დედაზე ზრუნვა გულისხმობს ყურადღების, მხარდაჭერასა და მის ცხოვრებაში მონაწილეობას. არ აქვს მნიშვნელობა რა ასაკის არის შვილი, ათი წლის თუ ორმოცდაათის. ეს არის სრულიად ბუნებრივი სურვილი, დაეხმარო საყვარელ ადამიანს.
თუმცა, თანამედროვე სამყაროში ერთ-ერთი ტენდენციაა ის, რომ სულ უფრო მეტი ახალგაზრდისთვის საკუთარი მშობლები ტვირთად იქცევიან ხოლმე. ტექნოლოგია ვითარდება და ახალგაზრდებს არ აქვთ დრო ოჯახებთან კომუნიკაციისთვის. შედეგად, ისინი ამის გაცნობიერების გარეშე შორდებიან დედას და მამას. ეს ყველაფერი ცხოვრების სწრაფი ტემპის და უზარმაზარი კონკურენციის ბრალია.
დედაზე ზრუნვა
როდესაც ოცი წლის წინ ჩემმა საუკეთესო მეგობარმა შემომთავაზა, რომ მასთან ერთად სამუშაოდ წავსულიყავი, ვერც კი წარმოვიდგენდი, ეს რამდენ ხანს გაგრძელდებოდა. მაშინ 35 წლის ვიყავი, თავს ახალგაზრდად და ენერგიულად ვგრძნობდი, მაგრამ ფული საშინლად მაკლდა. მანამდე მსმელ ქმარს დავშორდი, რომელიც მცემდა. მარტო დავრჩი ჩემს პარატა ქალიშვილთან ერთად და ვალების მეტი არაფერი გვქონდა.
საბედნიეროდ, დედაჩემი დაეხმარა. ის ქალაქგარეთ ცხოვრობდა ძველ, მაგრამ კეთილმოწყობილ სახლში. საკუთარი მეურნეობა ჰქონდა: ქათმები, ბატები და რამდენიმე თხა. ბოსტანი დამატებით შემოსავალს იძლეოდა. მდიდრულად არა, რა თქმა უნდა, მაგრამ მან მოახერხა შვილიშვილის მოვლა, რისთვისაც მისი ძალიან მადლობელი ვარ.
როგორც კი დავრწმუნდი, რომ ჩემი ორი უახლოესი ადამიანი არ დაიკარგებოდა, ნანასთან ერთად გზას გავუდექი. მაშინ შეუძლებელი იყო ერთდროულად მგზავრობა და ტელეფონზე საუბარი. ვიდეოზარი ძალიან ძვირი ღირდა და აბსოლუტურად უხარისხო იყო, ამიტომ არ ვიცოდი, როგორ იყვნენ ჩემი ძვირფასები.
სამუშაო დღეები რომ დაიწყო, ძალიან რთული იყო. მინდოდა როგორმე არ მეფიქრა დედაზე და შვილზე, მაგრამ არ გამოდიოდა. ჩემი პირველი სამსახური ძალიან ერთფეროვანი იყო. მე და ჩემს მეგობარს დიდ რესტორანში ჭურჭლის გარეცხვა დაგვევალა. რა თქმა უნდა, მოგვცეს ხელთათმანები, სარეცხი საშუალებები და იყო სპეციალური შლანგი, რომელიც პროფესიონალურ დონეზე რეცხავდა ყველაფერს, მაგრამ მთელი დღე ფეხზე დგომა ერთ პოზაში თავისთავად ძალიან რთული იყო.
რამდენიმე კვირის შემდეგ დედაჩემთან რამდენიმე ფრაზის გაცვლა მოვახერხე. ისინი კარგად იყვნენ და მე დავმშვიდდი. ძალიან გამიხარდა, როდესაც სამზარეულოში გადამიყვანეს. აღმოჩნდა, რომ ჩემი ცოდნა კულინარიული კოლეჯიდან საკმარისი იყო იმისათვის, რომ ვმჯდარიყავი და მხოლოდ ბოსტნეული გამეფცქვნა. სამუშაო შორს იყო პრესტიჟულისგან, მაგრამ ბევრად უკეთესი და ადვილი იყო, ვიდრე გაუთავებელი თეფშების რეცხვა.
ამ სამსახურში 5 წელზე მეტი გავატარე. შეგიძლიათ წარმოიდგინოთ? მაგრამ მან მომცა საშუალება, იმ ქვეყანაში დავრჩენილიყავი, ბინა მექირავა და გამომეყენებინა ინტერნეტი, რომელიც იმ დროს არ იყო ისეთი განვითარებული, როგორც ახლა. ამან თმის გაჭაღარავებისაგან მიხსნა. საშუალება მომეცა მენახა ჩემი ქალიშვილი, დედა და გამეგო, როგორ არიან ისინი.
დრო გადიოდა და ირგვლივ ყველაფერი იცვლებოდა. მე რამდენიმე სამსახური გამოვიცვალე. ის სამსახურიც ვიპოვე, რომელიც მომწონდა. სახლში ფულის გაგზავნა დავიწყე, რადგან აქ შენახვას აზრი არ ჰქონდა. დედას ეს თანხა ბანკში ანგარიშზე შეჰქონდა. ნაწილს ის და ჩემი ქალიშვილი ხარჯავდნენ, ნაწილს კი სახლის საყიდლად აგროვებდნენ. დიდი სახლი მინდოდა, სადაც ყველა ერთად ვიცხოვრებდით. აქ ოჯახები ასე ცხოვრობენ. მართალი გითხრათ, ეს ძალიან მომწონს.
