ხშირად ხდება, რომ ადამიანები, რომლებმაც ფული ისესხეს, მორალურ ზეწოლას გრძნობენ კრედიტორებისაგან. ასეთია ადამიანის ფსიქოლოგია: ძალიან ძლიერი ნერვიულობა არ მისცემს საშუალებას ჩვენს ტვინს, რომ კონცენტრირება მიზანზე მოახდინოს. შესაბამისად, ვალის დროულად დაფარვის შანსები მნიშვნელოვნად მცირდება.
ამიტომ, ბანკებმა (და არა მხოლოდ მათ) მრავალი წლის წინ დაიწყეს მოვალეებისთვის ფინანსური ვალდებულებების “შეხსენება“. კოლექტორული სააგენტოები დღემდე ძალიან კარგად გრძნობენ თავს. მათ, რა თქმა უნდა, უფლებები ოდნავ შეუზღუდეს, მაგრამ მაინც. მაგრამ სხვა საკითხია, რა უნდა გააკეთო, თუ თანხა არაოფიციალურად ასესხე ნათესავს. არის თუ არა შანსი, რომ ის ოდესმე დაგიბრუნებს ვალს?
ადამიანები, რომლებმაც ფული ისესხეს
ბავშვობაში ჩემი და არაფრის მაქნისს მეძახდა. ღრმად ამოისუნთქებდა ხოლმე და ამბობდა, რომ არ იცოდა რა გამოვიდოდა ჩემგან, როცა გავიზრდებოდი. ასეც მოხდა. ახლა 33 წლის ვარ და სრულად ვეთანხმები მის წლების წინანდელ განცდებს. და, რაც მთავარია, არც კი ვიცი, რას შევცვლიდი, დროის უკან დაბრუნება რომ შემძლებოდა. ერთის მხრივ, მართალი გითხრათ, ცუდი არაფერი გამიკეთებია. მეორე მხრივ, რატომ ვარ ამ შემთხვევაში ასე უკმაყოფილო საკუთარი ცხოვრებით?!
დედა ალბათ რაღაცას გრძნობდა, იმიტომ რომ ადრეული ბავშვობიდან ანას ავალებდა ჩემთვის ყურადღების მიქცევას. ჩვენს შორის სხვაობა სამი წელია, რაც ჩვეულებრივ ადამიანს არც ისე დიდ სხვაობად მოეჩვენებოდა. თუმცა, მენტალურად ჩვენს შორის ძალიან დიდი სხვაობა იყო. ჩემი და ჩემზე ბევრად უკეთ სწავლობდა, საოჯახო საქმეებს კარგად და სწრაფად ართმევდა თავს. ახლაც კი მესმის, რომ მაშინაც ჩემზე უფრო ლამაზი იყო.
სოფლის პატარა სკოლა მოსწავლეებისგან ძალიან ბევრს არ ითხოვდა. უბრალოდ მოდი გაკვეთილებზე – და უკვე “საშუალოდ” ჩაითვლები. მე სწორედ ასე ვიქცეოდი. საგნების სწავლით თავს დიდად არ ვიწუხებდი, რადგან ვიცოდი, რომ ეს მაინც არაფერს მომიტანდა. ან მართლა სერიოზულად ემზადები დასკვნითი გამოცდებისთვის და უმაღლესი განათლების მიღებას აპირებ, ან თავი არ უნდა შეიწუხო და სტანდარტული ატესტატი აიღო, როგორც ყველამ.
როგორც უკვე მიხვდებოდით, ანა ერთ-ერთი იყო იმ მცირერიცხოვანთაგან, ვინც სწავლის შემდეგ უნივერსიტეტში ჩააბარა. მან მოახერხა ოცნების ახდენა და სასწავლებლად დედაქალაქში გადავიდა. მახსოვს, იმ დროს ჩემი დის წარმატებებით მეც კი მივიღე შთაგონება და სახელმძღვანელოებს ჩავუჯექი. თუმცა ვერაფერს მივაღწიე, ალბათ ჩემი ტვინი სხვანაირად არის მოწყობილი.
ანას რამდენჯერმე ჩავაკითხე ქალაქში, მაგრამ ამას საინტერესოს ვერ ვუწოდებდი. სულ იმის მოლოდინი მქონდა, რომ ის ლამაზ ადგილებს, ღამის კლუბებს და სიმპათიურ ბიჭებს მაჩვენებდა. მაგრამ, პირიქით, ის კიდევ უფრო სერიოზული გახდა. მან დაიწყო სათვალეების და ოფიციალური ტანსაცმელის ტარება. ხმაც კი შეიცვალა. ის განუწყვეტლივ საუბრობდა თავის ახალ საგნებზე, მასწავლებლებზე და მსგავს რამეებზე. აშკარა იყო, რომ ჩემი და თავის სამყაროში მოხვდა.
მე სკოლის დამთავრების შემდეგ გადავწყვიტე, ერთი-ორი წელი იმისთვის მიმეძღვნა, რომ საკუთარ თავში გავრკვეულიყავი. ჩვენს სახლთან ფოსტის განყოფილება იყო, სადაც უპრობლემოდ მოვეწყვე სამუშაოდ. ორი ბებიის ფონზე ძალიან მომგებიანად გამოვიყურებოდი, ამიტომ სულ უფრო მეტმა ახალგაზრდამ დაიწყო ჩვენთან შემოსვლა. ერთ-ერთთან სერიოზული ურთიერთობა დავიწყე. მოგვიანებით კი დათო ჩემი მეუღლე გახდა.
