ითვლება, რომ აღსარება სულს ამშვიდებს. მის შემდეგ რაღაცნაირ სიმსუბუქეს გრძნობ, ჩნდება განცდა, რომ გადმონთხეული ნეგატივის ნაცვლად ცხოვრებაში ნელ-ნელა ბრუნდება მშვიდობა და სიმშვიდე. საინტერესოა, რომ მსოფლიოს ყველა რელიგია მიესალმება ასეთ აღსარებებს. შესაძლოა, ეს იმიტომ ხდება, რომ პრობლემის გაცნობიერება და მისი მიღება პირველი ნაბიჯია მისი გადაჭრისკენ.
საკუთარ თავში შინაგანი ხმის მუდმივი ჩახშობა უარყოფითად აისახება ფსიქიკაზე და ჯანმრთელობაზე. ამის გამო შეიძლება გაჩნდეს სევდა, აპათია და ძალიან ცუდი აზრებიც კი. უმეტეს შემთხვევაში, კარგ სერტიფიცირებულ ფსიქოლოგს შეუძლია ამასთან გამკლავება. მაგრამ ფსიქოლოგთან მუშაობის დროსაც კი გულწრფელი აღიარების გარეშე არაფერი გამოვა. ამიტომ ზოგიერთი ადამიანი თერაპიის ნაცვლად მიმართავს ეკლესიას, მეგობრებს, სპეციალურ ინტერესთა ჯგუფებს. ან უბრალოდ ადამიანები თავიანთ საიდუმლოებებს ინტერნეტში აზიარებენ.
აღსარება
არც კი ვიცი, რას მომიტანს ეს აღსარება, მაგრამ გულწრფელად ვიმედოვნებ, რომ ცოტა უკეთ ვიგრძნობ თავს სულიერად. მე სამხედრო მოსამსახურის მეუღლე ვარ. ვარ 35 წლის და მყავს შვილი, პატარა ვაჟი. დამიჯერეთ, მე ნამდვილად მიყვარს ჩემი მეუღლე და ძალიან ვღელავ მასზე. როდესაც სრულმასშტაბიანი შემოჭრა დაიწყო, ის მაშინვე მოხალისედ ჩაეწერა. თქვა, რომ სამშობლო და ოჯახი მტრისგან უნდა დაეცვა.
თავიდან მისი გადაწყვეტილების მიღება არ მინდოდა. შეძლებისდაგვარად ვეწინააღმდეგებოდი, მაგრამ მას უკვე გადაწყვეტილი ჰქონდა. დაყოლიება, თხოვნა, შანტაჟიც კი – ყველაფერი ამაო იყო. მეგონა გავგიჟდებოდი, ვეღარ გაუძლებდი, თან გავყვებოდი, შვილს დედაჩემთან დავტოვებდი. მეგონა, რომ ძილს დავკარგავდი და მზის გარეშე დარჩენილი ყვავილივით გავხმებოდი. რეალობა კი სულ სხვა აღმოჩნდა. ერთი კვირის შემდეგ მივხვდი, რომ თავს ბევრად უკეთ ვგრძნობდი.
რატომ ვიგრძენი შვება ჩემი ქმრის სახლში არ ყოფნით? ეს როგორ მოხდა, ნუთუ სინამდვილეში უგულო მონსტრი ვარ? ბოლოს და ბოლოს, მას ვუყვარვარ და იქიდანაც კი ახერხებს ხანდახან დარეკვას და ჩვენი ცხოვრებით დაინტერესებას. საქმე ისაა, რომ ურთიერთობაში არასწორი არჩევანი გავაკეთე. საკუთარ თავს უფლება მივეცი, რომ ჩვენს პრობლემებზე არ გვესაუბრა, რამაც უარყოფითი შედეგები გამოიწვია. მაგრამ არა ჩემი ქმრისთვის, არამედ ჩემთვისაც.
ქმრის ხასიათი
შევეცდები გარკვევით აგიხსნათ, საქმე რაშია. ჩემი ქმარი, ანდრეი, ძალიან უბრალო ადამიანია. მეზობლების მხრიდან აგრესიის წამოწყებამდე მისი ცხოვრება რამდენიმე მარტივ ნაწილად იყოფოდა: ძილი, სამსახური, საოჯახო საქმეები. და მორჩა. არანაირი მისწრაფებები, ჰობი, შემოქმედებითი იმპულსები. ისეთი არაფერი. ბავშვი ყოველთვის ჩემზე იყო, ოჯახის სიმყუდროვეზეც მე ვიყავი პასუხისმგებელი.