მაგრამ ყველაფერი არც ისე კარგად იყო. დავიწყე იმის შემჩნევა, რომ ჩემი ქალიშვილი იზრდებოდა და დედაჩემი, პირიქით, ცოტათი დაბერდა. მათ უკვე ჰქონდათ თაობათა კონფლიქტი, ჩხუბი და ა.შ. ეკა ვერ უგებდა დედაჩემს, რომელიც მასზე ბევრად უფროსი იყო. დედაჩემი კი თავის პრინციპებსა და შეხედულებებს იცავდა. მომავალმა საქმრომ მასში შიში და უნდობლობა გამოიწვია, მაშინ როცა ჩემი ქალიშვილი მასზე ძალიან სერიოზულად ფიქრობდა.
ქორწილის შემდეგ, რომლისთვისაც ვერ ჩავედი, გადავწყვიტეთ გვეყიდა სახლი, რომელიც მოგვწონდა. თანხა სრულად არ იყო საკმარისი, ამიტომ ახალგაზრდებს სესხის აღება დასჭირდათ. ამან არაფერი შეცვალა და მე ისევ ოჯახიდან მოშორებით განვაგრძე მუშაობა. კვირანახევრის წინ კიდევ ერთხელ ველაპარაკე დედაჩემს ათას სისულელეზე, შემდეგ კი მან ერთი ახალი ამბავი მითხრა.
ჩემი ქალიშვილი, მისი ქმარი და დედა ცხოვრობენ სახლში, რომელიც ჩემი დანაზოგით იყიდეს. ყველაფერი ისე იყო, როგორც ვგეგმავდი. მაგრამ, როგორც აღმოჩნდა, მე ყველა დეტალი არ ვიცოდი. ქალიშვილმა და სიძემ მაშინვე დაიწყეს მეორე სართულის გარემონტება. ავეჯი იყოდეს, შპალერი გააკრეს – ყველაფერი საკუთარი გემოვნებით გააკეთეს. პირველ სართულზე კი, სადაც დედაჩემი ცხოვრობდა, ყველაფერი ისევ ისე იყო, როგორც ყიდვამდე. ის ასაკოვანი ადამიანია, 80 წელს გადაცილებული, სინესტეს საერთოდ ვერ იტანს.
მან მითხრა, რომ მისთვის ალბათ უფრო უკეთესი იქნებოდა, თუ ისევ თავის ძველ სახლში გადავიდოდა და ახალგაზრდებს ხელს არ შეუშლიდა. მათ აქვთ საკუთარი ცხოვრება და ის მათთვის მხოლოდ ტვირთი იქნებოდა. წარმოიდგინეთ ჩემი გაოცება. ჩემს მიერ შეძენილი სახლის თითოეულ სართულს აქვს თავისი სააბაზანო ოთახი და საპირფარეშო. ფაქტობრივად, ეს ორი ბინაა. ბებია არავის აწუხებს. მაშ, რატომ არ გააკეთეს რემონტი პირველი სართულზეც და მხოლოდ საკუთარ თავზე რატომ ფიქრობენ?
მეორე დღეს ჩემს ქალიშვილს და სიძეს დავუკავშირდი. უნდა გამერკვია, რატომ მოიქცნენ ასე. მათ უბრალოდ მხრები აიჩეჩეს და მითხრეს, რომ პირველად თავიანთ სართულზე იმიტომ გააკეთეს რემონტი, რომ ზუსტად იცოდნენ, რაც უნდოდათ. მე და ბებიას კი ალბათ საკუთარი გემოვნება გვაქვს და ჩემს ჩამოსვლას ელოდნენ. თუმცა ხომ გესმით, მეორე სართული მთლიანად ჩემი ფულით გაარემონტეს. ჩემი სიძე, სამწუხაროდ, ახლანდელი თაობის წარმომადგენელია, რომელიც არ არის მიჩვეული ზედმეტი გროშის გამომუშავებას.
მას შემდეგ მოსვენება დავკარგე. არც ძილი შემიძლია და არც ჭამა. სამსახურში მუდმივად დედაზე ვფიქრობ. ვაჭმევ ჩემს სინიორას და ჩემი ფიქრები მხოლოდ დედაჩემზეა. როგორ იცხოვრებს ის მარტო ძველ სახლში?
ახლა უბრალოდ დაბრუნება მინდა საკუთარ სახლში, რომელიც საკუთარი ძალებით ვიყიდე. გააკეთებ რემონტს პირველ სართულზე და მოხუც დედასთან ერთად ვიცხოვრებ. ქალიშვილმა და სიძემ კი სესხი გადაიხადონ. მთელი ამ ხნის განმავლობაში ისინი მუშაობენ, რაღაცას აკეთებენ, გარკვეული დანაზოგი უნდა ჰქონდეთ. ბავშვებზე არც კი ფიქრობენ, ამიტომ ზედმეტი ფული მხოლოდ პირადი ხარჯებისთვის აქვთ. დროა ამას ბოლო მოეღოს.
ეს საკმარისი იყო გასაგებად, თუ რად ვაქციე მე ჩემი ქალიშვილი. იზრუნებს ის ჩემზე, თუ ღმერთმა არ ქნას და რაიმე ცუდი მოხდება? ცხოვრების უმეტესი ნაწილი მან ბებიასთან ერთად გაატარა და ახლა ასე ექცევა. ვერასდროს წარმოვიდგენდი, რომ საქმე აქამდე მივიდოდა. ამ მომენტიდან მას ერთ თეთრსაც კი აღარ მივცემ. ზრდასრული გათხოვილი ქალია და ამ სტატუსით იცხოვროს. მე და დედაჩემმა კი უნდა დავისვენოთ. დანამდვილებით შემიძლია გითხრათ, რომ ჩემი დაგროვილი ფული ამისთვის საკმარისი იქნება.
