწმუნეთ, ეს ნამდვილად არ არის კურორტი. ბევრი უნდა იშრომო, არ უნდა მიაქციო ყურადღება დაღლილობას, სხეულის ტკივილს და ძილის ნაკლებობას. თუმცა ამ ყველაფრის ატანა შესაძლებელია, თუ ნორმალურ განწყობაზე იქნები. უბრალოდ ვმუშაობდი, ჩემს ქალიშვილს ველაპარაკებოდი და ვფიქრობდი, რომ სულ უფრო ნაკლები დრო მრჩებოდა სრული ბედნიერებისთვის.
მაგრამ არ აეწყო. ერთ დღეს მეზობელმა დამირეკა. შესანიშნავი ქალია, ჩემზე 10 წლით უფროსი. დიდი სიამოვნების გარეშე შემატყობინა, რომ ჩვენს ბინაში ვიღაც მამაკაცი დასახლებულიყო. თურმე ის ჩემს ქალიშვილთან ერთად ცხოვრობს, ძალიან ცუდად გამოიყურება და მასზე 30 წლით უფროსია. ის ძალიან უცნაური პერსონაჟია და მე მის შესახებ აუცილებლად უნდა მცოდნოდა.
იცით, წამითაც არ შემპარვია ეჭვი, ვინ შეიძლებოდა ყოფილიყო. ჩემმა ქალიშვილმა თავი ნაგავსაყრელზე არ იპოვნა, რომ მასზე ბევრად უფროს მამაკაცთან ურთიერთობა დაეწყო. სხვა არჩევანი არ არსებობდა. ასეა, ასი პროცენტით, ჩემმა ყოფილმა ქმარმა ჩვენი ახალი ბინა იპოვა. დასვენების დღე ავიღე და ჩემს ქალიშვილს ისეთ დროს დავურეკე, რომ მისთვის დილა ყოფილიყო. ვიდეო ზარით დავუკავშირდი.
ასეც იყო. დაბერებული, წელში მოხრილი ჩემი ყოფილი ქმარი და მის მიერ მიტოვებული ქალიშვილის მამა, წარბებშეკრული მიყურებდა და სულელურად დუმდა. ლიზი ცდილობდა სიტუაციის გაკონტროლებას, მიღიმოდა და მთხოვდა, რომ სიმშვიდე შემენარჩუნებინა, “წვრილმანებზე” არ გავბრაზებულიყავი. მე ჩხუბისთვის ვიყავი განწყობილი. საათნახევრის განმავლობაში ვარჩევდით საქმეებს, სანამ ჩემი პლანშეტის ბატარეა არ დაჯდა და გაითიშა. შემდეგ ჯერზე, ჩემმა ქალიშვილმა უბრალოდ არ მიპასუხა.
მე ვიცნობ ჩემს ქალიშვილს. მართალია მთელი მისი სწავლის პერიოდში ერთმანეთი არ გვინახავს, მაგრამ მისი ხასიათი ჩემთვის ძალიან ნათელია. ბოლოს და ბოლოს, ამით მე მგავს. ახლა ის შეეცდება, რომ მამა სამსახურში მოაწყოს, ის ხომ მამამისია. ის კი აუცილებლად გადააგდებს. როგორ ავუხსნა ეს ლიზის? მის ახალგაზრდულ სიჯიუტეს არ შეუძლია საკუთარი შეცდომების აღიარება. მხოლოდ იმ შემთხვევაში აღიარებს, თუ თავად მიიღებს მწარე დარტყმას. მე კი ეს ძალიან არ მინდა.
როგორ მოვიქცე, ბილეთები ავიღო და სახლში დავბრუნდე? ამ შემთხვევაში, დამსაქმებლებთან ვიკამათებ, ფულს დავკარგავ და სავარაუდოდ ვეღარ მოვახერხებ აქ დაბრუნებას და ყველაფრის თავიდან დაწყებას. ან იქნებ უბრალოდ დავივიწყო, ყველაფერი ისე დავტოვო, როგორც არის, სახლში დაბრუნების შემდეგ კი გავაგდო ყოფილი ქმარი, მიუხედავად ლიზის პროტესტისა?
წარმოგიდგენიათ? თურმე ის დაბერდა და ძალიან ავად არის. მას მოვლა სჭირდება. დედამისს მოვლა არ სჭირდება? მთელი ამ დროის მანძილზე მე ვმუშაობდი ვირივით, რათა ორივეს ნორმალური ცხოვრება გვქონოდა. სად მიიღო მამამისმა წყლულები, საერთოდ არ მაინტერესებს. ვინ მისცა მას დაბრუნების უფლება? ჩემი ნება, რომ ყოფილიყო, როგორც ავადმყოფ ძაღლს, ისე მოვექცეოდი: ტყეში წავიყვანდი და რაც იქნებოდა, იქნებოდა. ახლა თავისუფალი ხარ და რაც გინდა ის აკეთე, ძვირფასო.