რვა თვის ორსული ვიყავი, როდესაც ანამ გაგვიზიარა ამბავი, რომ თავის საოცნებო სამსახურში მოეწყო. პერსპექტივებით და კარგი ხელფასით. მე, როგორც მისი და, ფინანსური საკითხით დავინტერესდი. ციფრები, რომლებიც მან დაასახელა, არა მხოლოდ გაზვიადებულად, არამედ რაღაც კოსმოსურადაც კი მომეჩვენა.
ორი წლის შემდეგ მე ისევ ორსულად ვიყავი, ჩემი და კი იპოთეკის საკითხებს აგვარებდა. სამოთახიანი ბინის ყიდვა უნდოდა, თუმცა გათხოვილიც კი არ იყო. უფრო ზუსტად, როგორც ვიცოდი, იმ პერიოდში ის თავის მორიგ შეყვარებულს დაშორდა. აი, თურმე როგორი განსხვავებულები შეიძლება იყვნენ ასეთი ახლობელი ადამიანები.
როცა გავიგე, რომ მესამე შვილს ველოდებოდი, დედაჩემი სიხარულისგან მეშვიდე ცაზე იყო. მან თქვა, რომ უხაროდა, რომ მისმა ორივე ქალიშვილმა, მიუხედავად იმისა, რომ სრულიად განსხვავებულები იყვნენ, შეძლეს ცხოვრებაში საკუთარი თავის პოვნა. იმავე დღეს მან გამოაცხადა, რომ სახლის ჩემს სახელზე გადმოფორმებას აპირებდა. დიდი ოჯახი მყავს, დიდი სივრცე მჭირდება. ანას კი ისედაც ყველაფერი ძალიან კარგად აქვს. რა თქმა უნდა, აუცილებელია, რომ ეს საკითხი მასთან ერთად განვიხილო. ალბათ, წინააღმდეგი არ იქნება.
დედამ არ იცოდა, რომ ყოველთვის, როცა ჩემს დასთან ქალაქში ჩავდიოდი, მისგან ფულს ვსესხულობდი. უბრალოდ, ყოველდღიური საჭიროებებისათვის. მიუხედავად იმისა, რომ დათო მუშაობდა, ჩვენთან მას გროშებს უხდიდნენ. ჩვენ კი სამი შვილი გვყავს. უამრავი რამ გვჭირდება! ყოველ ჯერზე ჩემს ახალ ვალს რვეულში ვიწერდი, რათა მომავალში დამებრუნებინა. ახლა სრულად ვგრძნობდი, რას გრძნობენ ადამიანები, რომლებმაც ფული ისესხეს.
შემდეგ კი – ეს სიტუაცია სახლთან დაკავშირებით. მშვენივრად ვიცოდი, რომ ეს გადაწყვეტილება ყველანაირად უსამართლო იყო ჩემი დის მიმართ. ზღურბლიდანაც რომ გამოვეგდე, მე მას გავუგებდი. მაგრამ ანამ დედაჩემის გადაწყვეტილების შესახებ გაიგო და მხოლოდ გაიღიმა. მან თქვა, რომ თავად არასოდეს დააყენებდა ამ საკითხს, რადგან სოფელში მე დავრჩი დედაჩემთან, მან კი – შეძლო კარიერის გაკეთება.
აღმოჩნდა, რომ მას ბავშვები არასოდეს აინტერესებდა. მას უყვარდა სწავლა, რაღაცის მიღწევა, ფულის შოვნა. მაგრამ ის ხომ ქალია, ჯიშის გამგრძელებელი. ასე რომ, დედა ყოველთვის მოახდენდა მასზე ზეწოლას ამ საკითხში. მაგრამ მოხდა ისე, რომ მე ამას ორივეს მაგიერ გავუმკლავდი, რაც ანას ძალიან ახარებდა. მან მითხრა, რომ ის ყველა ვალს მპატიობს და აპირებს, რომ მომავალშიც დამეხმაროს. მე ხომ მას ასეთი სიკეთე გავუკეთე.
მას შემდეგ თავს ცოტა სხვანაირად ვგრძნობ. თითქოს ყველაფერი კარგად არის. მყავს შვილები, ქმარი. ყველა გამოკვებილი და ჩაცმულია. ცოდვაც კი არის რაღაცაზე წუწუნი. სოფელში სიმშვიდე და სიწყნარეა. არანაირი ნერვების წყვეტა და განცდები. დიდ ქალაქთან შედარებით, ეს ნამდვილად ასეა. მაგრამ რატომღაც მანერვიულებს ის, რომ ჩემს დას ახლა ბევრი რამის საშუალება აქვს, მიუხედავად იმისა, რომ მარტოა. არ ვიცი, რატომ მემართება ასე. ადრე, მსგავსი რამ არ ყოფილა. ახლა კი ასეთი აზრები პრაქტიკულად არ მშორდება…
