რა შეიძლება შეშურდეთ სხვა ადამიანის? გარეგნობა, ახალგაზრდობა, ფული, პირადი ცხოვრება. გასაკვირი არ არის, რომ მდიდარი ადამიანები და კინოვარსკვლავები დაცვის გარეშე არც ერთ ნაბიჯს არ დგამენ. თუმცა, უბრალო ადამიანების სამყაროშიც კი ხშირად გვხვდება ეს მანკიერება. რა შეიძლება გამოიწვიოს მან? სამწუხაროდ, სიტუაციები განსხვავებულია.
ყოველდღიურ ცხოვრებაში შურს უბრალოდ მალავენ და ის სამზარეულოში საუბრებს არ სცილდება. მაგრამ ზოგიერთი ძალიან მონდომებული ადამიანი, რომელიც მზად არის იმოქმედოს, ინიციატივას საკუთარ ხელში იღებს. შემდეგ კი, რაც იქნება – იქნება. მათ შეუძლიათ ადამიანს ცხოვრება გაუფუჭონ, მოპარონ, ცილი დასწამონ ან რაიმე უარესი. ცხოვრება მართლაც ძალიან მრავალმხრივია, ამიტომ ყველაფრისთვის მზად უნდა იყოთ.
შურის გამოწვევა
თამარი 14 წლის მანძილზე ესპანეთში ცხოვრობდა და მუშაობდა. ის სახლში მხოლოდ რამდენჯერმე ჩამოვიდა, ისიც ორ-ორი კვირით. დასვენების დრო არ იყო, ფული საკუთარ თავას თავად არ გამოიმუშავებდა. მას ჰყავდა მეუღლე, პეტრე, და ორი შვილი: მიშიკო და ნათია. მიუხედავად იმისა, რომ ქმარი გულმოდგინედ მუშაობდა სახელოსნოში ოსტატად, მათი საერთო ოცნებისთვის ფულის შოვნა მხოლოდ საზღვარგარეთ იყო შესაძლებელი.
ქალი ძალიან ბევრს შრომობდა. მიუხედავად იმისა, რომ თავად ესპანელები საკმაოდ ზარმაცები არიან და ძალიან მკაცრად არ ითხოვდნენ, თამარს მაინც გაუჭირდა. ადგილობრივი კლიმატი მას საერთოდ არ უხდებოდა. თამარს ზამთარი და სუფთა ჰაერი უყვარდა. მუდმივი სიცხე მას მთელ ენერგიას აცლიდა. სანამ ჩვეულებრივი ესპანელი მშვიდად სვამდა გამაგრილებელ სასმელებს, ქალი ითმენდა და მუშაობას აგრძელებდა.
დროდადრო სახლში რეკავდა – იმის გასარკვევად, როგორ იყვნენ მისი ოჯახის წევრები. ჩვეულებრივ ქმარი პასუხობდა, რადგან ბავშვები, აშკარა იყო, რომ ამდენი ხნის განმავლობაში დედას თანდათან შორდებოდნენ. ისინი გაიზარდნენ და საკუთარი საქმეები ჰქონდათ. არა, რა თქმა უნდა, მათ თამარი არ დავიწყებიათ, მაგრამ უმეტესად სათქმელი არაფერი ჰქონდათ. ტელეფონზე უხერხული სიჩუმე და ბანალური პასუხები ამინდის შესახებ, ან გუშინდელი ვახშმის აღწერა.
პეტრე კი აქტიურად აგრძელებდა ცოლის წახალისებას, უზიარებდა მას უახლეს ამბებს და ოჯახს უძღვებოდა. თავიანთ ოროთახიან ბინაში რემონტი ჩაატარა – ისე, როგორც მათ სურდათ. მან მოაგვარა ყველა საკითხი მეზობლებთან, მმართველ კომპანიასთან, რომელიც დიდი ხნის განმავლობაში არ აძლევდა მას ბინის გადაკეთების უფლებას. მოკლედ, რაც შეეძლო, ყველაფერს აკეთებდა.