ანდრეი არასოდეს ცდილობდა სიტუაციის გამოსწორებას. არც კი ვიცი, ასეთი ბუნება აქვს თუ განზრახ მიაჩვია საკუთარი თავი ამას. როდესაც რაღაც არ მოსწონს, ის მაშინვე იწყებს ლაპარაკს ამაზე. წვნიანი ძალიან მარილიანია, ან ბავშვს თმა აქვს შესაჭრელი, ან ჭურჭელი ცუდად არის გარეცხილი. ასეთი პრეტენზიები მისგან მუდმივად შეიძლება ისმოდეს, კვირის დღის მიუხედავად. ერთხელ პირდაპირ დაბადების დღეზე მითხრა, რომ კატლეტები კარგი არ გამომივიდა!
მის დასაცავად იმის თქმა მინდა, რომ ამ შენიშვნებს არასოდეს მოჰყოლია რაიმე სახის მიზანმიმართული სკანდალი მისი მხრიდან. უბრალოდ შენიშვნას მაძლევდა და ეგ იყო. ცოტა ხნის შემდეგ შეეძლო მოეყოლა სამსახურში მომხდარი მხიარული ინციდენტის შესახებ, მე კი შინაგანად თავს ძალიან ცუდად ვგრძნობდი.
ეს იყო ჩვენი ურთიერთობის დასაწყისში. ვკამათობდი, ვცდილობდი რაღაცის დამტკიცებას, მაგრამ რას მივაღწევდი, როდესაც ჩემი ქმარი უმეტესად მართალი იყო? უბრალოდ დავიწყე ამ ემოციების საკუთარ თავში შენახვა და გარეთ არ ვუშვებდი მათ.
დროთა განმავლობაში გაღიზიანებული გავხდი, ერთგვარ ბრაზს ვგრძნობდი. იმ იშვიათ მომენტებში, როცა ჩემი ქმარი სამსახურში იყო, ბავშვი კი საბავშვო ბაღში ან ბებიასთან, შემეძლო უნებურად საკუთარ თავთან დამეწყო საუბარი. მანამდე ასეთი ჩვევა საერთოდ არ მქონია. ვგრძნობდი, რომ ეს საკითხი ბევრად უფრო პრობლემური იყო, ვიდრე აქამდე წარმომედგინა. მაგრამ როგორ უნდა მომეგვარებინა?
გადავწყვიტე, ჩემს ქმარს ამ საკითხზე დავლაპარაკებოდი და სწორედ მაშინ დაიწყო თავდასხმა ჩვენს ქვეყანაზე. თავად გესმით, მას საამისოდ აღარ ეცალა. სულ ვნერვიულობ. რა ვქნა, როგორ მოვიქცე?
მაგრამ, როდესაც სახლში ქმრის გარეშე დავრჩი, მივხვდი, რომ ამ უბედურებამ ახალი შესაძლებლობები გამიხსნა. საშუალება მომეცა ნერვებისთვის მემკურნალა, ცოტა სხვა ატმოსფეროში ვყოფილიყავი, მესწავლა საკუთარი თავის, სხეულის და ფსიქიკის სიგნალების გაგება. კვლავ ველოდები, რომ ჩემი ქმარი ცოცხალი და ჯანმრთელი დამიბრუნდეს. მასზე ვფიქრობ, ვღელავ. ვიტოვებ იმედს, რომ მომავალში შევძლებთ ჩემს პრობლემაზე საუბარს.
მეგობარმა მითხრა, რომ ასეთი მშვიდი და შინაგანად გაწონასწორებული იმიტომ არის, რომ არასდროს არ დუმს. მომცა შენიშვნა, ორთქლი გამოუშვა – და ესე იგი, მისთვის კონფლიქტი მოგვარებულია. მე კი ორთქლის ქვაბს ვგავარ, ძალიან დიდი წნევით. თანაც, როდესაც ის უკვე ზღვარზეა და მალე აფეთქდება.
სადღაც შინაგანად, სრულიად მესმის, რომ ის არ მაიძულებდა ემოციების დამალვას. პირიქით, ბევრჯერ უთქვამს, რომ აფასებს ადამიანებში გახსნილობას. მაგრამ მეც ვერ შევცვლი საკუთარ ნატურას. ჯერ კიდევ მაქვს იმის იმედი, რომ ჩვენს შორის ყველაფერი გამოსწორდება. არ მინდა ოჯახის დაკარგვა და თანაც, რა მიზეზით? მინდოდა ყველაფერი უკეთესად ყოფილიყო, მაგრამ რა გამოვიდა… გამოვიდა, როგორც ყოველთვის.