მეეუღლეების ოცნება
მეუღლეების ყველაზე დიდი ოცნება იყო საკუთარი კარგი და ლამაზი კერძო სახლი. იქ ბავშვებთან ერთად გადავიდოდნენ, ძველ ბინას კი გააქირავებდნენ და პასიური შემოსავალი ექნებოდათ. მომავალზე ნერვიულობა აღარ მოუწევდათ. ბავშვები გაიზრდებიან და თავად აირჩევენ, როგორ იცხოვრონ. თამარი კი, 54 წლის ასაკში, საბოლოოდ შეძლებს სახლში დასვენებას, სეირნობას, ტელევიზორის ყურებას და ყველაფრის გაკეთებას, რასაც თავად მოისურვებს.
ყოველ შემთხვევაში, გეგმა ასეთი იყო. ფულის დიდი ნაწილი მან უკვე გამოიმუშავა და ქმარს გაუგზავნა. სახლის ყიდვა სირთულეს არ წარმოადგენდა. კიდევ რამდენიმე თვე და შეძლებდა ესპანეთისა და მისი მარადიული სიცხის დატოვებას. დასასვენებლად, შესაძლოა, ცუდი არ არის, მაგრამ ცხოვრება და მუშაობა – არა, გმადლობთ. საკმარისია.
დაბრუნებამდე ერთი კვირით ადრე თამარმა და მისმა ქმარმა ისევ ისაუბრეს ახალ სახლზე. კარგი უბანი, საუკეთესო პროექტი, დიდი სივრცე. წესიერი მეზობლები. თითქოს ყველაფერი ისე იყო, რაზედაც ოცნებობდნენ და რისკენაც მიისწრაფოდნენ. მაგრამ ქმრის ხმაში დაძაბულობა იგრძნობოდა. რატომ, რა მოხდა, ჯანმრთელობის პრობლემები გაქვს, სამსახურში ხდება რამე, ბავშვები კარგად არიან?
პეტრე ყველაფერს უარყოფდა. ყველაფერი კარგადაა, მიშიკო და ნათიაც მშვენივრად გრძნობენ თავს. ალბათ ჩვეულებრივი შფოთვაა. ამდენი ხანია ერთმანეთი არ უნახავთ. ახლა კი ყველაფერი კარგად იქნება… ჩვეულებრივი შფოთვა შეხვედრის წინ.
თამარს აეროპორტში მთელი ოჯახი დახვდა. ქალს ეშინოდა, რომ ბავშვები მას უბრალოდ არ იცნობდნენ ან უცხოსავით მოექცეოდნენ. მაგრამ, საბედნიეროდ, მათ ძალიან გაუხარდათ დედის დაბრუნება და ეს გულწრფელი სიხარული იყო. ქმარი, სადღესასწაულოდ გამოწყობილი, ყვავილებით ხელში მოვიდა, არც უფიქრია, რომ აეროპორტში ეს უცნაური იქნებოდა. და მაინც თამარს ეს მოეწონა. კიდევ რამდენიმე საათი და სახლში იქნებიან.
მოულოდნელი ამბავი
პირველმა თვემ მშვენივრად ჩაიარა. თამარი ისვენებდა, დიდ დროს ატარებდა ოჯახთან ერთად. ზოგადად, ცხოვრებით ტკბებოდა. საერთოდ არ მონატრებია ესპანეთი და არ უგრძვნია ნოსტალგია ამ ლამაზი, მაგრამ ძალიან ცხელი ქვეყნის მიმართ. ქმარი მუშაობდა, ბავშვები სწავლით იყვნენ დაკავებულნი, მაგრამ საღამოობით ერთად იკრიბებოდნენ და ერთმანეთს თავიანთ ამბებს უყვებოდნენ.
ერთი თვის შემდეგ, შუადღისას, წინასწარი დარეკვისა და შეტყობინების გარეშე, თამარის უმცროსი და, მარინა, მოვიდა სტუმრად. მათ შორის განსაკუთრებული კავშირი არასდროს ყოფილა, ამიტომ ძალიან უცნაური იყო, რომ მან ასე მოსვლა გადაწყვიტა – თითქოს არაფერი მომხდარიყო. რას იზამდა, ყოველ შემთხვევაში შეეძლო, რომ ჩაით გამასპინძლებოდა. მარინამ მადლობა გადაუხადა და მაშინვე საქმეზე გადავიდა.
მან თამარს უთხრა, რომ უკვე რვა წელი ხდებოდა, რაც ის მის ქმართან ურთიერთობაში იმყოფებოდა. მარინასთვის იმასაც არ შეუშლია ხელი, რომ ის მისი სიძე იყო. მან თამარს უთხრა, რომ მათი გრძნობები ორმხრივია, მაგრამ პეტრე მაინც ვერ პოულობს გამბედაობას, რათა ყველაფერი აღიაროს. რა თქმა უნდა, ცუდია, რომ მათი ოჯახი დაზარალდება, მაგრამ ადამიანებმა საკუთარი თავისთვის უნდა იცხოვრონ და არა სხვებისთვის.
თამარი პირველი 10 წუთის მანძილზე ხმას ვერ იღებდა. ვერ იჯერებდა იმას, რაც მოისმინა. საკუთარი და და საყვარელი ქმარი. როგორ, რატომ? მარინამ ამ კითხვებს ძალიან მარტივად უპასუხა. ის მარტოხელა ქალია. ყოველ შემთხვევაში აქამდე ასე იყო. პეტრეს კი ქალის ყურადღება და სითბო აკლდა. გარდა ამისა, მისი თქმით, პეტრეს არავინ უძებნია, ეს ყველაფერი თავისთავად მოხდა.
მარინამ გულწრფელად აღიარა, რომ ყოველთვის შურდა იმის, თუ როგორ აეწყო მის დას ყველაფერი. ქმარი, შვილები, საკუთარი ბინა, კერძო სახლის პერსპექტივები. თუმცა, თამარს ბევრის დათმობა მოუწია ასეთი შედეგისთვის. მაგრამ ამაზე ის თავად წავიდა. ამ სიტყვებზე მარინამ ხმას დაუწია, მთავარი ხომ ის არის, რომ ყველა ბედნიერი იყოს? ასე რომ, პეტრე ბედნიერია. ბავშვები დიდები არიან და მალე სახლს დატოვებენ. მათ არ აინტერესებთ, ისინი ვერც კი ხვდებოდნენ, რატომ მოდიოდა დეიდა მათთან ასე ხშირად.
“თამარ, მოდი ბუზს სპილოდ ნუ გადავაქცევთ.უბრალოდ განქორწინება მოითხოვე. სასამართლომ გადაწყვიტოს, როგორ უნდა გაიყოს თქვენი ქონება, შემდეგ კი – უბრალოდ დავიშალოთ. მესმის შენი მრისხანება ჩემს მიმართ, მაგრამ ვერაფერს შევცვლით. შენ შეგიძლია უბრალოდ უფრო გაართულო ყველაფერი და მორჩა. დაფიქრდი, როგორ იქნება უკეთესი ”, – მარინამ ეს სიტყვები წარმოთქვა და წავიდა. თამარი კი ცარიელი ჭიქით ხელში დივანზე იჯდა.
ახლა რა გავაკეთო? ყველაფერი გავყიდო და გავყო? თუ ბოლომდე ვიბრძოლო ბედნიერებისთვის? ან იქნებ გავემგზავრო და ყველაფერი თავიდან დავიწყო? ეს კითხვები უტრიალებდა თავში სევდიან, დაღლილ ქალს. როგორ მოხდა, რომ საკუთარმა დამ, სინანულის გარეშე, მთელი ცხოვრება წაართვა და ბოდიშიც კი არ მოუხადა? ერთი შეხედვით ცხოვრებისეული დრამაა, მაგრამ თამარისთვის ეს ნამდვილი ტრაგედია იყო.
